ΜΠΑΛΑ(ν)τεζα #7

Ευτυχώς (αν είσαι Ολυμπιακός) ή δυστυχώς (αν είσαι Παναθηναϊκός), το μπάσκετ είναι ένα άθλημα στο οποίο σχεδόν πάντα απονέμεται δικαιοσύνη. Στο οποίο σπάνια συμβαίνουν παρά φύσιν ανεξήγητα φαινόμενα (όπως π.χ. η νίκη της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου την περασμένη εβδομάδα στη Σλοβακία). Αυτό ναι μεν αφαιρεί το ποδοσφαιρικό αλατοπίπερο, αλλά μας βοηθάει πάντα να είμαστε πιο τετράγωνοι στην εξήγηση αυτού που βλέπουμε.

Κι αυτό που είδαμε χθες στο ΟΑΚΑ, στο πρώτο ντέρμπι των «αιωνίων» για τη φετινή σεζόν, είναι ότι κέρδισε εκείνος που ήξερε πώς να το κάνει. Κέρδισε ο πρωταθλητής Ελλάδας κι Ευρώπης, ακόμα κι αν έχει έναν πρωτοεμφανίζόμενο σ’ αυτό το επίπεδο κόουτς, και όχι η ομάδα με 8/12 παίκτες να παίζουν για πρώτη φορά σε τέτοιο ματς. Σχετικά χαμηλής σημασίας (την άνοιξη τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά, θυμηθείτε απλά τον περσινό Ολυμπιακό), αλλά πολύ υψηλής πίεσης. Ο Ολυμπιακός είχε προσωπικότητες και πρωταθλητές. Είχε winning know how. Είχε έναν εντυπωσιακό Σπανούλη στο α’ μέρος, ο οποίος όμως στο δεύτερο ημίχρονο παραλίγο να κρεμάσει την ομάδα του με την εμμονή να επιτίθεται πάνω στον Διαμαντίδη. Είχε έναν σπουδαίο, αθόρυβο αλλά μάγκα Περπέρογλου να κάνει τη δουλειά του, γράφοντας στα καινούρια του παπούτσια την κερκίδα. Και είχε τα μεγάλα σουτ των Παπανικολάου –Πρίντεζη. Όλα αυτά έκρυψαν την αμήχανη, για την ώρα, μετάβαση από τον Ίβκοβιτς στον Μπαρτζώκα, το προβληματικό rotation στους ψηλούς (λόγω της κακής τους φόρμας – ειδικά ο Ντόρσεϊ είναι αγνώριστος), το κόλλημα απέναντι στη ζώνη του Πεδουλάκη. Όμως η ομάδα που υπέγραψε την περσινή εποποιία πια παίζει με τα λευκά. Βρίσκεται στη θέση του οδηγού. Κι όπως έδειξε, διαθέτει το απόθεμα να ξεπερνά στραπάτσα σαν κι αυτό της συντριβής την περασμένη Παρασκευή στην Πόλη.

Κι ο Παναθηναϊκός έδειξε πράγματα. Κυρίως διάθεση κι άγχος. Απόλυτα λογικό. Αυτή η ομάδα δεν ξέρει (ακόμα;) να κερδίζει μαζί. «Δεν είμαστε μπαρουτοκαπνισμένοι» δήλωσε μετά το ματς ο Αργύρης Πεδουλάκης. Προφανώς μιλώντας και για τον εαυτό του που κλείδωσε στο δεύτερο ημίχρονο τον Ολυμπιακό με την προαναφερθείσα ζώνη, αλλά δεν βοήθησε τους παίκτες του να βρουν επιθετικό ρυθμό με τις άπειρες αλλαγές. Ενώ όλοι έμειναν με την απορία γιατί δεν πήγε σε αλλαγές χάντμπολ στο τελευταίο δίλεπτο με Λάσμε στην άμυνα και Σόφο στην επίθεση. Αλλά, αυτά είναι για what if καφενειακές συζητήσεις της κερκίδας. Ο Παναθηναϊκός θα γίνεται καλύτερος, όσο περισσότερο οι καινούριοι παίκτες δουλεύουν μαζί και συνειδητοποιούν που παίζουν (π.χ. ο καλός Πάνκο που χθες σούταρε μια φορά σε 14’22’’). Αλλά, μάλλον γρήγορα πρέπει να απαντήσει και σε κάποια ερωτήματα: Υπάρχει νόημα στην στήριξη του Άρμστρονγκ; Η αβεβαιότητα που προκαλεί ο Κίτσεν, οι περιορισμένες δυνατότητες του Ξανθόπουλου και αυτό που συμβαίνει μερικές φορές στο μυαλό του Ούκιτς, δεν φωνάζουν για έναν ακόμα αξιόπιστο περιφερειακό (που μπορεί να λέγεται και Θοδωρής και Παπαλουκάς, για να έχουμε και ίντριγκα); Ο Σόφο, πέραν των συγκινητικών Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή, εκτός από σέντερ – μπετονιέρα θα γίνει ποτέ καταλύτης ομάδων που κερδίζουν; Βέβαια, κρατάει και δυο θετικά. Τις προοπτικές που αφήνει η παρουσία του Λάσμε και το χειροκρότημα των οπαδών του στο τέλος.

Η σεζόν φέτος στο μπάσκετ είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Η αλλαγή σκηνικού με τον Ολυμπιακό αφεντικό έχει καρυκεύσει το έργο, ενώ το σχετικά χαμηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας (σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν) αφήνει περιθώρια για πολλά όνειρα. Ακολουθώντας την πεπατημένη των τελευταίων χρόνων, οι ομάδες (μας) θα χτίζονται(ΠΑΟ)/ψάχνονται (ΟΣΦΠ) μέχρι τα Χριστούγεννα. Δε θα πλήξουμε καθόλου, όπως ήδη πλήττουμε στο ποδόσφαιρο. Πρώτος απ’ όλους φυσικά πρέπει να το καταλάβει ο ΕΣΑΚΕ που βάζει το ένα από τα δύο φιλέτα του προϊόντος του Δευτέρα 18.45 το απόγευμα σε μια κίνηση SOS στα σεμινάρια του κακού μάρκετινγκ…