Τι να μας πει ο κύριος Παουλέτα;

Μια ακόμη «επική» ομιλία του Κωστή Στεφανόπουλου ήταν προς τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής μας που γύρισαν το καλοκαίρι του 2004 με το Ευρωπαϊκό από την Πορτογαλία.

Περιγράφω το σκηνικό στο βιβλίο μου γιατί νομίζω πως έχει ενδιαφέρον...

Η ομιλία του Προέδρου ήταν μνημείο. Καθαρά ποδοσφαιρική! Έκανε τους παίκτες να τον κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα. Νόμιζαν πως θα άκουγαν τους συνηθισμένους δεκάρικους των πολιτικών και δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Ο Κωστής Στεφανόπουλος μίλησε για κάνα δεκάλεπτο χωρίς χειρόγραφο. Από καρδιάς. Αυτή είναι η αιτία που δεν διασώζεται ολόκληρη η ομιλία του που, αν και την έψαξα παντού, δεν την βρήκα αλλά θα άξιζε τον κόπο να την διαβάσετε.

Ένα απόσπασμα από εφημερίδα της εποχής: «Παίξαμε, λέει, αμυντικά. Δηλαδή τι ήθελαν; Να παίζουμε ένα ποδόσφαιρο που θα τους επιτρέπει να μας βάζουν γκολ; Τι να μας πει ο κύριος Πλατινί; Τι να μας πει ο κύριος Παουλέτα;»!

Αναφερόταν, φυσικά, στις δηλώσεις των ξένων που έλεγαν πάνω-κάτω ότι «μπορεί να χαίρονται οι Έλληνες αλλά δεν ξέρω πόσο χαρούμενους μπορεί να μας κάνει το γεγονός ότι μια ομάδα που παίζει αμυντικό ποδόσφαιρο κατακτά το πρωτάθλημα Ευρώπης».

Συνέχισε όμως ακάθεκτος ο Πρόεδρος: «Εσείς πήρατε την Ελλάδα από την τελευταία θέση, τη βάλατε στην πρώτη και θα πρέπει όλα τα στοιχεία που οδήγησαν την Εθνική ομάδα εδώ να τα υιοθετήσουμε όλοι, ώστε να κάνουμε την Ελλάδα και στους άλλους τομείς πρώτη».

Μίλησε και για τον Γερμανό ο Κωστής Στεφανόπουλος, που εκείνες τις μέρες παιζόταν αν θα έμενε ή θα έφευγε: «Αν ο κύριος Ρεχάγκελ μείνει, θα μας ικανοποιήσει. Αν φύγει, θα τον τιμούμε για πάντα».

Νομίζω ότι ήταν μία από τις δύο πιο σημαντικές ομιλίες του Στεφανόπουλου. Την πρώτη φορά, όταν είχε βάλει πάγο στον Μπιλ Κλίντον κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα και τον ανάγκασε να χαμογελάει αμήχανα θυμίζοντάς του την επίσημη αμερικανική στήριξη στη δικτατορία του Παπαδόπουλου, και τη δεύτερη τη στιγμή που υποδεχόταν τους νικητές της Πορτογαλίας, με τη έννοια ότι και στις δύο περιπτώσεις ξέφυγε από τις προκάτ τοποθετήσεις που συνηθίζονται σε τέτοιες εκδηλώσεις και άγγιξε κατ' ευθείαν το συναίσθημα του κόσμου που τον άκουγε από την τηλεόραση σε ζωντανή σύνδεση.

Στο ίδιο στιλ απάντησε κι ο προπονητής αφού ευχαρίστησε τον Στεφανόπουλο για τις «πάρα πολύ ωραίες λέξεις» που χρησιμοποίησε.

Τότε έγινε ένα μικρό θαύμα. Πριν και ύστερα από κάθε παιχνίδι της Εθνικής στην Πορτογαλία, το πρώτο πράγμα που ρωτούσαν με πιεστικό τρόπο, κυρίως οι ξένοι δημοσιογράφοι τον... Ρεχακλή, αφορούσε την τακτική και τα συστήματά του. «Αυτά αφορούν εμένα και τους παίκτες» έλεγε στερεότυπα. Το ίδιο και μετά τον τελικό, όταν τον πίεσαν ακόμη πιο πολύ. «Αποκαλύψτε μας, επιτέλους, τώρα που τελείωσαν όλα, ποια είναι η στρατηγική και ποια η τακτική σας;». Τίποτα! Ώσπου στο Προεδρικό Μέγαρο, βλέποντας ότι ο Κωστής Στεφανόπουλος το... κατέχει το τόπι άρα μπορούσε και κάποιος ειδικός να μιλήσει εύκολα μαζί του για μπάλα, λύθηκε και άρχισε να... μαρτυράει μερικά από τα μυστικά του.

«Κατ' αρχάς είχαμε ένα από τα πιο επιθετικά μπακ, τον Γιούρκα, που συνεχώς έβγαινε μπροστά. Είχαμε τον Δέλλα που σκόραρε σαν επιθετικός»! Μιλούσε, γελούσε, έκανε χειρονομίες, προσπαθούσε να αναλύσει: «Το μήνυμα, που το λέω και για τους στρατιωτικούς, είναι ελεγχόμενη επίθεση. Αυτό πρέπει να το κάνουμε και στη ζωή μας. Όχι ανεξέλεγκτες επιθέσεις. Όταν ο αντίπαλος είναι καλύτερος σε πιέζει στην άμυνα. Κι αν οι άλλοι ήταν τόσο καλοί, έπρεπε να μας βάλουν πέντε γκολ! Κι αν ο Ρονάλντο ήταν τόσο καλός, θα έπρεπε να σκοράρει. Είναι καλός, όμως μόνο σε ατομικό επίπεδο». Όλα εκείνα που περιμέναμε να ακούσουμε επί 25 ολόκληρες μέρες, τα είπε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

(Νίκος Ασημακόπουλος, «Ζήτω το ελληνικό ποδόσφαιρο», 2014, εκδόσεις Ταξιδευτής)

Ο Κωστής Στεφανόπουλος εκτός του ότι ήταν κολυμβητής αγαπούσε το ποδόσφαιρο. Ήταν ο πρώτος Πρόεδρος που πήγαινε και παρακολουθούσε τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας. Η πρώτη του απονομή, το 1998, του βγήκε ξινή. Είχε χάσει ο Παναθηναϊκός από τον Πανιώνιο με 1-0 κι ο Βαζέχα ανέβηκε να πάρει το μετάλλιο του ηττημένου. Κάποιοι τον έβρισαν και απάντησε με τον ίδιο τρόπο μπροστά στον Πρόεδρο, παρά την προσπάθεια του Γιώργου Βαρδινογιάννη να τον ηρεμήσει. Λίγες μέρες μετά ζήτησε συγγνώμη...