Ας πούμε ότι είσαι Παναθηναϊκός. Έχεις διαισθανθεί από τα συμφραζόμενα ότι πιθανότατα το F4 της Κωνσταντινούπολης είναι το κύκνειο άσμα μια θρυλικής περιόδου για την ομάδα που υποστηρίζεις και θεωρείς, με τη διεστραμμένη και ακαταλαβίστικη λογική για όσους δεν «το έχουν», οπαδικό καθήκον την παρουσία σου εκεί. Αφήνεις τη χώρα εν μέσω προεκλογικής περιόδου που απλά έχει βαφτιστεί «άσκηση διερευνητικής εντολής» με μόνο πλήγμα για τη δημοκρατία από την πολυσυζητημένη άνοδο του εκλογικού ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ τον περιορισμένο χρόνο εμφάνισης του Μανώλη Καψή στο δελτίο του MEGA. Απορρίπτεις τόσο τις υπερκοστολογημένες μαζικές εκδρομές των τουριστικών πρακτορείων, ενώ έχοντας πατήσει κάποια –αντα δε συμμετέχεις στις εκστρατείες των παιδιών που κάτι σου λέει ότι, με δεδομένη και την πρόκριση του Ολυμπιακού, μπορεί να απασχολούν σε λίγες ώρες τα δελτία ειδήσεων σε περισσότερες από μία χώρες.
Η λύση είναι αεροπλάνο μέχρι την Αλεξανδρούπολη, Evros Cars και σε 4 ώρες Ιστάνμπουλ. Ο προγραμματισμός πάει κατ’ ευχήν, το ελικοφόρο της Ολυμπιακής προκαλεί κάποια εύλογα μακάβρια αστεία την ώρα της απογείωσης (στα οποία ο Χάρος – όχι της θύρας 7 – έχει πρωταγωνιστικό ρόλο), αλλά ένα χυμό πορτοκάλι-ένα μπαγιάτικο κρουασάν- ένα λοξοκοίταγμα στον «Ριζοσπάστη» (wtf?) του διπλανού και 45 λεπτά αργότερα έφτασες στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης. Το οποίο, by the way, είναι λίγο πιο μικρό κι από το «Αθηνών Αρένα». Εκείνη την κρίσιμη στιγμή που οι αεροσυνοδοί σου επιτρέπουν να λυθείς, να πάρεις τη χειραποσκευή και να κατέβεις, μια γνώριμη φιγούρα σηκώνεται από την πρώτη σειρά. Είναι ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΑΓΚΑΤΣΗΣ που έχει πάρει την πρώτη πτήση για τη γενέτειρά του. Επαναλαμβάνω κι εσύ αγαπητέ αναγνώστη do the math στο μεταξύ. Είσαι Παναθηναϊκός, πας να δεις την ομάδα σου σε F4 που συμμετέχει και ο Ολυμπιακός, έχεις επιλέξει ένα επίπονο ταξίδι και βλέπεις στην πρωινή πτήση τον Βασίλη Γκαγκάτση. Η ανοιχτή παλάμη καλύπτει το πρόσωπο. Το facepalm οδοιπορικό μόλις άρχισε.
Ούτε μισή ώρα μετά, σύνορα. Τα φαντάρια φυλάνε σκοπιές στη γέφυρα υπό διαφορετικές σημαίες, η συνεννόηση χρειάζεται αρκετό body language, οι Έλληνες που περνάνε απέναντι είναι επιφυλακτικοί γιατί δεν ξέρουν τι ομάδα υποστηρίζει το διπλανό αυτοκίνητο και οι Τούρκοι υπάλληλοι αναθεματίζουν με περισσή αγένεια την παραπάνω δουλειά που τους έλαχε. Πέφτουν σφραγίδες, φύγαμε. Τα πρώτα χωριά μετά την Ipsala έχουν τη βουκολική λιτότητα των ταινιών του Καπλάνογλου συν λίγο περιπέτεια, ας πούμε ένα τρακτέρ να πηγαίνει ανάποδα στην εθνική. Smartphones, GPS, ναβιγκάτορες κάθε είδους ανησυχούν, αλλά η πορεία είναι απρόσκοπτη ενώ κάνουμε αναλύσεις για το ματς, τις οποίες αν άκουγε ο Ομπράντοβιτς θα μας απαγόρευε την είσοδο στο γήπεδο. Ακούμε κατά σειρά Josef K, καινούριο Richard Hawley, τα remixes των Radiohead κι ένα άθλιο post – rock που ομόφωνα δεν αντέχεται. Οι ώρες περνάνε, ο οδηγός ευτυχώς δεν κοιμήθηκε δευτερόλεπτο, πλησιάζουμε Κωνσταντινούπολη.
