Στέφανος Τσιτσιπάς

Οι επιδόσεις και οι κατακτήσεις του αποτελούν από τις μεγαλύτερες του ελληνικού τένις. Κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα juniors στη Μόσχα και κέρδισε το πρωτάθλημα Trofeo Bonfiglio στην Ιταλία, το οποίο έχουν κερδίσει κορυφαίοι τενίστες όπως ο Φέντερερ, ο Ναδάλ και ο Μπαδγατής. Την άνοιξη του 2016 έγινε ο πρώτος αθλητής από την Ελλάδα που κατέκτησε πρωτάθλημα Grand Slam, κερδίζοντας το Wimbledon στα διπλά των juniors μαζί με τον εσθονό συμπαίκτη του Κένεθ Ράισμα. Μέσα σε πέντε μήνες κατάφερε να ανέβει 200 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη των επαγγελματιών και να φτάσει στην 205η θέση.  

Ο Στέφανος μεγάλωσε σε αθλητική οικογένεια. Ο πατέρας του, Απόστολος, εργαζόταν ως προπονητής στον Αστέρα Βουλιαγμένης, ενώ η μητέρα του είναι η πρώην επαγγελματίας τενίστρια Τζούλια Σαλνίκοβα, κόρη του χρυσού Ολυμπιονίκη Σεργκέι Σαλνίκοβ. Όλα άρχισαν όταν ο Στέφανος ήταν πολύ μικρός και έπαιζε κάθε λογής αθλήματα στον Αστέρα. Τελικά τον κέρδισε το τένις. «Ήμουν περισσότερο του ατομικού» θα μας πει. Με τις επιδόσεις του να προοδεύουν εντυπωσιακά, αποφάσισε να παίξει επαγγελματικά. Οι γονείς του ήταν πάντα δίπλα του. «Η μητέρα μου είχε τις εμπειρίες και ήξερε πώς να με καθοδηγήσει. Νιώθει αυτά που νιώθω στο γήπεδο. Ο πατέρας μου πάντα ήθελε να βλέπει πώς βελτιώνομαι και πόσο προοδεύω. Είναι ο καλύτερός μου φίλος». 

Με προπονητή σήμερα τον πατέρα του, ο 18χρονος Στέφανος ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα. Μία θέση ανάμεσα στους 50 στην παγκόσμια κατάταξη μέσα στο 2017 και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο. «Προσπαθώ να συγκεντρώνομαι σε κάθε τουρνουά που αγωνίζομαι και να βάζω τους στόχους μου εκεί πέρα. Στοχεύω μεθοδικά με κάθε αγώνα ώστε να ανέβω σταδιακά στην πρώτη θέση» εξομολογείται.

Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020 απαιτεί μεγάλη προετοιμασία. Για να προκριθεί στο τένις πρέπει να έχει συγκεκριμένη θέση στην παγκόσμια κατάταξη, γύρω στους 70 καλύτερους. Και για να καταφέρει αυτό πρέπει να αγωνιστεί καί στα τέσσερα τουρνουά Grand Slam που διεξάγονται στη Μελβούρνη, το Παρίσι, το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. «Είναι πολύ σημαντικός στόχος, γιατί εάν τα καταφέρω θα είναι μία έξτρα ευχαρίστηση για εμένα, την οικογένειά μου και τη χώρα μου» δηλώνει.

Για να πετύχει τον στόχο του ο Στέφανος προσέχει ιδιαίτερα τη διατροφή του και προπονείται καθημερινά. Μας λέει ότι το δυσκολότερο είναι όταν πρέπει να συνεχίσεις την προπόνηση κι ας είσαι πτώμα. Διότι ακόμη και η ελάχιστη προπόνηση θα αποδώσει στο γήπεδο την ώρα του αγώνα. Παρά την έλλειψη στήριξης από την ομοσπονδία απέρριψε προσφορές από σημαντικά πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ, το Στάνφορντ και το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια για να μπορέσει να συνεχίσει την επαγγελματική του καριέρα. «Μου πρότειναν να παίζω κολεγιακό τένις. Θα μπορούσα να κάνω αυτό που αγαπώ και ταυτόχρονα να πάρω ένα πτυχίο σε έναν τομέα που με ενδιαφέρει. Αυτό όμως θα με κρατούσε 3 χρόνια πίσω από το στόχο μου». 

Τι σε ωθεί περισσότερο στο γήπεδο; «Εκείνο το συναίσθημα ότι έδωσες τον καλύτερό σου εαυτό μέσα στο παιχνίδι. Όταν βγαίνω από το γήπεδο να ξέρω ότι τα έδωσα όλα, ακόμη και αν έχασα. Σημασία έχει να είσαι ευχαριστημένος με το εαυτό σου».

Ίσως αυτό είναι που θαυμάζει και περισσότερο στον αγαπημένο του τενίστα Ρότζερ Φέντερερ. «Έχει μία αύρα που βγάζει μάτι. Σαν να έχει μία τιμή κάθε φορά που μπαίνει και βγαίνει από το γήπεδο». Επίσης θαυμάζει ιδιαίτερα τον Μάρκο Μπαγδατή. «Έχει κάνει τόσα πολλά στο τένις κι όμως κατάγεται από μία τόσο μικρή χώρα που δεν έχει παράδοση στο άθλημα». Τον Δεκέμβριο μάλιστα θέλει να παίξει μαζί του στα διπλά του Australian Open. «Έχουμε μιλήσει μαζί αλλά δεν είναι σίγουρο. Θα δούμε».

Ποιο είναι τελικά το μήνυμα που θέλεις να δώσεις στους νέους ως νέος ο ίδιος; «Πρέπει να στοχεύουμε σε αυτό που ονειρευόμαστε και να συνεχίζουμε. Σίγουρα θα είναι μακρύς και δύσκολος δρόμος, αλλά θέλει προσπάθεια. Η προσπάθεια θα αποδώσει». Και ποιος είναι ο αγαπημένος σου αγώνας; «Στο Τατόι, με τον Κοκκινάκη. Ήταν exhibition match, κάτι το διαφορετικό για εμένα. Παίξαμε για τη χαρά του αθλήματος και όχι για τη νίκη». Ποιος κέρδισε τελικά; «Εγώ» απαντάει γελώντας.