Το χειρότερο στον φετινό Παναθηναϊκό είναι ότι δεν βγάζει πλέον ούτε μισή σταγόνα αντίδρασης. Τρώει τη μια καρπαζιά μετά την άλλη και κάθεται απαθής και ζαλισμένος περιμένοντας την επόμενη...
Ο κόσμος του τον έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό. Ακόμη και οι οργανωμένοι αποφάσισαν να αφήσουν άδεια την «13» στα τελευταία παιχνίδια. Αφού τα προηγούμενα χρόνια διέλυσαν αργά και μεθοδικά τα πάντα, έρχονται τώρα και ζητάνε τα ρέστα από τους «υπεύθυνους», κατηγορώντας ουσιαστικά τον Αλαφούζο επειδή τους άφησε να αλωνίζουν για να στηρίξει την καρέκλα του!
Εκείνο που στην πραγματικότητα προσπαθούν να κρύψουν είναι η επιθυμία τους να παίζουν πρώτο ρόλο στα πράγματα της ομάδας.
Κάτι τέτοιο θα είχε ενδιαφέρον αν τα ίδια «παιδιά» δεν ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι για την κατρακύλα του Παναθηναϊκού ως το σημείο που δεν πάει παρακάτω. Εκείνοι δηλαδή οι οποίοι έδιωξαν −και μάλιστα με τον πιο χυδαίο τρόπο− τους Βαρδινογιάννηδες, δημιουργώντας με την συμπεριφορά τους τις προϋποθέσεις που οδήγησαν στη σημερινή καταστροφή.
Το «Τζίγκερ, πούλα» είχε γεμίσει την Ελλάδα από τον Απρίλιο του 2008 κι άρχισε να πνίγει σιγά-σιγά την ομάδα.
Εκείνη την εποχή το ποιος ήταν ο Παναθηναϊκός του Βαρδινογιάννη και τι είχε κατορθώσει δεν ενδιέφερε σχεδόν κανέναν. Ούτε το μέλλον απασχολούσε σοβαρά, καθώς όλοι δήλωναν σίγουροι ότι οι μέρες που θα ακολουθούσαν θα ήταν καλύτερες. Το κούφιο όραμα των «πολυ-Αμπράμοβιτς» που θα τα σάρωναν όλα, είχε γίνει σημαία και οδηγός.
Γιατί τα θυμίζω αυτά; Μα για να φανεί πέρα από κάθε αμφιβολία το σημείο που οδήγησε εκείνος ο παροξυσμός, σήμερα που το ταμείο γίνεται ψύχραιμα και σε στιγμές που δεν φαίνεται στον ορίζοντα η παραμικρή λύση.
Δεν είναι μόνο ότι την εποχή Βαρδινογιάννη το κλαμπ έζησε αληθινές «glory days». Το σπουδαιότερο ήταν ότι έπαιζε μπάλα που ανάγκαζε τον κόσμο να περιμένει πώς και πώς να έρθει η μέρα που θα πήγαινε στο γήπεδο ανεξάρτητα από το ποιος ήταν ο αντίπαλος. Έφτασε δύο φορές στο κατώφλι ενός τελικού Πρωταθλητριών Champions League χάνοντας τη μία από τη Λίβερπουλ του Ιαν Ρας και την άλλη από τον τότε δεύτερο μεγαλύτερο Άγιαξ όλων των εποχών. Ούτε τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα μετράνε τόσο πολύ, αφού ένα μέγεθος όπως ο Παναθηναϊκός και θα πάρει και θα χάσει.
Το πιο σημαντικό που πρόσφερε εκείνη την εποχή ο... τρισκατάρατος «βαρδινογιαννισμός» είναι ότι πάντα υπήρχε επόμενη μέρα. Ακόμη και στα χειρότερα όλοι ήξεραν ότι η ομάδα δεν θα βρεθεί ξεκρέμαστη, χωρίς στερεή οικονομική βάση και τις υποδομές που εξασφάλιζε η παρουσία της οικογένειας είτε με τον «καπετάνιο», είτε με τον γιο του Βαρδή αργότερα.
