The Caracas Diaries #3 & #4

Συνέχεια από το προηγούμενο

Μέρα 3η και 4η: Δεύτερη νίκη, «vivere pericolosamente» κι «απόψε θέλω αποδείξεις και ονόματα»...

Αφού σας ζάλισα τις δύο πρώτες ημέρες με ισοτιμίες, ευρώ που γίνονται μπολίβαρ σε καθεστώς «παράλληλης αγοράς» υπό την άγρυπνη επιστασία του δολαρίου, ας μιλήσουμε για τη ζωή στο Καράκας. Πώς να είναι άραγε; Έλα ντε. Για ένα 48ωρο πηγαινοερχόμαστε στο γήπεδο και δεν ξεμυτάμε από το ξενοδοχείο, επηρεασμένοι από την καθολική νουθεσία να κάτσουμε στ’ αβγά μας και να μην κυκλοφορούμε ανέμελοι στη χώρα των 53 δολοφονιών την ημέρα για το έτος 2011 (με δείκτες εγκληματικότητας πενταπλάσιους από το Μεξικό και διπλάσιους από τη γειτονική Κολομβία). Ομολογώ ότι πίστευα ότι φερόμαστε υπερβολικά κι έψηνα τη γενική βόλτα για τις επόμενες κενές μέρες του προγράμματος.

Φεύγοντας από το Gran Melia, έδρα όλων εθνικών ομάδων, αποφασίζουμε με δύο ακόμα Έλληνες δημοσιογράφους να περπατήσουμε στους γύρω δρόμους. Πάμε σε ένα εμπορικό, η mall culture είναι κυρίαρχη στο Καράκας ακριβώς επειδή συνεπάγεται ένα μίνιμουμ ασφάλειας και συνήθως είναι συνυφασμένη με τη διασκέδαση (πακέτο φαγητό, σινεμά, shopping). Τρώμε κάτι γρήγορο, κάνουμε κάποια μικρά απαραίτητα ψώνια που θα βγάλουν το ηθικό δίδαγμα της μέρας, βλέπουμε κανονικούς ανθρώπους «επιτέλους λίγη ζωή, ρε παιδί μου, με τον ιδρυματισμό». Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο της εθνικής είναι πια ώριμες οι συνθήκες για να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ αρσενικής τόλμης και αγορίστικης μαλακίας.

Το 15χρονο χαμίνι μας κόβει. «Turista, turista». Μας την πέφτει για να αλλάξουμε λεφτά σε ευνοϊκό rating. Γενναίοι ως Έλληνες δεν την κοπανάμε. Αρχίζουμε να διαπραγματευόμαστε. Περπατάμε 2-3 τετράγωνα που το συζητάμε, ενώ διαδοχικά έρχονται στην πορεία/παρέα μας μερικοί τύποι που μοιάζουν με extras από το «Vatos Locos Forevah». Έξω από το ξενοδοχείο του λέμε «φέρε μας εδώ τα λεφτά» (να σημειωθεί ότι ως ισπανόφωνος κάνω τα παζάρια εκπληρώνοντας το gangsta απωθημένο μου για το 2012). Ο πιτσιρίκος αρνείται, μας καλεί να τον ακολουθήσουμε 2 ακόμα τετράγωνα γιατί «φοβάται να πάει μόνος του», εμφανίζεται ένας άλλος τύπος που θα δίσταζα να μείνω για 33 δευτερόλεπτα σε ένα δωμάτιο μαζί με τη φωτογραφία του σε κορνίζα. Τελικά, μην τα πολυλογώ, πρυτανεύει η λογική (διεκδικώ το credit γι' αυτό) και γυρίζουμε στο λόμπι του Gran Melia, όπου δεσπόζει ο ΜΕΓΑΛΟΣ Άρβιντας Σαμπόνις και η υπέροχη θυγατέρα του. Πάνω από 4 μέτρα ο ένας πάνω στον άλλον. Η εθνική κάνει βιντεοθεραπεία, πάει για μεσημεριανό (δεν αρέσει και πολύ στον Ζούρο το πώς μαγειρεύουν οι Βενεζουελάνοι, να ξέρετε), οι Δομινικανοί χαλάνε κόσμο γιορτάζοντας τη νίκη επί της Αγκόλας κι εμείς το παίζουμε πια έξυπνοι, ενώ ρωτάμε τους διεθνείς για τα μεταγραφικά τους. «Και τι θα μας έκαναν, μωρέ;».

