Ο Στιβ δεν είναι Σφακιανάκης

Ο Στιβ Γιατζόγλου δεν είναι Νότης Σφακιανάκης. Στα τόσα χρόνια που βρίσκεται στην Ελλάδα είχε καταφέρει να συγκεντρώσει μόνο συμπάθειες επειδή το έριχνε στην πλάκα και για τα πιο σοβαρά πράγματα. Χαβαλές από τη φύση του, πετούσε και πετάει τις ατάκες του σαν φωτοβολίδες... κι όποιον πάρει ο χάρος. Κανένας ως τώρα δεν του κρατούσε κακία για όσα έλεγε κατά καιρούς, επειδή κανένας δεν τα έπαιρνε στα σοβαρά.

Βέβαια, το ιδεολογικό του στίγμα ήταν πάντα ακροδεξιό κι αυτό το ξέρουν όλοι. Κάποιος μου διηγήθηκε πως όταν στις παρέες που έβγαινε, ερχόταν η συζήτηση στα πολιτικά, τον άκουγαν να αναμασά όσα περίπου υποστήριζαν και υποστηρίζουν κατά καιρούς οι Ρεπουμπλικάνοι. Τον κοιτούσαν οι γύρω του περίεργα να υπερασπίζεται όλα αυτά τα στερεότυπα-κοτσάνες που ακούμε σήμερα από το στόμα του Ντόναλντ Τραμπ, ώσπου καταλάβαινε κι ο ίδιος πως είχε ξεφύγει, κι έβαζε τα γέλια. Πολλοί ήταν έτοιμοι να του πουν ότι με τη δική του λογική, όταν ήρθε στον Ολυμπιακό έφαγε τη θέση από έναν Έλληνα μπασκετμπολίστα με τον τρόπο που κατηγορούσε αυτός τους ξένους ότι «παίρνουν τις δουλειές των Αμερικανών», αλλά δεν ήθελαν να τον στενοχωρήσουν. «Δεν άξιζε τον κόπο να το σοβαρέψουμε το πράγμα και να χαλάσει η παρέα επειδή η Στιβάρα είχε πει μια ακόμη σαχλαμάρα».   

Ώσπου, η επίσκεψή του στην εκδήλωση της Χρυσής Αυγής και η αγκαλιά με τον Μιχαλολιάκο έκλεψαν την παράσταση. Από τις περιπτώσεις που η αφέλεια κι η άγνοια γίνονται επικίνδυνα πράγματα με τη δημοσιότητα που παίρνουν.

Θα μπορούσε κάποιος να του πει πολλά σαν αντίλογο στα όσα εκφράζει τις τελευταίες ώρες που ξαναβρέθηκε ξαφνικά και για λάθος λόγο στον αφρό:

*Ότι ο ίδιος ήρθε στην Ελλάδα σαν μετανάστης. Όχι «λάθρο», αλλά μετανάστης. 

*Ότι το όνομά του δεν έχει τίποτα το ελληνικό κι ο ίδιος μιλάει ακόμα και γράφει μετά από σαρανταπέντε χρόνια με greeklish.

*Ότι ήξερε να παίζει λίγο μπασκετάκι, καταλάβαινε ότι στις ΗΠΑ δεν θα είχε πουθενά την παραμικρή τύχη και διάλεξε την υπανάπτυκτη τότε μπασκετικά Ελλάδα για να κάνει καριέρα και να βγάλει εύκολα λεφτά, αφού δοκίμασε πρώτα στον Λίβανο. 

*Ότι προφανώς θα έχει συναντήσει πολλούς σαν κι αυτόν που, επειδή δεν μπορούσαν να ασχοληθούν με το μπάσκετ, δεν τους ήρθαν όλα εύκολα στον ξένο τόπο που (δεν) διάλεξαν για να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους. 

*Ότι έπαιξε και έζησε μικρές ή μεγάλες στιγμές, μαζί με ένα σωρό μαύρους μπασκετμπολίστες, συμπαίκτες και αντιπάλους που οι περισσότεροι ήταν «ανώτεροι» απ’ αυτόν.

Τον άκουσα προσεκτικά, όταν μίλησε στο ραδιόφωνο. Κατάλαβα ότι εκφράζει τέτοιες απόψεις περισσότερο γιατί σκέφτεται εντελώς επίπεδα - απλοϊκά, παρά επειδή είναι προσκολλημένος συνειδητά στην ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, όπως ο Notis. Συμβαίνει και με πολλούς άλλους. Θεωρούν, ας πούμε, τη δολοφονία του Φύσσα «κακιά στιγμή». Νομίζουν πως έχουν να κάνουν με «πατριώτες» που «μάχονται τη σαπίλα του συστήματος». Μεταφράζουν την απογοήτευσή τους από τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν με λάθος τρόπο και δεν θέλουν να πιστέψουν ότι οι περισσότεροι χρυσαυγίτες είναι ναζιστές. Βαφτίζουν «ακραία οργάνωση» τον ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί μπερδεμένοι και εγκλωβισμένοι από το 2010 και μετά, στην Ελλάδα και όχι μόνο.

Από την άλλη όμως δεν μπορεί να μην πήρε το αυτί του Γιατζόγλου ότι όσοι τον χειροκρότησαν με ενθουσιασμό δεν υπολογίζουν π.χ. για Ελληνα τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Ούτε γίνεται να μην άκουσε πως ο Μιχαλολιάκος που έτρεξε να τον αγκαλιάσει μόλις τον είδε, έχει αποκαλέσει «ουρακοτάγκο» τον Γιάννη Αντετοκούμπο. Συμφωνεί;

Αλλά θα το ξαναπώ... Τον Στιβ δεν γίνεται να τον πάρουν στα σοβαρά όσοι τον ξέρουν. Κακώς δίνουμε κι εμείς βαρύτητα και μεγάλη δημοσιότητα σε όσα λέει ή κάνει. Με το να συντηρούμε το θέμα μάλλον κάνουμε όλοι –θέλοντας και μη– γκρίζα διαφήμιση στη Χρυσή Αυγή και τίποτα περισσότερο...