ΜΠΑΛΑ(ν)τεζα #4

Στον Λεονάρντο Ζαρντίμ χρεώνεται ότι δεν έχει καταλάβει κανείς μέχρι τώρα τι ακριβώς ομάδα θέλει να κάνει στον Ολυμπιακό. Κάτι που τον οδηγεί σε κάποιες αποφάσεις που μοιάζουν και είναι (εκ του αποτελέσματος) ακατανόητες. Ας πούμε, να αλλάζει τερματοφύλακα πριν το ματς του Champions League και τελικά να αποφασίζει ότι στην Ελλάδα θα παίζει ο 35χρονος Κάρολ, ενώ στην Ευρώπη ο 22χρονος Μέγιερι (!). Ας πούμε, να αφήνει 90 λεπτά στο γήπεδο με τον ΠΑΣ το απόλυτο βαρόμετρο Αριέλ Ιμπαγάσα και να μην το ξεκινάει με την Σάλκε. Κι ας ξαναπούμε, να βάζει σχεδόν από το πουθενά βασικό με τους Γερμανούς τον Μανωλά κι αυτός να εκτίθεται ανεπανόρθωτα από τον Χούντελαρ και τους φίλους του.

Όμως πρέπει να παραδεχθούμε, όπως λέγαμε και την περασμένη εβδομάδα, ότι αναμετράται άδικα με το φάντασμα του υπεραγαπητού Ερνέστο Βαλβέρδε, ενώ δεν έχει καν ισάξια ομάδα να διαχειριστεί λόγω αποχωρήσεων και τραυματισμών. Κάτι που ο πάντα ύπουλα παρεμβατικός κόκκινος τύπος (που ετοιμάζεται μάλιστα να συγχωνευτεί, «Γαύρος» και «Πρωταθλητής» εις σάρκαν μία, σκέφτεστε τίποτα χειρότερο;) εκμεταλλεύεται, προετοιμάζοντας το έδαφος για δικά του πουλέν.

Στον Ζεσουαλδο Φερέιρα χρεώνεται ότι 22 μήνες τώρα επιβιώνει με σπασμωδικές επιδείξεις καλής δουλειάς. Την καλή παρουσία στα ντέρμπι της πρώτης σεζόν του και την θεαματική εικόνα του περσινού πρώτου γύρου. Αλλά, όταν έπρεπε να κερδίσει οπωσδήποτε π.χ. στις ευρωπαϊκές αναμετρήσεις που μαζί του ο Παναθηναϊκός έχει γυρίσει δεκαετίες πίσω ή στα περσινά ντέρμπι που έκριναν τον τίτλο, εκείνος έχει παρουσιάσει ομάδα ανήμπορη και ηττοπαθή. Κάποιοι λένε, ομάδα – καθρέφτη του ανασφαλούς εαυτού του.

Από την άλλη, ειδικά φέτος ο Φερέιρα καλείται να κοουτσάρει το χειρότερο υλικό της πρόσφατης ιστορίας του Παναθηναϊκού (το οποίο βέβαια με υπεραρμοδιότητες Αρσέν Βενγκέρ διάλεξε αποκλειστικά ο ίδιος). Και είναι αλήθεια ότι επιχειρήματα γιατί έπαιξε χωρίς επιθετικό π.χ. στο Μάριμπορ επιστρέφονται άθικτα όταν αυτοί που προσπέρασε λέγονται Τοτσέ και Πετρόπουλος. Προς υπεράσπισή του είναι επίσης ότι δεν έχει δουλέψει ούτε μια μέρα με διοικητική ηρεμία, ενώ την απώλεια του περσινού εκκωφαντικού Λέτο καμία ομάδα στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να ξεπεράσει.

Στον Βαγγέλη Βλάχο καθαρά και ξάστερα χρεώνεται η τελευταία θέση της ΑΕΚ στη βαθμολογία. Χωρίς πολλές αναλύσεις. Κάπως σαν «ΟΚ, έχεις ένα απίστευτα χαμηλής ποιότητας ρόστερ, αλλά ΑΕΚ είμαστε δε θα πέσουμε κιόλας». Και η αλήθεια είναι ότι σε μια ομάδα που θυμίζει κολέγιο δεν είναι ωραίο ο προπονητής - παιδαγωγός να αποκαλεί δημόσια «τραγικό» κάποιον παίκτη του, όπως έκανε πρόσφατα με τον Φουρτάδο.

Για την ώρα ο Βασίλης Τσιάρτας πλήρωσε το μάρμαρο. Όπως ήταν εντελώς αναμενόμενο δεν κατάφερε να συνεννοηθεί με Βλάχο και Μαύρο. Κι εδώ όμως είναι τόσο δραματική συνθήκη η ΑΕΚ να αγωνίζεται με τον Αρκούδα και τον Φούντα (χωρίς να τους πλαισιώνει με έμπειρους) που τι ακριβώς να καταλογίσεις στον κόουτς; Άσε που η αλήθεια είναι ότι άξιζε μάλλον κάτι παραπάνω, λόγω φιλότιμων εμφανίσεων, από 1 πόντο σε 4 ματς.

Και στις τρεις ομάδες ο κόσμος χάνει την υπομονή του. Το δείχνουν διαφορετικά. Στον Ολυμπιακό δεν γεμίζουν το «Καραϊσκάκης» στα ελληνικά ματς και μουρμουράνε για τους νεοφερμένους. Στον Παναθηναϊκό δίνουν απειλητικά τελεσίγραφα. Και στην ΑΕΚ κουτσοφαίνεται ότι το παραμύθι μιας «Μόνη ξανά δε θα σ’ αφήσω» στήριξης μας τελείωσε μαζί με τα «20 χρόνια Φοίβος».

Είναι προφανές ότι δε θα τελειώσουν και οι τρεις τη σεζόν στους πάγκους που την ξεκίνησαν. Ο Ζαρντίμ προλαβαίνει να διορθώσει την ευρωπαϊκή εικόνα και να συνεχίσει, στο Europa, αλλιώς κάποια λίστα επιβατών από ένα ευρωπαϊκό ταξίδι επιστροφής δε θα περιλαμβάνει το όνομά του. Ο Φερέιρα όσο κι αν πείθει τον Αλαφούζο με τις ποδοσφαιρικές θεωρητικές του γνώσεις, μάλλον πια παίζει παιχνίδι με παιχνίδι το κεφάλι του. Ενώ ο Βλάχος, αν και θα έπρεπε να είναι ο πιο άνετος απ’ όλους, είναι υποχρεωμένος να αγωνιά Κυριακή με Κυριακή εφ’ όσον η ΑΕΚ είναι στη γραμμή του υποβιβασμού.

Η θεωρία του ηλεκτροσόκ είναι η δοκιμασμένη εύκολη λύση για τους έλληνες παράγοντες. Διώχνουμε τον προπονητή, βάζουμε λίγο χέρι στους παίκτες και βραχυπρόθεσμα κάτι κάνουμε. Έχει όμως ενδιαφέρον, ειδικά στις περιπτώσεις ΠΑΟ κι ΑΕΚ, ποιοι θα είναι οι διάδοχοι. Γιατί με τα συρτάρια των ταμείων να είναι γεμάτα με ιδέες και όχι με επιταγές, μπορεί σε λίγο καιρό ο Άγγελος Ανστασιάδης να είναι στην Σουπερλίγκα πιο περιζήτητος κι από τον Μουρίνιο.