Η απάντηση έρχεται μερικές ώρες μετά. Στην πολύ ζεστή γιορτή που διοργάνωσε η ελληνική κοινότητα του Καράκας στο χώρο που στεγάζεται, υποδεχόμενη μέλη της ομσπονδίας/Πελαργούς/δημοσιογράφους. Μας λένε λοιπόν πως με δεδομένο ότι λεφτά δε θα βλέπαμε ποτέ, υπήρχαν τρεις εκδοχές: α) να μας μαχαίρωναν και να μας έκλεβαν, β) να μας απήγαγαν και να μας πουλούσαν στους αντάρτες στην Κολομβία, οι οποίοι θα αναλάμβαναν τα διαδικαστικά για τα λύτρα (γελάς γιατί δεν άκουσες τον οδηγό μας για τη βραδιά, Γιώργο, να διηγείται πώς ένας ξάδερφός του ξαναείδε την οικογένειά του αφού εκείνη μάζεψε πρώτα 500.000 δολάρια – ένας από τους χίλιους που απάγονται κάθε χρόνο), γ) να μας έδερναν, έγδυναν, έκλεβαν, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Απειροελάχιστη πιθανότητα μη βίας; Να παίρναμε λεφτά σε δεσμίδες με εφημερίδες, αντί για χαρτονομίσματα.

Στην έδρα της κοινότητας υπάρχει απογευματινό σχολείο, εκκλησία (με κρητικό παπά παρακαλώ), γήπεδο μπάσκετ, αίθουσα γιορτών κι αναψυχής και μια μικρή «ταβερνούλα» στην αυλή. Γίνονται βραβεύσεις, παίζουμε μονό (!), βγαίνουν αναμνηστικές, ξεκινάνε συνθήματα, την παράσταση κλέβει ο ξακουστός «γιατρός» των Πελαργών, Μιχάλης Λαμπράκης με τις μαντινάδες του.

Ρωτάω τον Γιώργο αλλά και τον Στέλιο, εδώ και τρία χρόνια υπάλληλο στην πρεσβεία του Καράκας, να μου πουν αν χαλαρώνουν ποτέ σε μια τόσο επικίνδυνη πόλη. «Σιγά σιγά μαθαίνεις πού μπορείς να κυκλοφορείς, υπάρχουν σημεία που δεν σταματάς ούτε σε κόκκινο στο φανάρι, αλλά ποτέ δεν ησυχάζεις πλήρως. Ασυναίσθητα έχεις πάντα το νου σου». Εγκληματικότητα υπήρχε πάντα, αλλά στις μέρες του Κομαντάντε οι συμμορίες έφτασαν τις 5.000 σε όλη τη χώρα. Η εναντίον του προπαγάνδα τον θέλει να έχει μοιράσει όπλα στους «φαβελάρχες» για να τον υποστηρίξουν σε περιπτώσεις ανατροπής. Η προεκλογική μάχη με τον Ενρίκε Καπρίλες δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα και ο Οκτώβριος ζυγώνει. Ο φτωχός κόσμος παραβλέπει την αυταρχικότητα της διακυβέρνησης, αφού του παρέχεται δωρεάν στέγη, εκπαίδευση και περίθαλψη, συν διάφορα επιδόματα. Αυτά είναι τα βασικά, γιατί ο Τσάβεζ –ακούμε τουλάχιστον ότι– έχει μοιράσει ακόμα και τηλεοράσεις ή μηχανάκια στο λαό με διάφορες αφορμές. Κι επίσης να σημειωθεί ότι το να γεμίζεις ένα δίλιτρο αυτοκίνητο με λιγότερο από 1 ευρώ (!!!) παίζει κι αυτό κάποιο ρόλο στην αποδοχή του Προέδρου (οι καφενειακές κουβέντες τον θέλουν βαριά άρρωστο, πάντως).

