Δεν ήταν ανάγκη να χάσει ο Παναθηναϊκός (και) από την ΑΕΚ για να φανεί το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται και η αδυναμία του για οποιοδήποτε restart. Το 0-0 αποτελεί απλά το πιστοποιητικό της παρακμής, που συνοδεύεται από μόνιμα μισοάδειο γήπεδο, μπουχτισμένο κοινό και ποδόσφαιρο για τα πανηγύρια από παίκτες που (για να μην το ζαλίζουμε με βαθυστόχαστες αναλύσεις...) απλά δεν ξέρουν μπάλα – άρα δεν μπορούν να δώσουν τίποτα παραπάνω. Ποδοσφαιριστής που όταν ετοιμάζεται να σουτάρει, κοιτάζει το... χορτάρι και όχι το τέρμα, δεν μπορεί να παίζει πάνω από Β΄ Εθνική. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Βαρετές, προβλέψιμες και χωρίς αποτέλεσμα και οι λεγόμενες «διορθωτικές κινήσεις». Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία... Ο Αλαφούζος αλλάζει κάθε τρεις και λίγο πρόσωπα - υπεύθυνους, τους χρεώνει μια σειρά από πράγματα που δεν ξέρουν ή δεν είναι σε θέση να βγάλουν πέρα και λίγο αργότερα τους πετάει έξω φέρνοντας στη θέση τους άλλους, το ίδιο ακατάλληλους για να σχεδιάσουν και να ξεκινήσουν κάποιο πλάνο με υποτυπώδη έστω συνέπεια.
Ας μιλήσουμε πρώτα για τον Ουζουνίδη... Δεν γίνεται, βέβαια, να κριθεί από τους πρώτους μήνες, καθώς (ας πρόσεχε!) παρέλαβε μια διαλυμένη ομάδα, οπότε δεν μπορεί να δείξει πράγματα όποιο κι αν είναι το φετινό τελικό αποτέλεσμα.
Με ποια κριτήρια έγινε όμως η επιλογή του; Με ποιο βιογραφικό τον προσέλαβαν; Ποια είναι η προϋπηρεσία του; Και τι τους κάνει να νομίζουν πως θα τα καταφέρει; Εκτός αν πιστεύουν κι οι ίδιοι όσα πλασάρει το «παραμυθοπωλείο» που έχει στηθεί στην ΠΑΕ. Ελάχιστοι, όμως, δείχνουν πλέον τη διάθεση να πεισθούν ότι έχουμε να κάνουμε με «νέο Κυράστα», που είναι «μετρ στην ανάδειξη νέων παικτών», με το που ανέλαβε έκανε τον Παναθηναϊκό «κυνικό» κι άρχισε να παίρνει... «επαγγελματικές νίκες» σε ένα ποδόσφαιρο όπου η «επαγγελματική νίκη» είναι κάτι σαν την «διδακτική ήττα» επειδή και οι δύο χρυσώνουν το χάπι μετά από μια χάλια εμφάνιση ή αποτυχία!
Η ως τώρα αλήθεια λέει, ότι ο Παναθηναϊκός δεν άλλαξε πρόσωπο από τότε που πήγε ο Ουζουνίδης. Εξακολουθεί να παίζει το ίδιο κακό ποδόσφαιρο που παρουσίαζε και στις μέρες του Στραματσόνι. Απλά σταμάτησε να χάνει για δυο-τρεις εβδομάδες στην αρχή, κι αυτό θεωρήθηκε από τους αλαφουζογράφους τεράστιο σημάδι προόδου, μέχρι που η ομάδα ξαναγύρισε στα... συνηθισμένα.
Πασίγνωστο άλλωστε, πως κάθε φορά που αλλάζει κάπου ο προπονητής στα μισά της αποτυχημένης σεζόν, αποθεώνεται προκαταβολικά. Οι «ειδικοί» πλακώνουν τις αγιογραφίες, μέχρι που πιάνει δουλειά, και στην περίπτωση που (όπως είναι το πιθανότερο) τα κάνει μούσκεμα, ανακαλύπτονται αργότερα ένα-ένα τα κουσούρια του μαζί με την ανάγκη να απομακρυνθεί για να πάρει την θέση του ο... επόμενος σωτήρας.
Αλλά και πίσω από τον νέο κόουτς εμφανίζονται σιγά-σιγά καινούργια πρόσωπα χωρίς την παραμικρή πυξίδα στο χέρι. Καλό, συμπαθητικό παιδί π.χ. ο Λυμπερόπουλος, αλλά χωρίς την πείρα για τα δύσκολα που θα πρέπει να διαχειριστεί, από το πόστο του τεχνικού διευθυντή μέσα σε αποδυτήρια γεμάτα από απογοητευμένες φάτσες. Καθρέφτης της αμηχανίας του οι πρώτες του δηλώσεις. Κάλεσε τους δημοσιογράφους οι οποίοι περίμεναν να τους δώσει τουλάχιστον κάποιο στίγμα προθέσεων κι αυτός άρχισε να αναμασά: «Όλοι μαζί», «δεν υπάρχει εγώ αλλά εμείς», «θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο δυνατό», «να κάνουμε την ομάδα όπως θέλουμε και φανταζόμαστε», «το αν θα πετύχουμε θα το δείξει ο χρόνος» και άλλα τέτοια τετριμμένα, ένδειξη της αμηχανίας που κυριαρχεί. Οταν μάλιστα ξέρουμε ότι πριν λίγες μέρες έφυγε από την ίδια θέση σαν αποτυχημένος κοτζάμ Ζιλμπέρτο Σίλβα, καταλαβαίνει κανείς τι θα γίνει και με τον Λύμπε.
Άλλη «μεγάλη επιστροφή» ο Παναγόπουλος της ΕΡΤ! Τις προάλλες προσπαθούσε για περισσότερο από μισή ώρα σε μια συνέντευξη που έδωσε να αποδείξει την αξία της σιωπής, παραπέμποντας στον... Αλαφούζο κάθε φορά που τον στρίμωχναν οι ερωτήσεις...
Στην πραγματικότητα σε ολόκληρο τον Παναθηναϊκό κυριαρχεί «σιγή ασυρμάτου» όλων των ανευθυνοϋπεύθυνων κάθε φορά που τους ρωτάει κάποιος «τι θα γίνει από δω και πέρα». Κι αυτό τρελαίνει τον κόσμο που ψάχνει να βρει ποια είναι η προοπτική. Καμία κίνηση, καμία πρωτοβουλία, καμία ένδειξη έστω που να δείχνει πως κάτι σχεδιάζεται ή υπάρχει απλά στο μυαλό.
Την ίδια στιγμή τα χρέη μαζεύονται, παρά τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου οι οποίες απλά παλεύουν να κλείσουν παλιότερες μαύρες τρύπες.
Δευτέρα πρωί ανακοινώθηκε και ο Μπαλτάκος (το δεξί χέρι του Σαμαρά όταν ήταν πρωθυπουργός, αν θυμόσαστε) αφού για μια ακόμη φορά τσακώθηκε με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και παράτησε το μπάσκετ. Ανέλαβε αντιπρόεδρος «γενικών καθηκόντων»! Όπως γενικόλογα είναι όλα στην ΠΑΕ. Πολλοί τον βλέπουν σαν την τελευταία ελπίδα του Αλαφούζου να ξεκολλήσει από το βυθό. Μια ακόμη από τις... «τελευταίες ελπίδες» με τις οποίες συζεί πλέον μόνιμα η ομάδα.
3°
