Όξω απ’ την παράγκα!

Η πρώτη σοβαρή απόφαση που πήρε η λεγόμενη «Επιτροπή Εξομάλυνσης», που διοικεί πλέον την ΕΠΟ, είναι να αλλάξει τους πίνακες και τη λογική ορισμού των διαιτητών στα ματς της Super League με την ελπίδα ότι θα ηρεμήσει τα πράγματα.

Στη συνείδηση του κόσμου η διαιτησία αποτελεί το πιο βρώμικο κομμάτι του έτσι κι αλλιώς βρώμικου ποδοσφαίρου μας. Από τα φάλτσα σφυρίγματα ξεκινάει το κακό, που δημιούργησε πρώτα επιφυλακτικότητα, μετά αμφιβολία και στο τέλος αποστροφή απέναντι σε εκείνους που ανακατεύονται με το ελληνικό πρωτάθλημα. 

Φυσικά για το όλο κλίμα πρώτοι υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι οι διαιτητές, ή μάλλον το σύστημα που συνήθως προωθεί τους ανίκανους - ευάλωτους, ενώ βάζει στην άκρη τους ικανούς που δεν καταλαβαίνουν από πιέσεις. 

Άλλοι ακατάλληλοι, άλλοι μόνιμα μπερδεμένοι κι άλλοι ύποπτοι, φτιάχνουν ένα μωσαϊκό που δημιουργεί αμφισβητήσεις οι οποίες λειτουργούν από ένα σημείο και μετά σαν μηχανή του κιμά, που αλέθει το υπόλοιπο ποδόσφαιρο και δηλητηριάζει τα κύτταρα των οπαδών. 

Χιλιάδες αρρωστάκια κάθε απόχρωσης πηγαίνουν γήπεδο ή κάθονται στην τηλεόραση κι αντί να βλέπουν την μπάλα ή τους παίκτες, κοιτάζουν τον διαιτητή και ασχολούνται συνέχεια μαζί του για να διαπιστώσουν αν θα του ξεφύγει κάποιο οφσάιντ στον μισό πόντο, αν θα γίνει ένα πέναλτι που θα το καταλάβουν μετά το τρίτο ριπλέι ή αν θα δώσει κάτι σε ανάποδο φάουλ. 

Η σκόνη που σηκώνεται είναι αρκετή για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Και φυσικά από εκεί μέσα ξεπετάγονται οι πρόεδροι με τα επιτελεία τους για να κάνουν μετά παιχνίδι και να δημιουργήσουν εντυπώσεις υπέρ τους και εις βάρος των άλλων, ανάλογα με το πώς βολεύει κάθε φορά.

Για παράδειγμα, στα δύο τελευταία ματς του Ολυμπιακού, στο 2-0 με τον Πανιώνιο και στο 1-0 με τον Ατρόμητο, οι διαιτητές που σφύριξαν έκαναν δύο συνολικά κακές διαιτησίες. Ο επικοινωνιακός στρατός του Αλαφούζου απομόνωσε και ανέδειξε μόνο τα λάθη που ευνόησαν τον Ολυμπιακό στην επιθυμία του να δείξει ότι χωρίς την βοήθεια της σφυρίχτρας ο αντίπαλός του θα βρισκόταν πιο πίσω στην βαθμολογία. Τις ίδιες μέρες, βέβαια, ο Παναθηναϊκός έχασε στο γήπεδο του με 2-1 από τη Ξάνθη, έφερε 1-1 στη Βέροια και δεν κατάφερε να νικήσει τον Ηρακλή στο 0-0 του κυπέλλου. Για όποιον είδε αυτά τα ματς, το γενικότερο συμπέρασμα ήταν ότι «με τους παίκτες και τον προπονητή που έχει αυτή η ομάδα δεν πάει πουθενά». Την ίδια στιγμή, βέβαια, πήρε κι αυτός τα ανάλογα σφυρίγματα, για τα οποία χτυπιόταν ο Ολυμπιακός. Ένα ανύπαρκτο πέναλτι στο 3-1 με τον Αστέρα Τρίπολης, ένα χέρι πάνω στη γραμμή που θα σήμαινε και κόκκινη κάρτα αλλά δεν το έδωσε ο ρέφερι στο 1-1 με τη Βέροια και άλλα μικρότερης σημασίας που κανένας σ’ αυτή την χώρα τα τελευταία χρόνια δεν τα θεωρεί ανθρώπινα λάθη. 

