Αν ήμουν ο Ιβάν Σαββίδης θα θεωρούσα υποχρέωσή μου να στείλω ένα ευχαριστήριο mail κυρίως στους εχθρούς μου που κατάφεραν να με κάνουν «μάγκα» από τη μια μέρα στην άλλη!
Από τη στιγμή που ακόμη κι εκείνοι που τον βρίζουν αναγνωρίζουν με τις αλλοπρόσαλλες αντιδράσεις ότι ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ παίζει πλέον μπάλα παντού σχεδόν μόνος του χωρίς να μπορεί να τον σταματήσει κανείς, λογικό να φαντάζεται τον εαυτό του παντοκράτορα όχι μόνο σήμερα στο ποδόσφαιρο, αλλά και αύριο στην πολιτική, στα media και παντού.
Καθόλου παράξενο, λοιπόν, που μπόρεσε να γίνει σχεδόν από το πουθενά ο κυρίαρχος του ποδοσφαιρικού παιχνιδιού μόνο και μόνο επειδή έβαλε τέσσερα στον Παναθηναϊκό και νίκησε στον τελικό κυπέλλου την ΑΕΚ! Κι ακόμη πιο λογικό που έτρεξαν αμέσως δίπλα του, ή απέναντί του οι πάντες και τα πάντα, είτε για να τον γλείψουν είτε για να τον πολεμήσουν, χωρίς να φαντάζονται (ειδικά οι αντίπαλοι) ότι με τον τρόπο τους τον αναγνωρίζουν και τον εδραιώνουν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο.
Ήδη κατάφερε μέσα σε λίγες μέρες να βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία άλλης μιας «μισητής» από τον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό κόσμο ομάδας στο πλαίσιο ενός αθεράπευτα άρρωστου ποδοσφαίρου. Μάλιστα, τη διαδικασία που ξεκίνησε την ονομάζει «εξυγίανση»! Και φυσικά όλο αυτό έπιασε με την πρώτη. Σε μια χώρα όπου νόμος γίνεται πάντα το δίκιο του ισχυρού της ημέρας, ο ΠΑΟΚ προσπάθησε ακόμη και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα στα χαρτιά χωρίς να λογαριάζει την ηθική ζημιά που θα είχε ως κλαμπ έτσι και τα κατάφερνε. Κανένας όμως δεν έδειξε να νοιάζεται για τέτοιες... μικρολεπτομέρειες. Αντίθετα, πολλοί δηλώνουν μέχρι και περήφανοι, όπως π.χ. κάποτε μερικοί Ολυμπιακοί για το αίσχος της Ριζούπολης.
Στην πραγματικότητα, το «σύστημα ΠΑΟΚ» πασχίζει να αντιγράψει τις συμπεριφορές που έχει δείξει κατά καιρούς ο Ολυμπιακός από την εποχή του Κόκκαλη μέχρι σήμερα. Μόνο που εκείνος δεν βιαζόταν τόσο. Περίμενε πρώτα να εδραιωθεί, να φτιάξει τους μηχανισμούς του, να επιβάλλει τα θέλω του, και μετά έκανε την απαραίτητη επίδειξη δύναμης.
Στη Θεσσαλονίκη το ξεκίνησαν ανάποδα. Πιστεύουν ότι με το να νικήσουν σε ένα-δύο ματς μπορούν αυτόματα να γίνουν κυρίαρχοι. Και δεν αποκλείεται η ζωή να αποδείξει ότι έχουν δίκιο. Ήδη ο πρόεδρος καθιέρωσε μετά από κάθε νικηφόρο παιχνίδι να ρίχνει κι ένα τηλεοπτικό διάγγελμα στο λαό του. Έδωσε δύο μεγάλες συνεντεύξεις μέσα σε μια εβδομάδα θέλοντας να υπογραμμίσει την ισχυρή παρουσία του, όχι μόνο στη μπάλα αλλά και στα πολιτικά - οικονομικά παιχνίδια. Διεκδικεί μεγάλο κομμάτι από τα άλλοτε πανίσχυρα ΜΜΕ που ξεπουλιούνται για ένα πιάτο φακές. Πανηγύρισε και πλάσαρε το κύπελλο που ανέβασε στη Θεσσαλονίκη σαν... τρία Champions League μαζί! Έφτασε στο σημείο να ζητάει απ' όλους να μιλάνε στον ΠΑΟΚ στον... πληθυντικό. Και φυσικά, όλοι οι γύρω τσίμπησαν σαν χάνοι και άρχισαν να παίζουν το παιχνίδι του, χαρίζοντάς του θετική ή αρνητική δημοσιότητα που την χρειάζεται αυτή τη στιγμή όσο τίποτε άλλο.
