«Το πρώτο που πρέπει να υπογραμμίσω είναι ότι για πρώτη φορά αισθανθήκαμε «ομάδα - ομάδα»! Κανένας δεν έβαζε τον εαυτό του πάνω από κάποιον άλλο. Μπορεί να μην γίναμε παρέα κολλητών αλλά υπήρχε ένα σύστημα που δούλευε με κανόνες. Η προσπάθεια ξεκίνησε από τη Νάουσα. Κανονική προετοιμασία που σήμερα δεν προκαλεί εντύπωση αλλά τότε ήταν κάτι το εντελώς πρωτοποριακό. Κι έτσι πήγαμε ως το τέλος...Θυμάμαι ότι ειδικά όσο προχωρούσαν οι αγώνες και γέμιζε το γήπεδο, ένα μεγάλο θέμα είχε να κάνει με τις προσκλήσεις που ήθελε ο καθένας μας για να βάλει τους δικούς του στο γήπεδο. Απειλήσαμε ακόμη και να μην κατεβούμε να παίξουμε, αν δεν λυνόταν το πρόβλημα. Το αίτημα ικανοποιήθηκε αφού φτάσαμε στο σημείο να μην μπορεί να μπει στον τελικό ο Λεωνίδας Κύρκος, που τον έχωσε τελικά κάπου ο Βασιλακόπουλος τελευταία στιγμή! Κατά τα λοιπά το μυαλό όλων ήταν κολλημένο σ’ αυτό που μας περίμενε παιχνίδι με παιχνίδι. Δεν υπήρχαν και social media τότε να κριτικάρουν το οτιδήποτε και να απασχολούν τη σκέψη μας. Είναι σίγουρο ότι σήμερα αρκετοί θα κατακεραύνωναν π.χ. τον Φασούλα επειδή κάπνιζε. Ή θα σχολίαζαν την εμμονή του Νίκου Σισμανίδη με τη διατροφή και τους βιορυθμούς του κάθε παίκτη ξεχωριστά. Τότε, κανένας δεν ήξερε τέτοια πράγματα και κανέναν δεν ενδιέφεραν... Ένα χρόνο πριν είχε γίνει το πιο δυνατό test drive, με την παρθενική μας συμμετοχή στο Παγκόσμιο της Ισπανίας και την 10η θέση που πήραμε. Εκεί διαπιστώσαμε ότι μπορούμε να πετύχουμε κάτι καλύτερο, να πάμε ένα επίπεδο παραπάνω και να σταθεροποιηθούμε στο γκρουπ των δυνατών ομάδων της Ευρώπης. Και το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας ήταν ένα μεγάλο κίνητρο για όλους. Ας μην ξεχνάμε ότι στο προηγούμενο Ευρωπαϊκό του 1985 ήμασταν απόντες. Μία θέση στην οκτάδα του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος δεν ήταν ανέφικτος στόχος. Βρισκόταν μέσα στις δυνατότητές μας, χωρίς να μας φορτώνει με περισσότερο άγχος. Κάποιοι προσπάθησαν να... μαγειρέψουν και την κλήρωση των ομίλων με το επιχείρημα ότι αν η Ελλάδα έπεφτε στο εύκολο γκρουπ θα μπορούσε να προχωρήσει και να ζεστάνει τον κόσμο που θα γέμιζε τις κερκίδες, αν είχε επιτυχίες.Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Η κλήρωση έγινε κανονικά. Πέσαμε στην πρώτη φάση και με τα δύο μεγαθήρια της εποχής. Τη Σοβιετική Ενωση και τη Γιουγκοσλαβία του Ντράζεν. Παρότι τις αντιμετωπίσαμε δύο φορές, φτάσαμε στον τελικό και το πήραμε! Ήταν παραπάνω από θαύμα.Ο Κώστας Πολίτης φρόντισε να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα και να μας πείσει ότι μπορούμε το κάτι παραπάνω. Το πίστευε, κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να του αναγνωριστεί. Το πίστευε ακόμη και όταν όλοι, μετά την κλήρωση, μας θεωρούσαν καταδικασμένους. Όμως για να φτάσεις ψηλά πρέπει να νικήσεις τους καλύτερους, που κάποια στιγμή θα τους βρεις μπροστά σου. Και ο πρώτος στόχος ήταν να προκριθούμε στην οκτάδα. Έγινε. Και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι μπορούμε πλέον να ήμαστε μέσα στα μετάλλια.Τα υπόλοιπα είναι χιλιοειπωμένα και χιλιογραμμένα...»
5°
