Πόσο δύσκολο είναι για έναν άντρα σαν τον Μπραντ Πιτ ή τον Τζορτζ Κλούνεϊ να μείνει εφ' όρου ζωής πιστός σε μια γυναίκα, που μάλιστα δεν είναι ανάλογης ομορφιάς με αυτόν; Πολύ δύσκολο ή ακατόρθωτο. Κι αυτός είναι ο κανόνας.
Το ίδιο ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Ο κάθε κανόνας, πάντοτε κρύβει εξαιρέσεις και ο Φρανσέσκο Τότι είναι μία απ' αυτές.
Στην παρομοίωσή μας, ο Τότι είναι ο... Μπραντ Πιτ και η Ρόμα μια "γυναίκα" καλή, συμπαθητική, αλλά σίγουρα όχι πανέμορφη.
Κι όμως, ο Ιταλός δεν λύγισε ποτέ στα θέλγητρα ενός ποδοσφαιρικού... τοπ μόντελ και δεν άλλαξε ποτέ σύντροφο. Για 28 ολόκληρα χρόνια. Από το 1989 που πήγε στις ακαδημίες και το 1993 που ντεμπούταρε στην πρώτη ομάδα, μέχρι τα τέλη Μαϊου του 2017, όταν και θα δώσει τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του. Πάντα φορώντας τα "τζαλορόσι".
Κι αν αναρωτιέται κανείς τι έχει αλλάξει στον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια, αυτό το βίντεο είναι κατατοπιστικό...
Ο 40χρονος σήμερα μεσοεπιθετικός θα μπορούσε να αγωνιστεί σε οποιαδήποτε ομάδα του κόσμου. Στη Ρεάλ, από την οποία βρέθηκε μια ανάσα μακριά το 2003, την Μπαρτσελόνα, στην αφρόκρεμα της Πρέμιερ Λιγκ. Δεν το έκανε ποτέ. Εμεινε μια ζωή στην Ιταλία και μάλιστα σε εναν σύλλογο, που δεν διαθέτει την αίγλη της Γιουβέντους, της Μίλαν ή της Ιντερ.
Ρωτήθηκε εκατοντάδες φορές γιατί δεν άλλαξε ποτέ περιβάλλον. Η βασική απάντηση είναι μία: Στη Ρώμη ένιωθε σαν βασιλιάς από τις αντιδράσεις του κόσμου. Παράλληλα, ήταν η πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, εκεί έχει όλους τους φίλους και τους συγγενείς του.
Τούτη την εβδομάδα, λίγους μήνες πριν κλείσει τα 41 του, αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ποτέ δεν σκέφτηκε να αλλάξει ομάδα για τα τελευταία ένσημα, να πάει στην Κίνα, στα Εμιράτα ή στις ΗΠΑ. Παρότι βρέθηκε δύο φορές κοντά στην αποχώρηση, μίλησε το συναίσθημα. Και από τη μεριά του και από την πλευρά της διοίκησης.
Τι κέρδισε από την καριέρα του στη Ρόμα, από το 1989 μέχρι και σήμερα; Αναμφίβολα μπόλικα χρήματα (τα τελευταία χρόνια είχε ετήσιες αποδοχές ύψους 5 εκατ. ευρώ), όχι όμως τόσα πολλά, όσα θα έπαιρνε αν αποφάσιζε να πάει σε μεγαλύτερη ομάδα.
Από τρόπαια, σχεδόν τίποτα. Ενα πρωτάθλημα Ιταλίας το 2001 και δύο Κύπελλα. Ουδέποτε έπαιξε σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αλλά η προσωπική του αξία, του έδωσε την ευκαιρία να είναι μέλος της εθνικής Ιταλίας που κατέκτησε το Μουντιάλ του 2006.
Πάνω απ' όλα, όμως, ήταν η καθολική αποδοχή του κόσμου. Οχι μόνο της Ρόμα, αλλά των φιλάθλων παγκοσμίως. Γι' αυτό κι απέκτησε πολλά διαφορετικά παρατσούκλια. "Το μεγάλο μωρό", "το χρυσό αγόρι", "ο μονομάχος", "ο βασιλιάς της Ρώμης" και βέβαια "ο μεγάλος αρχηγός" δηλαδή "il Grande Capitano".
Δεν ήταν λίγες οι φορές που συγκρούστηκε με προπονητές ή προέδρους. Ποτέ μα ποτέ, ο κόσμος δεν εναντιώθηκε σε αυτόν. Ακόμη κι όταν είχε άδικο...
