Ο Ουζουνίδης ζει τον μύθο του

Δεν έχει κανένα λόγο να παρατήσει την προσπάθειά του στη μέση παρότι οι δυσκολίες είναι αντικειμενικά αξεπέραστες

Του ΝΙΚΟΥ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μαζί με τον Λυμπερόπουλο θα μπορούσε να έχει φύγει και ο Ουζουνίδης. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μένει άλλο στον Παναθηναϊκό. Αν όταν ανέλαβε είχε την ψευδαίσθηση ότι κάτι θα μπορούσε να καταφέρει, τώρα ξέρει ότι, όσο κι αν προσπαθήσει, στο τέλος δεν θα γίνει τίποτα.

Φαίνεται όμως πως η μοναδική του φιλοδοξία είναι να κάθεται στον πάγκο μιας «μεγάλης» ομάδας, ακόμη κι όταν όλοι ξέρουν ότι έπαψε να είναι μεγάλη...

Αναγκαστικά ωραιοποιεί και τη σημερινή κατάσταση: «Θέλω να ξέρετε ότι δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα όσο γράφουν και όσο ακούγονται έξω», είπε στην πρώτη του συνάντηση με τους παίκτες. «Εγώ θέλω να πιστεύουν ότι τα πράγματα είναι τραγικά, αλλά να ξέρετε ότι θεωρώ πως η ομάδα με τη σκληρή δουλειά θα είναι καλύτερη από πέρυσι».

Ειδικότερα στην περίπτωση του Παναθηναϊκού αποτελεί κοινό μυστικό, ακόμη και για όσους δεν το παραδέχονται, ότι μετά την περίοδο Στραματσόνι ο Αλαφούζος δεν έψαχνε προπονητή αλλά το φτηνό... αλεξικέραυνο πάνω το οποίο θα μάζευε την οργή του κόσμου για εκείνο που έβλεπε ότι θα ερχόταν. Ο Ουζουνίδης το δέχτηκε μπροστά στην ανάγκη του να 'χει να λέει κάποτε ότι «κάθισε στον πάγκο του Παναθηναϊκού»!

Γρήγορα φάνηκε διαφορετικός σε σχέση με παρόμοιες περιπτώσεις τύπου Αλέφαντου, Μαντζουράκη, Δώνη ή Κίτσου Διαμαντόπουλου που μόλις έκαναν παλιότερα το βήμα παραπάνω... κλάταραν, ακριβώς επειδή δεν ήταν σε θέση να σηκώσουν τις νέες απαιτήσεις που βρήκαν μπροστά τους, αλλά και το φορτίο του πρωταθλητισμού που αναγκαστικά έπρεπε να κουβαλήσουν.

Ο Ουζουνίδης αποδείχθηκε και έξυπνος. Έβγαλε τον εαυτό του «απ' έξω» με το καλημέρα. Παρουσιάστηκε σαν η μοναδική αχτίδα φωτός σε ένα κατάμαυρο περιβάλλον. Και φυσικά κατέφυγε στο εύκολο: ζήτησε «άλλους» παίκτες σε όλες σχεδόν τις θέσεις αν και ήξερε πως με τα διαθέσιμα χρήματα δεν γινόταν να έρθουν καλύτεροι ή έστω το ίδιο καλοί με αυτούς που υπάρχουν. 

Για να βγει από πάνω προτίμησε να μιλήσει «στην καρδιά των οπαδών», που σημαίνει ότι χάιδεψε αυτιά κι άρχισε να τους λέει όσα ήθελαν να ακούσουν. Με το που είδε τους φανατικούς, στην πρώτη κιόλας προπόνηση να του τα χώνουν και να του θυμίζουν ότι «για μας, είσαι χρεωμένος γι' αυτό που έγινε με τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι, αλλά θα περιμένουμε να δούμε τη δουλειά σου», κατάλαβε πως το κυρίαρχο θα ήταν να τους πάρει με το μέρος του. Έτσι, στο «αξέχαστο» περσινό ματς κυπέλλου με τον Απόλλωνα, όταν η ομάδα έχανε με 2-0 στο ημίχρονο και οι περισσότεροι οργανωμένοι έφυγαν από το γήπεδο, μόλις το γύρισε σε 4-2, βγήκε και είπε το περίφημο «όλοι θέλαμε να φύγουμε έτσι όπως ήταν η εικόνα μας»! 

Η ατάκα «έγραψε». Ο Ουζουνίδης έγινε αυτόματα «ένας από μας», αφού το... «έχει δίκιο ο κόσμος» ακούγεται πάντα ευχάριστα και στηρίζει καριέρες στα δύσκολα. 

Λογικά, λοιπόν, πήρε γρήγορα τα πάνω του και αναγορεύτηκε εύκολα (με τη βοήθεια και των δημοσιογράφων) σε «νέο Κυράστα». Άλλωστε στον Παναθηναϊκό δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν πλέον απαιτήσεις για οτιδήποτε καλύτερο. Ήδη βρίσκουμε απελπισμένους οπαδούς οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να σκέφτονται ανακουφισμένοι ότι τουλάχιστον η ομάδα τους δεν θα πέσει στην Γ' Εθνική όπως η ΑΕΚ. 

Την ίδια στιγμή, η απουσία ικανών ποδοσφαιριστών αλλά και οράματος έκαναν τον προπονητή «πρώτη φίρμα». Αναντικατάστατο. Μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς για το μέλλον. Οι οργανωμένοι τον παρακαλούν καθημερινά να μη φύγει επειδή «εσύ μας απέμεινες». Τον θεωρούν υπόδειγμα σοβαρότητας και συνέπειας σε ένα κλαμπ όπου τα πάντα έχουν αφεθεί στην τύχη τους. 

Ο ίδιος ζει τον μύθο του. Ξέρει πως δεν θα βρει πουθενά καλύτερα και πως, αν ο Παναθηναϊκός ήταν κανονικός, ο ίδιος θα έψαχνε μεταξύ Πανιωνίου, Ξάνθης και Παναιτωλικού... Άρα δεν έχει κανένα λόγο να παρατήσει την προσπάθειά του στη μέση παρότι οι δυσκολίες είναι αντικειμενικά αξεπέραστες. Μαζί θα προχωρήσουν ομάδα και κόουτς μέχρι να καλυτερέψουν τα πράγματα και ο Παναθηναϊκός να ξαναγίνει αυτό που ήταν παλιότερα. Τότε θα έρθει το διαζύγιο...