Κι αρχίζει το γλέντι. Η Πόλη έχει διόδια. Αλλά εμείς δεν έχουμε ξαναπάει οδικώς. Και δεν το ξέρουμε. Στα κουβούκλια δίπλα στις μπάρες δεν υπάρχει άνθρωπος. Μόνο κάτι πεζοί, οι οποίοι δεν έρχονται να σου σκουπίσουν το παρμπρίζ, αλλά να σου πουλήσουν κάρτες για να περάσεις. Έχω υποσχεθεί στους συνταξιδιώτες μου ότι δε θα αποκαλύψω πολλά, αλλά ας πούμε ότι αγοράσαμε μια κάρτα που θα ταίριαζε περισσότερο σε μόνιμο κάτοικο παρά σε περιστασιακό τουρίστα (άσχετα αν τελικά μας χρησίμευσε μετά). Ψιλοδέυτερο facepalm. Αλλά χαλάλι. «Τουρκία είναι, κάπου θα μας φάνε, μαλάκες από δω και πέρα παζάρια παντού και στο γυρισμό τους ξαναπουλάμε την κάρτα». Τζιμάνια.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ανυψώσω το πατριωτικό φρόνημα που περνάει δύσκολες στιγμές, λέγοντας ότι η ελληνική οδική συμπεριφορά μπροστά στην τουρκική είναι μια όαση πολιτισμού και σεβασμού στον συνάνθρωπο. Απλούστατα γιατί οι αγαπητοί γείτονες οδηγούν διαγώνια. Μετά από το σύντομο εθνικιστικό παραλήρημα να τονίσω ότι υπερβάλλοντας εαυτούς και iPhone apps φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Κοντά στην πλατεία Ταξίμ, στα στενά σοκάκια της ανατολικής πλευράς της Ιστικλάλ (η πολίτικη Ερμού x4). Ανάμεσα σε αντικερί, «ευρωπαϊκά» καφέ, κάπως σαν τις καλές μέρες του Ψυρρή, έχει και δισκάδικο κοντά, τουλάχιστον εδώ έχουμε κάνει καλή επιλογή συμπεραίνουμε.
Όταν θα βρεθείς στην Πόλη θα πρέπει να φας στο Kanim Kinceri. Είναι ένα λιτό κεμπαμπτζίδικο στα στενά του Τουνέλ. Μπαίνοντας ο σερβιτόρος απλά θα ρωτήσει «μιτ; λίβερ;», εσύ διαλέγεις κρέας ή συκώτι και μετά αράζεις. Στο τραπεζάκι προσγειώνονται πολλά μικρά πιατάκια: ένα με ρόκα, ένα βουνό μαϊντανού, ολόκληρα φρέσκα κρεμμυδάκια, ξερά κρεμμυδάκια πασπαλισμένα με το υπέροχο μωβ σαλατικό μπαχαρικό, ένα πιάτο με την πικάντικη «σαλάτα βοσκού» κι ένα με δυόσμο για το καθάρισμα στο τέλος. Επίσης, ένα καλαθάκι με πιτούλες. Και 4-5 μαντεμένιες λεπτεπίλεπτες σούβλες με το κρέας σου. Τώρα παίξε. Κι όταν δεις ότι τελειώνει το κρέας κι έχεις μείνει veggie, ανακουφιστικά ο σερβιτόρος φέρνει άλλες τόσες, ενώ εσύ από την ικανοποίηση σχεδόν πρωταγωνιστείς στην «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων». Φαγητό τσεκ και ξεκίνημα για το «Σινάν Ερντέμ», το οποίο σε σχέση με το κέντρο της Πόλης βρίσκεται περίπου τόσο κοντά όσο το Βόρειο Τείχος του Game Of Thrones. Με μια σχετική καθυστέρηση στην παραδόξως πολύ χαλαρή φύλαξη του γηπέδου, μπαίνουμε ένα τέταρτο πριν το τζάμπολ.