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι του Μαρινάκη δεν ασχολούνται ιδιαίτερα (τουλάχιστον ακόμα...) με τα όποια φάλτσα υπέρ του Παναθηναϊκού. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται 4 βαθμούς μπροστά κι έχει το μεταξύ τους παιχνίδι στο Καραϊσκάκη, οπότε προς το παρόν μάλλον «δεν χρειάζεται» να φωνάζει. Όμως, ο Αλαφούζος με τα παπαγαλάκια του από την άλλη αμφισβητούν συστηματικά την ακεραιότητα των περισσότερων διαιτητών που παίζουν στα ματς του Ολυμπιακού κι ως ένα βαθμό τον ευνοούν, αφού μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο είναι σε θέση να συντηρήσουν το ενδιαφέρον των πράσινων οπαδών για τη συνέχεια του πρωταθλήματος. Βλέποντας ότι δεν έχουν ομάδα να ανταγωνιστεί στα ίσια τον «αιώνιο εχθρό», ασχολούνται μέρα-νύχτα με τη διαιτησία και επιμένουν να επικαλούνται το «σάπιο σύστημα» και την «εγκληματική οργάνωση» προκειμένου να συσπειρώνουν ένα μικρό αλλά απαραίτητο κομμάτι του κόσμου τους, που είναι χρήσιμο στα επικοινωνιακά τους παιχνίδια από την στιγμή που οι ποδοσφαιριστές εμφανίζονται τόσο χάλια.

Στην ουσία έχει κατασκευαστεί ένα θέατρο παραλόγου που έχει μοναδικό σκοπό να διαιωνίζει το κλίμα καχυποψίας από το οποίο τρώνε καθημερινά ψωμάκι εκτός από διάφορους διαιτητοπατέρες και τηλεκριτικούς, ένα σωρό παράγοντες, αθλητικοί συντάκτες, ποδοσφαιρικές εκπομπές, οπαδικές εφημερίδες, ραδιοφωνικοί σταθμοί και σάιτ. Μια τεράστια δίπολη (και μιντιακή) διαπλοκή, που της αρκεί να βρίσει ή να αμφισβητήσει τους απέναντι για να νομίζει (πολλές φορές με θράσος που περισσεύει) ότι κάνει και «αδέσμευτη δημοσιογραφία» από πάνω!

Αν παρατηρήσετε με προσοχή, στις περιγραφές όλων σχεδόν των φάσεων ενός αγώνα που μεταδίδεται από ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι, το πρώτο πράγμα που φαίνεται να ενδιαφέρει τον σπορτκάστερ είναι αν ένας παίκτης είναι οφσάιντ ή όχι, ακόμη και στις περιπτώσεις που το σχετικό πλάνο είναι εντελώς ξεκάθαρο: «παίρνει την μπάλα ο Τάδε - δεν είναι οφσάιντ... «και συνεχίζει τον σχολιασμό ανάλογα με την εξέλιξη! Βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση το μυαλό του ώστε το μόνο που τον απασχολεί είναι... αν είδε καλά τη φάση ο διαιτητής. Και δεν είναι μόνο τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος. 