Στα clubs πηγαίνουν σε μεγάλες παρέες, ακριβώς γιατί φοβούνται τα πεσίματα. Τα κορίτσια σχεδόν ποτέ δεν κάνουν την πρώτη κίνηση, αλλά εύκολα ανταποκρίνονται. Τα σιλικονάτα στήθη τους είναι μαζικό trend (επαναφέροντας μερικώς τα σαγόνια της ελληνικής δημοσιογραφικές αποστολής στη θέση τους) και το πάθος είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό τους, όπως διαβεβαιώνουν οι φίλοι μας. «Από το κρεβάτι στην κυκλοθυμική γκρίνια» λένε και κάνουν τις χειρονομίες/γκριμάτσες που φαντάζεσαι.

Αλλά έχει και ματς εδώ, ξέχασα. Βενεζουελάνοι και Λιθουανοί μονομάχησαν για τη διοργάνωση με τις φήμες των μπασκετικών να λένε ότι ο Τσάβεζ έβγαλε από 3 έως 5 εκατομμύρια πετροδολάρια από το θησαυροφυλάκιο για να την αποκτήσει. Το μεταξύ τους ματς, λοιπόν, έχει ένταση. Γιατί οι Βενεζουελάνοι fans αποδοκιμάζουν τη Λιέτουβα σε όλο το παιχνίδι, αυτό φυσικά δεν την πτοεί – τους κερδίζει με 100-82 και το τάιμ άουτ του Λιθουανού προπονητή Κεμζούρα με 4'' για τη λήξη και τη διαφορά στο +18 γίνεται πέτρα του σκανδάλου. Αποδοκιμασίες, ανταλλαγές φιλοφρονήσεων κι ένας Λίνας Κλέιζα που δεν χάνει την ευκαιρία να δείξει τα γεννητικά του όργανα στην κερκίδα. Πόση σημασία έχουν όλα αυτά θα φανεί την επόμενη μέρα.

Οι Λιθουανοί κανείς δεν μπορεί να πει ότι έκατσαν κι έχασαν από τους Νιγηριανούς, αλλά σίγουρα μπορεί να υποπτευθεί ότι δεν φόρτσαραν 100% ή ότι ήταν αφηρημένοι, τέλος πάντων. Οι Βενεζουελάνοι παίρνουν την «κομπίνα» χαμπάρι προς το τέλος της τρίτης περιόδου, συνειδητοποιούν ότι μένουν έξω στην τριπλή ισοβαθμία και στο τέλος ενώ χειροκροτάνε τους Νιγηριανούς ξεπροβοδίζουν με μια γκράντε γιούχα τους Λιθουανούς. Κάπου εκεί εμφανίζεται και η εθνική μας. Με υπομονή και σημεία κλειδιά τα 14/24 τρίποντα και τη ματς απ ζώνη του Ζούρου στο δεύτερο ημίχρονο κερδίζουμε τους Πορτορικάνους (αλήθεια είναι παράνομο να ΜΗΝ έχεις τατού στο Σαν Χουάν που λέει κι ένας φίλος) με 98-84 και προχωράμε με Νιγηρία στον νοκ άουτ προημιτελικό της Παρασκευής. Οι Βενεζουελάνοι πάντως δεν στάθηκαν στο πλευρό μας κι αυτό ίσως είναι κάτι που πρέπει να λύσει η Ρένα Δούρου που έρχεται στο Καράκας για την Ημέρα της Μπολιβαριανής Ανεξαρτησίας.

Πάει και η 4η μέρα στην οποία μάθαμε ότι ένας Βενεζουελάνος ταξιτζής θα παραμείνει Βούδας, αν ένας Έλληνας δημοσιογράφος του παίξει μέσα στο ταξί Νατάσα Θεοδωρίδου από το iPhone. Αλλά κυρίως ότι...

«Όταν είσαι στο Καράκας και θες να εξυπηρετήσεις ένα συνάδελφο με τα ισπανικά σου προκειμένου να αγοράσει τοπικό νούμερο κινητού, ας έχεις πλύνει τα χεράκια γιατί θα δώσεις δαχτυλικά αποτυπώματα».