Ο Φρανσέσκο Τότι, βέβαια, είχε τον τρόπο του να φτιάχνει τον κόσμο. Με δηλώσεις πριν και μετά τα ματς, αλλά και τους πανηγυρισμούς του. Πέρα από το κλασικό δάχτυλο στο στόμα, που συμβόλιζε την πιπίλα, δεν ήταν λίγες οι φορές που έκανε σπριντ 60-70 μέτρων για να βρεθεί στο πέταλο του "Ολίμπικο" μαζί με τους φανατικούς. Μέχρι και σέλφι έβγαλε σε πανηγυρισμό ενός γκολ απέναντι στη μισητή Λάτσιο, ενώ συχνά-πυκνά κάτω από τη φανέλα του φορούσε μια μπλούζα με πάσης φύσεως μηνύματα. Πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά και οπαδικά. Τις δικές του απόψεις, συμμεριζόταν μια μεγάλη μερίδα των οπαδών, σχεδόν τυφλά. Οπως γίνεται με κάθε είδωλο.
Εχει πετύχει 307 γκολ με την ερυθροκίτρινη φανέλα και είναι με διαφορά ο πρώτος σκόρερ στη ιστορία του συλλόγου. Δεύτερος είναι ο Προύτσο με 136. Εχει δημιουργήσει μια επίδοση που πιθανότατα δεν θα σπάσει ποτέ.
Είκοσι οκτώ χρόνια σε μια ομάδα, 15 χρόνια με την ίδια γυναίκα, την πανέμορφη Ιλάρι Μπλάζι, θα πίστευε κανείς πως ο Τότι είναι άνθρωπος της συνήθειας. Λάθος, ο Τότι είναι άνθρωπος της αφοσίωσης και της πίστης. Διότι στην ποδοσφαιρική του καριέρα έδειξε αρκετά ευπροσάρμοστος.
Ως είδωλό του είχε το "δεκάρι" της Ρόμα τον Τζουζέπε Τζιανίνι. Ομως, ξεκίνησε την καριέρα του ως επιθετικός. Οταν στα 17 του, αγωνίστηκε με την ανδρική ομάδα των Ρωμαίων, έπαιζε ως περιφερειακός επιθετικός, ενώ λίγο αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως αριστερό χαφ ώστε με το δεξί του πόδι να έχει πλεονέκτημα στο ένας εναντίον ενός.
Το 1999 ο Φάμπιο Καπέλο τον έβαλε στον ρόλο που πάντα ονειρευόταν: Σε αυτόν του επιτελικού μέσου. Πάνω που είχε συνηθίσει τη θέση, ο Λουτσιάνο Σπαλέτι είχε γι' αυτόν άλλα πλανα το 2004. Σε σύστημα 4-2-3-1, τον όρισε ως μοναδικό επιθετικό, αλλά όχι με την έννοια του σέντερ φορ που όλοι γνωρίζαμε. Του έδωσε την ελευθερία να κινείται σε όλους τους χώρους, γυρνώντας πίσω για να φτιάξει παιχνίδι και να μοιράσει ασίστ στους συμπάικτες του, δίχως φυσικά να λησμονεί το σκοράρισμα. Σε ηλικία 35 ετών, ξαναέγινε δεκάρι έπειτα από επιθυμία του νυν προπονητή της Μπαρτσελόνα, Λουίς Ενρίκε, για να ολοκληρώσει τον κύκλο του από εκεί όπου ξεκίνησε. Ως επιθετικός, περισσότερο περιφερειακός.
Σε όλες τις θέσεις που του ζητήθηκε να παίξει, ο Τότι ανταποκρίθηκε με το παραπάνω. Πέτυχε απόλυτα. Διότι είχε την τεχνική ενός μέσου, την ταχύτητα ενός εξτρέμ, την εκτελεστική δεινότητα ενός σέντερ φορ και τη συνέπεια ενός επαγγελματία. "Είμαι 40 ετών κι όμως δεν βαριέμαι να πάω για προπόνηση" δήλωσε πρόσφατα.
Πάνω απ' όλα, πάντως, είχε τη δύναμη, την ψυχή και την αυταπάρνηση ενός ηγέτη. Ενός πραγματικά μεγάλου αρχηγού, που μάλλον θα δεν θα ξεπεραστεί ποτέ.
12°
