Ευτυχώς δεν πλήξαμε. Αναφέρομαι στο ματς της Εθνικής το Σάββατο. Αυτό που είχαμε δεν είχαμε το κάναμε ντέρμπι κι αγώνα μπαράζ, πριν ακόμη γίνουν τα μπαράζ.
Δεν είναι δα και ό,τι καλύτερο: Σαββατόβραδο, με το μικρό καλοκαιράκι να σουλατσάρει σε δρόμους και πλατείες, εσύ να πρέπει να παρακολουθήσεις τη νέα «υπερπροσπάθεια» των διεθνών μας να ταξιδέψουν στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η «υπερπροσπάθεια» στα τελευταία ματς συνοδεύεται από κακό ποδόσφαιρο, ατυχή αποτελέσματα και χασμουρητά. Δεν απορώ για το πώς καταφέραμε να κάνουμε τα εύκολα δύσκολα, σε έναν όμιλο αποκλειστική παραγγελία για πρόκριση. Οι επιλογές παικτών και τρόπου ανάπτυξης (;) παιχνιδιού μαθηματικά θα μας οδηγούσαν σε αδιέξοδο. Απορώ όμως με όλους αυτούς που περιμένουν ότι έστω και στο παραπέντε κάτι θα αλλάξει, χωρίς όμως να αλλάξουν οι βασικοί παράμετροι που μας έφεραν, όπως όλα δείχνουν, να δίνουμε εξετάσεις για την εισαγωγή μας στο Μουντιάλ, με το γκρουπ των μετεξεταστέων. Όπως απορώ με τις δηλώσεις παικτών και μάλιστα πρωταγωνιστών. Τόσο τετριμμένες και συνηθισμένες που αφαιρούν κάθε ίχνος αυθόρμητου και ανθρώπινου τρόπου έκφρασης. Περισσότερο θυμίζουν σουξέ παρά τοποθέτηση αθλητή πάνω σε συγκεκριμένο γεγονός. Η αλήθεια είναι πως, εδώ και χρόνια, όταν ακούω, ιδιαίτερα ποδοσφαιριστή, να κάνει δηλώσεις, μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος από το τραγούδι «Διδυμότειχο μπλουζ», που λέει: «Του παράλογου η θητεία, αγχωμένη μαλακία». Ο Φάνης Γκέκας πέτυχε τέσσερα γκολ σε ένα ματς!!!. Γεγονός σπάνιο, όχι μόνο για Έλληνα ποδοσφαιριστή, αλλά για τον οποιοδήποτε κλωτσάει μπάλα σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη. Βγαίνει μετά το ματς ο Αριστοφάνης και δηλώνει ότι δεν έχει τόση σημασία το ότι σκόραρε τόσες φορές, αρκεί που η ομάδα κατάφερε να κερδίσει αυτό το σημαντικό παιχνίδι. Και να μην την άκουγα τη δήλωση, την έφτιαχνα σε κλάσμα δευτερολέπτου. Σεμνότητα, θα πει κάποιος. Σεμνότητα όμως δεν σημαίνει ότι υποβαθμίζω ένα γεγονός. Ο Γκέκας πέτυχε 4 γκολ. Αν δεν ήταν αυτός τώρα θα είχαμε χάσει και την τελευταία μας ελπίδα, αυτή των μπαράζ. Ο Φάνης ή Αριστοφάνης, που του ταιριάζει καλύτερα, μετά το καρέ των τερμάτων με τη Λετονία, έβαλε νωρίς μπροστά στο σκορ την Εθνική, πέτυχε την ισοφάριση από τα έντεκα βήματα, έστω κι αν ήταν «φιδάκι» το πέναλτι που σφύριξε ο Νορβηγός Οβρέμπο, ήταν αυτός πάλι που με κεφαλιά εκτός ισορροπίας υπενθύμισε σε συμπαίκτες και αντιπάλους ότι η Εθνική καίγεται να εξασφαλίζει τρεις πόντους από αυτό το ματς και ήταν ο Φάνης που σαν σωστός οικοδεσπότης θεώρησε ότι, σύμφωνα με το πρωτόκολλο, αυτός που εξυπηρετεί στην αρχή τον φιλοξενούμενο, οφείλει να το πράξει και στη λήξη. Το πέμπτο συνολικά γκολ στους Λετονούς και τέταρτο προσωπικό του Γκέκα δείχνει τους καλούς τρόπους του Έλληνα στράικερ. Αυτό που μετράει λοιπόν είναι ότι η Εθνική κατάφερε να κερδίσει, και όχι το… πολυβολείο του Φάνη!! Αυτό έλειπε, να μην καταφέρει να κερδίσει ούτε τη Λετονία με ένα μόνο ποδοσφαιριστή να έχει σκοράρει τέσσερις φορές! Αν δεν το κατάφερνε και με αυτό τον τρόπο, τότε, Φάνη, άσ’ τα να πάνε, καλύτερα να μην ασχοληθεί κανείς με αυτή την Εθνική. Εσύ όμως στο Λεβερκούζεν υποφέρεις. Ο Γιουμπ Χένες σε έχει χρησιμοποιήσει 100 λεπτά σε οκτώ αγώνες. Το χρειαζόσουν να σκοράρεις, Φάνη, και δεν είναι κακό να το πεις. Πως τα είχες ανάγκη αυτά τα γκολ, γιατί νιώθεις ότι σε αδικούν, πως αξίζεις κάτι καλύτερο, πως δεν ξέχασες την τέχνη για την οποία σε πληρώνουν… να κάθεσαι, πως για σένα αυτές οι τέσσερις γκολάρες ήταν λύτρωση και δικαίωση. Βγες στις κάμερες και πες το. Ποιος θα σε κατηγορήσει; Κοίτα το φακό στα μάτια σαν να κοιτάς όλους εμάς και βγάλε από μέσα σου, αγόρι μου, αυτό που αισθάνεσαι. «Σημαντικό το ματς, σημαντική η νίκη για την Εθνική αλλά, συγνώμη, παιδιά, αυτά τα γκολ τα είχα μεγάλη ανάγκη για την ποδοσφαιρική μου επιβίωση, γι’ αυτό σκίστηκα, και τα θεωρώ το ίδιο σημαντικά στην καριέρα μου όσο και τη νίκη της Εθνικής!!!». Πες τα έτσι ανθρώπινα και απελευθερωμένα να σε χειροκροτήσω όρθιος όπως στο τρίτο γκολ!!!
* Η γερμανική φράση στον τίτλο σημαίνει: «Λυπάμαι, κύριε Ότο». Μην απορείτε που οι Γερμανοί ξοδεύουν ένα κάρο λέξεις για να πουν ότι λυπούνται. Έτσι είναι αυτοί. Όταν εύχονται σε κάποιον χρόνια πολλά, κατεβάζουν ολόκληρο herzliche glukwunsch zum geburstag που λες, δεν μπορεί, καβγά θα θέλει, γιορτιάρα μέρα, για να μιλάει έτσι. Λυπάμαι, κύριε Ότο, γιατί ακόμη κι αν η ομάδα προκριθεί μέσω μπαράζ στην τελική φάση, εσείς έχετε ήδη αποκλειστεί!!!
11°
