Όποιος κατάφερε να δει έστω για λίγο από την τηλεόραση τα «3Χ3» του μπάσκετ που έγιναν στη Σύρο και την Ίο σίγουρα λαχτάρησε τη χαρά του παιχνιδιού που τόσο έχει λείψει στους περισσότερους.
Ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, η Μάλτση, ο Κακιούζης, ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου κι ένα σωρό άλλοι κάτω από το μόνιμα χαμογελαστό βλέμμα του Παναγιώτη Γιαννάκη έπαιζαν (επιτέλους!) για το κέφι τους και δεν ήθελαν να σταματήσουν. Με ένα μόνιμα ευτυχισμένο πρόσωπο χαίρονταν την κάθε στιγμή, είτε νικούσαν είτε έχαναν.
Μπορούμε να φανταστούμε πόσο καλύτερα θα περνούσαμε αν καταφέρναμε να μετατρέψουμε ολόκληρη τη ζωή μας σε παιχνίδι. Από την πολιτική και τις συναλλαγές, μέχρι το «καλημέρα» στον άγνωστο που περνάει δίπλα μας. Να παίζουμε παντού για να γελάμε, αντί να φανατιζόμαστε. Να μη μας νοιάζει το αποτέλεσμα αλλά η συμμετοχή. Και γενικά να περνάμε καλά ό,τι κι αν κάνουμε, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα.
Όμως η φύση μας αλλά και οι συνθήκες που δημιουργήσαμε μας οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο: στον ανταγωνισμό, στο κυνήγι της δόξας, της δύναμης, της εξουσίας, του χρήματος και σε σειρά άλλων πραγμάτων που τα έχουμε μετατρέψει σε κορυφαίες αξίες, έστω κι αν κατά βάθος ξέρουμε πως μ' αυτά και μ' αυτά κάναμε τη ζωή μας από δύσκολη μέχρι αφόρητη.
Αν το καλοσκεφτούμε, κι οι ίδιοι οι μπασκετικοί σούπερσταρ πριν φτάσουν σ' αυτό το καλοκαίρι και στη χαρά που έδωσαν και πήραν, έγιναν γνωστοί και μάζεψαν γύρω τους χιλιάδες ανθρώπους ακριβώς επειδή στερήθηκαν από νωρίς το αληθινό παιχνίδι και μπήκαν στο τριπάκι του σκληρού πρωταθλητισμού. Για να φτάσουν να παίζουν στα πλακάκια της Ίου πούλησαν την αναγνωρισιμότητά τους σε εκδηλώσεις που δεν θα μπορούσαν να γίνουν αν δεν υπήρχαν και σπόνσορες. Κι αν ακούγατε τις δηλώσεις των τοπικών παραγόντων θα καταλαβαίνατε ότι όλο αυτό έγινε για να έρθουν περισσότεροι τουρίστες στο νησί και για τίποτ' άλλο.
Είναι η νοοτροπία με την οποία μεγαλώνουν και τα νέα παιδιά καθοδηγημένα από τους γονείς τους. Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από το τελευταίο περιστατικό όπου οι πατεράδες και οι μανάδες πλακώθηκαν μεταξύ τους μετά από έναν τελικό μπάσκετ κορασίδων, με τα κοριτσάκια να τους παρακαλάνε κλαίγοντας να σταματήσουν.
Σίγουρα, το παιχνίδι έχει χαθεί και φρόντισε γι' αυτό ο τρόπος με τον οποίο φτιάξαμε τη ζωή μας. Αλλωστε, όλα τα games είναι πλέον επαγγελματικά. Από τα επιτραπέζια και τα ηλεκτρονικά, μέχρι εκείνα που βλέπουμε στα γήπεδα και στα στάδια μαζί με εκατομμύρια άλλους θεατές που απαιτούν πάνω απ' όλα τη νίκη που φέρνει εκατομμύρια.
Και πρέπει να γίνονται κάτι τέτοια events για να μας θυμίζουν την ανάγκη να χαλαρώνουμε, να ξεφεύγουμε και να χαιρόμαστε πού και πού. Σαν σε διάλειμμα...
