Ήταν «άριστος μαθητής» ο Αντετοκούνμπο;

Μια και μιλάμε αυτές τις μέρες για «αριστείες» και «σημαιοφόρους», ας ρίξουμε μια ματιά στο απολυτήριο του Γιάννη Αντετοκούνμπο...

Το πήρε με 12 και 8/13 το 2009 από το 54ο Γυμνάσιο, με 20 στην Φυσική Αγωγή, 19 στην Αισθητική Αγωγή, 14 σε Πληροφορική - Αγγλικά και δεκάρια - εντεκάρια - δωδεκάρια στα υπόλοιπα μαθήματα...

Κι όμως κατάφερε όλα όσα ονειρεύεται κάθε παιδί στην ηλικία του, που καταλαβαίνει το ταλέντο του κι έχει την εξυπνάδα να το αναπτύξει και να προσπαθήσει να το κάνει επάγγελμα πέρα από πτυχία και άλλους τίτλους σπουδών.

Δεν είναι μόνο τα εκατομμύρια που κερδίζει πλέον στο NBA. Τέτοια εξέλιξη είναι σπάνια και την καταφέρνουν ελάχιστοι εκλεκτοί. Όμως από κει και πέρα οφείλουμε να τον δούμε και εκτός παρκέ.

Να σταθούμε στην συμπαθητική εικόνα που βγάζει προς τα έξω. Στα εξαιρετικά ελληνικά που μιλάει. Στην συγκροτημένη του σκέψη, αποτέλεσμα μόρφωσης πέρα και έξω από σχολικές αίθουσες. Στον σεβασμό και την άνεση που δείχνει στις επαφές του με τον κόσμο. Στο μόνιμα χαμογελαστό πρόσωπο όταν μιλάει στην κάμερα ή αντιμετωπίζει φασιστορατσιστικές επιθέσεις. Στον χαρακτήρα που καταθέτει σε στιγμές όπως εκείνη που ένας μαθητής τού ζήτησε αυτόγραφο πάνω στην ελληνική σημαία και αρνήθηκε.

Ο Αντετοκούνμπο δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ άριστος μαθητής. Δεν διέθετε την υποδομή, δεν ήξερε την γλώσσα και οι γονείς του δεν είχαν τα χρήματα και την άνεση να τον βοηθήσουν να πάει έστω στο Λύκειο -πόσο μάλλον να κυνηγήσει πτυχία αργότερα. Περιορίστηκε στα βασικά της εκπαίδευσης. Ήταν αδύνατο να κρατήσει την σημαία στις παρελάσεις.

Ακόμη και το σύστημα της λεγόμενης οργανωμένης Πολιτείας στάθηκε ανίκανο να τον εντοπίσει και να τον αξιοποιήσει. Ο Γιάννης όσο βρισκόταν στην Ελλάδα έπαιξε μόνο στον Φιλαθλητικό της Α2. Εκεί τον βρήκαν οι σκάουτερ των Μπακς και τον πρότειναν κι εκεί πήγε να τον παρακολουθήσει προσωπικά ο ιδιοκτήτης της ομάδας πριν τον πάρει στο Μιλγουόκι: σε γήπεδο - στρούγκα  την ώρα που η εξέδρα έβριζε και κορόιδευε. Καμία μεγάλη ελληνική ομάδα δεν του έδωσε σημασία μέχρι να τον δει κατευθείαν στο ΝΒΑ.

Η περίπτωση δείχνει όμως πάνω απ’ όλα στους φιλόδοξους μαθητές και φοιτητές ότι μεγαλύτερη σημασία δεν έχει τις περισσότερες φορές ό,τι γράφει το χαρτί του απολυτηρίου, αλλά η δυνατότητα του καθενός να αναδείξει τα προσόντα του και να αναδειχθεί μέσα απ’ αυτά.

Μακάρι να πάρουν όλοι το μάθημα που χρειάζονται, κοιτάζοντας τον δρόμο στον οποίο μπορεί να οδηγήσει κάποιον το «12 και 8/13» κόντρα στα στερεότυπα που θέλουν τον καθένα να κυνηγάει απλά ένα «χαρτί». Κι ας αφήσουν τους πολιτικούς να τσακώνονται για «αριστούχους» και... «κατόπιν κληρώσεως», ψάχνοντας για μια ακόμη φορά την αφορμή για τις συνήθως αστείες αντιπαραθέσεις τους...