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της παράνοιας... Την προπερασμένη Πέμπτη ο Παναθηναϊκός στο εκτός έδρας 2-2 με τη Σταντάρ Λιέγης για το Europa League έφαγε το ένα γκολ από ανύπαρκτο πέναλτι. Το λάθος σφύριγμα του Πολωνού διαιτητή αποδόθηκε σε κάποια... ευρωπαϊκή (πλέον) «παράγκα». Σαν υπεύθυνος στοχοποιήθηκε ο γενικός γραμματέας της UEFA Θόδωρος Θεοδωρίδης μόνο και μόνο επειδή είναι γιος του... κόκκινου Σάββα! Αυτός, κατά την άποψη πολλών, όρισε τον ρέφερι και προφανώς τον έψησε να «σφάξει» τον Παναθηναϊκό, ίσως για να βάλει στοπ στην... τεράστια ευρωπαϊκή του πορεία. Η όλη «αναμπουμπούλα» θα ήταν φυσιολογική αν περιοριζόταν μεταξύ των φανατισμένων οπαδών που την βρίσκουν να βρίζουν όλη μέρα στο f/b. Όμως έγινε βασικό θέμα και στον «Σπορ FM» του προέδρου Γιάννη Αλαφούζου από δημοσιογράφους που, επειδή ασχολούνται συστηματικά και «κατ’ επάγγελμα» με την υπεράσπιση του Παναθηναϊκού, έχουν προνομιακό πεδίο της «κριτικής» τους τη Διαιτησία. Με τίτλους όπως... «Τι έκανες, Θόδωρε»(!), είπαν και έγραψαν διάφορα φαιδρά: «Τρίτη συνεχόμενη σφαγή για τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη. Ακόμα ένα πρωτοπαλίκαρο της UΕFA του Θόδωρου Θεοδωρίδη καθάρισε το τριφύλλι και δεν του επέτρεψε το διπλό στη Λιέγη». Το γραφικόμετρο χτύπησε κόκκινο με πρωτοπόρο τον ίδιο τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ.

Είχε προηγηθεί ολόκληρη την εβδομάδα, από τη μεριά του Ολυμπιακού αυτή τη φορά, η επιμονή να μην σφυρίξει στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη ο Σιδηρόπουλος, που είναι ο κορυφαίος διαιτητής μας και ήταν σίγουρο ότι θα κατέβαινε να παίξει 50-50, κάτι που δεν θεωρείται από τους περισσότερους καλό.

Βλέπουμε εδώ ότι η πλευρά Αλαφούζου προσπαθεί για δικούς της μικροοπαδικούς λόγους να τσαλακώσει το προφίλ του Θεοδωρίδη ο οποίος είναι ο μόνος σοβαρός που μας απέμεινε και ως γενικός γραμματέας της UEFA βοηθάει σε μια σειρά από ζητήματα όπου το ελληνικό ποδόσφαιρο τον χρειάζεται. Ταυτόχρονα, η πλευρά Μαρινάκη, με τα ίδια «ταπεινά» κίνητρα, πάει να απαξιώσει τον μοναδικό ρέφερι εμπιστοσύνης που έχουμε. Και τους δύο, βέβαια, δεν μπορεί να τους αγγίξει κανείς. Ο μεν Θεοδωρίδης βρίσκεται πολύ ψηλά στη συνείδηση των ανθρώπων της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, ο Σιδηρόπουλος σχεδόν κάθε 15 μέρες ορίζεται και σε ένα σημαντικό παιχνίδι Champions Leagueαν αβαθμίζοντας διαρκώς την καριέρα του. Το πρόβλημα το έχουν οι δικοί μας, που εξακολουθούν να ζουν στον βρώμικο μικρόκοσμο ενός ποδοσφαιρικού χωριού, προσπαθώντας να κρατήσουν στα δικά τους μέτρα τους λίγους που καταφέρνουν να ξεφύγουν.

Θα κλείσω με μια τελευταία εξέλιξη... Η «Αθλητική Κυριακή» της ΕΡΤ είχε ξεκινήσει τη σεζόν χωρίς να ασχολείται συστηματικά με τα σφυρίγματα των διαιτητών, αφού η αμφισβήτησή τους σε πολλές περιπτώσεις έχει να κάνει με τα στενά συμφέροντα των προέδρων των μεγάλων ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιριών που κόβουν και ράβουν τα κάθε φορά περιστατικά στα μέτρα τους. Αναγκάστηκε όμως από ένα σημείο και μετά να προσλάβει τον δικό της «καθηγητή διαιτησίας» Περικλή Βασιλάκη, βλέποντας τα νούμερα τηλεθέασης να κατρακυλάνε επειδή την ίδια ώρα ο Βαρούχας έκανε... πάρτι στην εκπομπή του ΣΚΑΪ απέναντι, όπου τα θέματα με τα διάφορα «κοράκια» παίζουν πρώτο ρόλο και σε πολλές περιπτώσεις έχουν αντικαταστήσει το κανονικό ποδόσφαιρο. Αμ πώς!