Αυτό που έγινε τις προάλλες στο μπάσκετ θα κάνουμε αρκετά χρόνια να το δούμε στο ποδόσφαιρο. Να μαζευτούν δηλαδή οι παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού ένα βράδυ και να φάνε μαζί στο χαλαρό. Αν μπορούσαν να βρεθούν δίπλα τους και οι ΑΕΚτζήδες με τους ΠΑΟΚτσήδες, ακόμα καλύτερα.
Όμως κάτι τέτοιο, τουλάχιστον αυτήν τη στιγμή, φαντάζει αδύνατο. Όχι πως μερικοί δεν είναι φίλοι μεταξύ τους και δεν βγαίνουν καμιά φορά... στη ζούλα, μη τυχόν τους πάρει κανένα μάτι και τους... παρεξηγήσει ή ακόμα χειρότερα τους στοχοποιήσει. Αυτά γίνονται. Αλλά ένας αφελής θα μπορούσε να περιμένει να πάρει κάποιος την πρωτοβουλία, και παραμονές του επόμενου ντέρμπι μεταξύ των δύο να τους καλέσει να φάνε, να βγάλει και φωτογραφίες να τις στείλει παντού. Όχι πως θα έβαζε φρένο στην οπαδική βλακεία ή θα έδινε σε κάποιους κίνητρο για να συμπεριφερθούν σαν κανονικοί φίλοι της μπάλας ρίχνοντας στην απομόνωση τις φωνές των λίγων ή πολλών ηλίθιων φανατικών που τις τελευταίες μέρες έφτασαν στο σημείο να πετούν ακόμη και χειροβομβίδες οι μεν στις λέσχες των δε. Αλλά να... Θα έδινε ένα στίγμα για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα σε μια κανονική ποδοσφαιρική κοινωνία, έστω και σαν εξαίρεση που αξίζει να της δώσουμε σημασία...
Για να γίνει όμως πραγματικότητα ένα τέτοιο όνειρο, θα πρέπει το ποδόσφαιρο να αντιγράψει το μπάσκετ σε μια σειρά από μικρά και μεγάλα. Να μελετήσει και να κατανοήσει για ποιους λόγους −πέρα από το ότι έχει φτάσει ψηλά στην Ευρώπη− ξεχωρίζει και μέσα στην ελληνική κοινωνία για το επίπεδο των περισσότερων ανθρώπων του, τη μόρφωσή τους, την Παιδεία, τον χαρακτήρα τους, την κουλτούρα, τη βαθιά γνώση τους γύρω από το άθλημα. Το αποτέλεσμα είναι να δίνει παντού παίκτες πρώτης γραμμής −πρόσφατο παράδειγμα τα 90 εκατομμύρια δολάρια που πήρε για συμβόλαιο 4 χρόνων ο Αντετοκούνμπο από τους Μπακς− και να έχει την ίδια στιγμή δύο προπονητές στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο: τον Μπαρτζώκα στην Μπαρτσελόνα και τον Ιτούδη στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Για να ξεκινήσει φυσικά κάτι τέτοιο, θα πρέπει πρώτα να καθίσουν και να πουν μια απλή καλημέρα οι δύο ή οι τέσσερις πρόεδροι. Να βγάλουν τις τσίμπλες από τα μάτια, να κοιτάξουν τι γίνεται γύρω τους και να σταματήσουν να λένε ο ένας τον άλλο «απατεώνα», «λαθρέμπορο» και ό,τι άλλο τους κατεβαίνει στο κούτελο. Μετά ας καθίσουν σε ένα τραπέζι να κουβεντιάσουν γι' αυτό που πραγματικά τους συμφέρει. Γίνεται;
Θα πείτε ότι οι μπασκετμπολίστες τα κατάφεραν χωρίς ο Γιαννακόπουλος ή οι Αγγελόπουλοι να έχουν ιδέα. Μόνοι τους και αυθόρμητα ένα βράδυ που βρέθηκαν στην Βαρκελώνη για ένα τουρνουά, έκαναν την «υπέρβασή» τους. Ο Μπουρούσης, ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Βεζένκοφ, ο Περπέρογλου, μαζί για φαγητό...
Και δεν είναι να πεις ότι στο δικό τους περιβάλλον υπάρχουν διαφορές. Την ίδια πίεση δέχονται, το ίδιο κοινό έχουν πάνω από το κεφάλι τους, με τους ίδιους διαιτητές παίζουν, τα ίδια σκηνικά αντιμετωπίζουν πάνω κάτω. Όμως το «τόλμησαν» επειδή διαθέτουν προσωπικότητα και τρόπο σκέψης που δύσκολα βρίσκεις στους ποδοσφαιριστές. Δυστυχώς..
4°
