Όταν ο προπονητής είναι κάποιος που, για να αποφασίσει, ακούει τους γύρω του να φωνάζουν το κοντό τους και το μακρύ τους, το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι
Και με 4-1 να νικούσε ο Ολυμπιακός τον ΑΠΟΕΛ (που θα μπορούσε, έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς...) το πρόβλημα με τον προπονητή θα έμενε άλυτο.
Τις τελευταίες μέρες φάνηκε με τον πιο θεαματικό τρόπο ότι ο Μπέντο, που κάθεται στον πάγκο, είναι ένα φυτό που όχι μόνο δεν έχει άποψη για το υλικό της ομάδας και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να το διαχειριστεί, αλλά βραχυκυκλώνει τόσο εύκολα που αισθάνεται την ανάγκη να ακούει ολόκληρο τον περίγυρο που ταλαιπωρεί τα αποδυτήρια, πριν καταλήξει στον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να προσεγγίζει τους αγώνες.
Στην αρχή ήταν οι ρεπόρτερ που ασχολούνταν με τον Ολυμπιακό. Από το 1-0 της Λάρισας και μετά προσπαθούσαν να... του βάλουν μυαλό. Τον κατηγορούσαν για ένα σωρό υπαρκτά και ανύπαρκτα. Ταυτόχρονα, στην «κριτική» που έκανε ο καθένας, ήθελε να περάσει τη... δική του «ιδανική ενδεκάδα»! Άλλοι του έλεγαν γιατί δεν έβαλε τον Φορτούνη, τον Μάριν, τον Μάρτινς, τον Τσόρι Ντομίνγκες, ή... και τους τέσσερις. Άλλοι είχαν ενστάσεις για το σύστημα 4-4-2 που το βρήκαν «ξεπερασμένο» και «παλιομοδίτικο». Άλλοι του τα έχωναν επειδή έβαλε τον Καρντόσο δίπλα στον Ιντέγε, αν και «οι δυο τους δεν ταιριάζουν». Άλλοι σημείωναν ότι στα τελευταία έξι ματς χρησιμοποίησε 25 παίκτες με 6 διαφορετικές ενδεκάδες.
Ένας σοβαρός κόουτς, ακούγοντας και διαβάζοντας όλες αυτές τις αντιφατικές «συμβουλές» από ανθρώπους που δεν είναι προπονητές, δεν παρακολουθούν τις προπονήσεις και στη χειρότερη δεν έχουν ιδέα από μπάλα, θα έκλεινε τα αυτιά και τα μάτια, θα έβαζε το μυαλό του να δουλέψει πάνω στη λογική με την οποία θέλει να χτίσει την ομάδα, θα αγνοούσε το σαματά που δημιουργήθηκε γύρω του από πολλές και διάφορες αιτίες-αφορμές, και θα προχωρούσε με προσήλωση στο όποιο σχέδιό του.
Ο Μπέντο, αντίθετα, δείχνοντας να έχει χάσει και το τελευταίο ίχνος αυτοπεποίθησης που μπορεί να διέθετε, πανικοβλήθηκε, άφησε στην άκρη τις όποιες ιδέες του και αποφάσισε να ικανοποιήσει τουλάχιστον τους μισούς «συμβουλάτορές» του: μέσα ο Φορτούνης με τον Μάριν στο ματς με τον ΑΠΟΕΛ, έξω πάλι ο Τσόρι με τον Μάρτινς επειδή δεν μπορούσαν να χωρέσουν όλοι μαζί, έξω κι ο Καρντόσο.
Δυστυχώς για τον ίδιο, τα πράγματα δεν πήγαν πάλι καλά. Το 1-0 από τους Κύπριους έδειξε, πέρα από το αποτέλεσμα, πως όλοι πάνω κάτω παρουσιάζουν την ίδια εικόνα, είτε παίζουν, είτε γίνονται αλλαγή, είτε μένουν ως το τέλος στον πάγκο. Και ειδικά όταν ο προπονητής είναι κάποιος που, για να αποφασίσει, ακούει τους γύρω του να φωνάζουν το κοντό τους και το μακρύ τους, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι.
Φίλοι και εχθροί, από τη νύχτα της Πέμπτης γελάνε με την αλλαγή-ανέκδοτο στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου. Ο Μπέντο, καθώς δεν του έβγαινε τίποτα και λίγο πριν... σκίσει το δίπλωμά του, τόλμησε να κάνει του κεφαλιού του. Πήγε να αλλάξει τον Μάριν με τον Ελγιουνούσι. Το κράξιμο που έφαγε από την κερκίδα τον επανέφερε στην τάξη! Λίγο πριν κάνει την... αποφασιστική του κίνηση και ακούγοντας τα γιούχα, πήρε πίσω την απόφασή του και έβγαλε τον Φορτούνη. Εκεί «τελείωσε» μάλλον κι ο ίδιος, ανεξάρτητα από το τι θα κάνει την Κυριακή με την ΑΕΚ. Από τη στιγμή που πέταξε στο καλάθι των αχρήστων μπροστά σε 30 χιλιάδες κόσμο και σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές το τελευταίο ίχνος κύρους που του απέμενε, γίνεται φανερό ότι με τίποτα δεν μπορεί πια να σταθεί, εκτός αν ο Ολυμπιακός νικήσει στα επόμενα δέκα-δεκαπέντε παιχνίδια σερί.
Το ωραίο της ιστορίας είναι πως την απόφαση για την αντικατάστασή του θα την πάρει ο Μαρινάκης: ο υπ’ αριθμόν ένα υπεύθυνος για τη φετινή τραγελαφική εικόνα. Αλλά αυτός μένει συνεχώς έξω από το κάδρο της κριτικής, παρότι κατάφερε να φέρει τρεις προπονητές σε τρεις μήνες και ετοιμάζεται για τον τέταρτο...
4°