Το «έγκλημα» του Τζίγκερ είναι ότι δεν έγινε ένας «πράσινος Κόκκαλης» όπως απαιτούσε εκείνη την εποχή η οργανωμένη αλητεία της ομάδας. Πιέστηκε και από ένα σωρό συνεργάτες του που ήταν εντεταγμένοι στο κλίμα της εποχής, αλλά δεν άνοιξε ποτέ τέτοια πόρτα. Δεν μπόρεσε να συνεργαστεί ούτε με ανθρώπους τύπου Νικόλα Πατέρα που έδωσαν ένα νταμπλ με τις πλάτες του Μπέου, το οποίο κόστισε πάνω από €200 εκατ. σε ένα χρόνο.
Έκανε βέβαια και λάθη πάνω στα λάθη. Μίκρυνε κάποια στιγμή το κλαμπ σε σχέση με τις προδιαγραφές που η ίδια η οικογένεια είχε βάλει. Αλλά στις απαιτήσεις που δημιουργούσε γύρω του το βρώμικο περιβάλλον δεν υπέκυψε.
Το σπουδαιότερο; Έδειχνε με κάθε αφορμή και ευκαιρία σε όλα αυτά τα οργανωμένα παιδάκια, ότι τα είχε «γραμμένα» κανονικά! Κι αυτό τα τρέλαινε και δεν ήθελαν ούτε να τον ακούνε.
Το συλλαλητήριο εναντίον του στο Πεδίο του Άρεως μάζεψε κάτι λιγότερο από 20 χιλιάδες κόσμο. Οι περισσότεροι από εκείνους που πήγαν παρασύρθηκαν, ξεγελάστηκαν, παραμυθιάστηκαν, αγόρασαν δεκάδες χιλιάδες εισιτήρια διαρκείας, έζησαν μερικούς μήνες ψεύτικης και με ημερομηνία λήξης ευτυχίας, και μετά προσγειώθηκαν τόσο απότομα που έκοψαν πλέον εντελώς το γήπεδο, μη αντέχοντας να βλέπουν τον Panathinaikos τους να γίνεται το αγαπημένο κολατσιό του Μαρινάκη και του Ολυμπιακού. Η ομάδα εγκαταστάθηκε οριστικά στη μιζέρια της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και στο γήπεδο υπάρχει πλέον χώρος μόνο για βρισιές, μπουνιές, κλωτσιές και σπασίματα.
Ο σημερινός Παναθηναϊκός δεν έχει απολύτως τίποτα. Ούτε πλάνο, ούτε λεφτά, ούτε ιδέες, ούτε πρόεδρο, ούτε προπονητή, ούτε γήπεδο, ούτε σχέδιο, ούτε φιλοδοξίες, ούτε ανθρώπους που να τον αγαπάνε πραγματικά και να ξέρουν να τον κουμαντάρουν. Είναι ένα φάντασμα με πράσινες φανέλες, χαζοχαρούμενους οπαδούς και παραμυθάδες δημοσιογράφους που προσπαθούν καθημερινά να αποδείξουν ότι η νύχτα είναι στην πραγματικότητα μέρα. Μια νέα φουρνιά, που θα μπορούσαμε εύκολα να τη βαφτίσουμε «γενιά της φάπας», έρχεται από πίσω. Λύση πουθενά. Μόνο ένα τούνελ εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων μέσα στο οποίο όλοι συνήθισαν στο απόλυτο σκοτάδι.
Υ.Γ. Όλα αυτά τα γράφει κάποιος που είναι γνωστό ότι ποτέ δεν είχε σχέσεις με κανέναν Βαρδινογιάννη και πολλές φορές έγινε στόχος του «συστήματος των γκοντζοειδών», που... στήριζε με τον χειρότερο τρόπο την τότε κατάσταση. Άλλο όμως η κριτική στα μεγάλα λάθη που γίνονταν κι άλλο η συνολική αποτίμηση μιας ιστορίας τριών και πλέον δεκαετιών.
11°
