Όλα ξεκίνησαν τέλη του περασμένου Οκτωβρίου, όταν η –κατά τα άλλα αγαπημένη– συνάδελφος Ελένη Μπεζιριάνογλου –κατά κόσμον Μπεζάκι– μου λέει σε ανύποπτο χρόνο: «Μαριάννα, κολυμπάς;». Ανυποψίαστη εγώ απαντώ: «Ναι, μου αρέσει. Μικρή πήγαινα και κολυμβητήριο». «Ωραία, τώρα θα ξαναπάς για να πάμε τον Μάιο στο Spetsathlon, εσύ να κάνεις την κολύμβηση κι εγώ το ποδήλατο» μου ανταπαντά ορθά - κοφτά κι εγώ υπολογίζοντας πως όσο περνά ο καιρός θα ξεχάσει το αγωνιστικό κομμάτι και απλώς θα περάσουμε ένα διήμερο στις Σπέτσες, φωτογραφίζοντας τους συμμετέχοντες, λέω απλά ένα «ok».
Οι μήνες περνούσαν όμως κι η Ελένη ούτε πλάκα μου έκανε ούτε το ξέχασε. Τον Ιανουάριο μου υπενθυμίζει το ανοιξιάτικο αθλητικό ραντεβού μας στο νησί κι εμένα αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. «Ωχ, έχω πάνω από 15 χρόνια να προπονηθώ στο νερό!», «Τι θα κάνω, Θεέ μου, με την τρελή που έμπλεξα!», «Τώρα πώς το παίρνουν πίσω αυτό το ok;» ήταν μόνο μερικές από τις φράσεις που πέρασαν από το μυαλό μου.
Τελικά, κάπου στα μέσα Φλεβάρη ξεκίνησα προπόνηση στο κολυμβητήριο. Η πρώτη εβδομάδα ήταν δύσκολη, κάθε 100 μέτρα σταματούσα, ώσπου σε ένα μήνα έφτασα να κάνω 2 χιλιόμετρα. Ήμουν πολύ χαρούμενη, είχα πάρει τα πάνω μου και άρχισα να πιστεύω ότι μετά τα 30 δεν τελειώνει η ζωή και άλλα τέτοια χαζά. Έτσι, περίμενα να ανοίξει λίγο ο καιρός να προπονηθώ και στη θάλασσα – μη ρεζιλέψω και την Ελένη και δεν είχε μετά μούτρα να κάνει ποδήλατο. Ωστόσο, θες μία ότι έφευγα με βρεγμένα μαλλιά από την προπόνηση, θες ότι κυκλοφορούσε οξεία αμυγδαλίτιδα, θες τα λόγια του παπά, αρρωσταίνω η δόλια και μένω έξω από το νερό έναν μήνα πριν από το Spetsathlon.
Η άλλη όμως, δεν χαμπάριασε και μου ξαναδήλωσε ορθά - κοφτά: «Μέχρι τότε θα έχεις γίνει καλά. Άλλωστε, όπως λένε και στο Spetsathlon, νίκη είναι η συμμετοχή». Εγώ όμως κρεβατώθηκα για τα καλά επί ένα μήνα. Παρ’ όλα αυτά, η Ελένη με κόλλησε τρέλα και τελικά βούτηξα, έπαθα και δυο κράμπες στη διαδρομή, αλλά κούτσα-κούτσα κι έπειτα από ένα μισάωρο (εμένα μου φάνηκε τουλάχιστον ένας αιώνας) το έβγαλα το 1 χιλιόμετρο και βγήκα από το νερό ακούγοντας ήδη από τη δεύτερη σημαδούρα την Ελένη και τον Κυριάκο να κάνουν κερκίδα φωνάζοντας το όνομά μου λες και θα έπαιρνα ολυμπιακό μετάλλιο, ενώ εγώ αγκομαχούσα με τη δεύτερη κράμπα και πάλευα με τα κύματα που μου φαίνονταν θηρία (δεν ήταν όμως). Μετά, μου έδιναν συγχαρητήρια για τη συμμετοχή και οι συνάδελφοι από το runnfun.gr, o Αντώνης του οποίου έφαγα τη σκόνη (ή το κύμα, για να μιλήσω πιο κυριολεκτικά), ο Γιώργος και η Μαρία.
Εδώ ο Όσκαρ, καλεσμένος τριαθλητής τη διοργάνωσης από την Καταλονία, μου δίνει συμβουλές πριν από τον αγώνα για να μην χάσω τον προσανατολισμό μου. Πώς να μην πνιγώ βασικά.
Ανυποψίαστη, πριν από τον αγώνα, δείχνω με καμάρι το σκουφάκι και το νούμερό μου
Μετά ήρθε η σειρά της Ελένης. 25 χιλιόμετρα ποδήλατο. Ο γύρος του νησιού. Ήταν η σειρά μου να κάνω κερκίδα. Και την έκανα. Άλλωστε, είχε και το πιο ροζ ποδήλατο από όλα, πώς να μην έκανα;!
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Elenioui Bez (@elenioui) στις Μάι 6, 2017, 8:30πμ PDT
Και να σου εκμυστηρευτώ και κάτι άλλο; Πέρασα υπέροχα, έκανα νέους φίλους και γέλασα πάρα πολύ με την Ελένη, τον Κυριάκο, τον Γιώργο, τον Αντώνη, τη Μαρία, τον Θοδωρή, τον Γιάννη, τη Μαίρη (Maryhop) και τον Γιάννη, την Τόνια (που έσπευσε να με βγάλει φωτογραφία μετά το «κατόρθωμά μου»), την Αμαλία, τη Σοφία και τον Όσκαρ από την Καταλονία.
Και τελικά διαπίστωσα και ιδίοις όμμασι ότι όντως «νίκη είναι η συμμετοχή». Ραντεβού στο επόμενο Spetsathlon.