Ήδη ο τελικός του... Βόλου έγινε μπαλάκι στα χέρια των πολιτικών αρχηγών. Ο πρωθυπουργός Αλέξης αποφάνθηκε ότι το κύπελλο του ΠΑΟΚ «δεν ήταν πέτσινο», σε αντίθεση με τον αρχηγό Κυριάκο που έβγαλε το δεύτερο γκολ «οφσάιντ»! Κοντή σκέψη, στηριγμένη στο εύκολο τσιτάτο που ξέρουν και οι δύο ότι συνήθισε και μπορεί να αφομοιώνει με ευχαρίστηση ο Έλληνας, χωρίς να αντιλαμβάνεται πόσο γελοίες ακούγονται τέτοιου στιλ κόντρες...
*Η κυβέρνηση, από την ώρα που άκουσε τον Σαββίδη να στηρίζει Τσίπρα με χίλια και να προβλέπει ότι ο Μητσοτάκης δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός, άρχισε όχι μόνο να του χαρίζει εκατομμύρια σε πρόστιμα αλλά και τον προωθεί σαν τον πανίσχυρο επιχειρηματία της νέας εποχής που σε δύσκολες στιγμές ήρθε να ρίξει τα εκατομμύριά του στην Ελλάδα της κρίσης και να κάνει επενδύσεις. Ο Τσακαλώτος έγινε ήρωας, όχι επειδή πέτυχε μια καλή συμφωνία με τους δανειστές αλλά γιατί πήγε με κασκόλ στην Τούμπα και είδε ένα ματς της ομάδας δίπλα στον πρόεδρο, προκαλώντας υστερικά αστείες αντιδράσεις από τη μεριά των μητσοτακικών. Ο Ζουράρις έπαιξε κι αυτός ανάλογο χαρτί, κραυγάζοντας υπερήφανα σε εκπομπή του Μπογδάνου συνθήματα της ΠΑΟΚτζίδικης αλητείας.
*Η ΝΔ από τη μεριά της ανακήρυξε επίσημα με τη στάση της τον Ιβάν σε «σύμβολο της αριστερής διαπλοκής», βλέποντάς τον σαν μπαμπούλα στην προσπάθειά της να περάσει (αν και όταν μπορέσει...) στην εξουσία, χωρίς να φαντάζεται ότι με τον τρόπο της «στέλνει κόσμο» στο απέναντι στρατόπεδο. Απαγόρευσε σιωπηρά ακόμη και στους ΠΑΟΚτζήδες νεοδημοκράτες βουλευτές Θεσσαλονίκης να παρακολουθήσουν τον τελικό του κυπέλλου − με εξαίρεση τον Ζαγοράκη ο οποίος «είναι του Σαββίδη», επιλέχθηκε τις εποχές που ο Ιβάν ήταν κολλητός του Σαμαρά, αλλά επειδή τα πράγματα άλλαξαν μάλλον τελειώνει η καριέρα του στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
Και επειδή η δράση προκαλεί πάντα αντίδραση, όπου να 'ναι θα ξεκινήσουν οι «ανταλλαγές πληθυσμών». Ο Μαρινάκης, όπως έδειξε και στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, είναι σε θέση να κατευθύνει αρκετές χιλιάδες Ολυμπιακών προς τη Νέα Δημοκρατία, ενώ πριν μερικά χρόνια είχε παίξει το χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ καθαρίζοντας στεγνά τον Μιχαλολιάκο από τον δήμο Πειραιά. Ο Μπέος, προσπαθώντας να ξαναβρεί ρόλο δίπλα στον πρόεδρο του ΠΑΟΚ, συμπεριφερόταν όλες αυτές τις μέρες «κάτι σαν δήμαρχος Βόλου» από τη στιγμή που επίσημα δεν μπορεί να είναι τίποτα μετά την εμπλοκή του σε στημένα παιχνίδια. Περιμένει κι αυτός να εισπράξει. Ο Μελισσανίδης θέλει να βγει απέναντι στον Σαββίδη επειδή του «έκλεψε το κύπελλο», αλλά με το θέμα του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια να παραμένει ανοιχτό, δεν έχει καμιά διάθεση να τα χαλάσει με την κυβέρνηση που στηρίζει τον νέο εχθρό του. Όσο για τον Αλαφούζο, ναι μεν μετά τον Ολυμπιακό στοχοποιεί πλέον και τον ΠΑΟΚ, μα δεν έχει ούτε μία συμπάθεια ανάμεσα στους οπαδούς του Παναθηναϊκού που θα τον βοηθούσε να την αξιοποιήσει με οποιονδήποτε τρόπο.
Όλα αυτά περιγράφουν απλώς την κατάντια μιας χώρας που υποτίθεται ότι παλεύει να βγει από την κρίση, ρίχνοντας στο μίξερ το ποδόσφαιρο, την πολιτική, τα μέσα ενημέρωσης, τα λεφτά, τις επενδύσεις, και αναδεικνύοντας καινούργια πρόσωπα που με το καλημέρα δείχνουν να είναι ίδια ακριβώς με τα παλιά...
18°