Νομίζω ότι αυτός ο ημιτελικός θα μείνει για πολλά χρόνια χαραγμένος στους Παναθηναϊκούς ως συλλογικό τραύμα. Προσωπικά (τρίτο facepalm), το ισοφαρίζω μόνο με τη Σαραγόσα και το «λίγο πιο κει ρε Βλάοβιτς» του Καμπ Νου το 2002. Άλλωστε κάθε ομάδα έχει αυτές τις στιγμές. Οι Ολυμπιακοί το Τελ Αβίβ και τον Κόντε. Οι ΑΕΚτζηδες την απίστευτη χαμένη ευκαιρία του Ντέμη κάποτε στη Μόσχα. Εμάς θα μας στοιχειώνει πάντα το ορειβατικό καλάθι του Σβεντ στο 1’55’’ που έκρινε το ματς. Ναι, η διαιτησία ήταν κάκιστη, έπαιξε φουλ ΤΣΣΚΑ, και είχε διαφορετικά κριτήρια, αλλά ακόμα κι έτσι ο ΠΑΟ του τε-ρά-στι-ου Σάρας έφερε το παιχνίδι εκεί που ήθελε και άξιζε να το πάρει. Κανένα μισάωρο μετά το ματς και με ένα τεράστιο γαμώτο να σκεπάζει την αμίλητη πράσινη εξέδρα, βγαίνουν στο παρκέ Ολυμπιακός και Μπαρτσελόνα. Οι σχεδόν διπλάσιοι Παναθηναϊκοί αποδοκιμάζουν τις κόκκινες φανέλες, οι δε Ολυμπιακοί λίγο νωρίτερα έχουν αποθεώσει τον Μίλος Τεόντοσιτς. Χαριτωμένες στιγμές εθνικής (αντι)συμφιλίωσης…
Ο Ολυμπιακός καθαρίζει την άχρωμη Μπαρτσελόνα μάλλον πιο εύκολα από ότι δείχνει το τελικό 68-64. Απλά χρειάζεται λίγο να δείξει από τι πάστα είναι φτιαγμένος ο Βασίλης Σπανούλης και να επιβεβαιώσει πόσο μεταμόρφωσε την ομάδα του πάντα σοφού Ντούντα ο τίμιος Τζο Ντόρσεϊ. Για το φόβο των Ιουδαίων, δηλαδή μην μπλέξουμε με τίποτα λεβεντόπαιδα από τα Μανιάτικα κι ανταλλάξουμε MP3, αποχωρούμε πριν το τέλος. Ο στόχος είναι να πιούμε για να ξεχάσουμε. Χαμένος μέσα στα σοκάκια του κέντρου διαπιστώνω ότι δεν έχω ξανάπαει ποτέ στη ζωή μου σε πόλη με περισσότερο θόρυβο. Τόσο πολύ που σκέφτομαι ότι ο Ντεσιμπέλ ήταν κάποιος παλιός τούρκος DJ που έδωσε το όνομά του στην ομώνυμη μονάδα μέτρησης. Παντού χορεύουν τσιφτετέλια, ακόμα και άδεια μπαρ τσιτώνουν τόσο το ηχοσύστημα ώστε να νομίζεις ότι τα πρίμα θα σου ξυρίσουν τις φαβορίτες και τα μπάσα θα σου σπάσουν τον θώρακα. Σώοι και αβλαβείς τελικά τρώμε το στερνό ‘Adana durum’ και πάμε για ύπνο.
ΣΑΒΒΑΤΟ
Στη μεσημεριανή βόλτα περνάμε τη γέφυρα του Γαλατά με κατεύθυνση Σουλταναχμέτ. Αγιά Σοφιά, Μπλε Τζαμί, «ΑΕΚ ζούμε στην Πόλη να σε δούμε» και τέτοια. Φτάνουμε λίγο μετά από την ώρα που Ολυμπιακοί-Παναθηναϊκοί έχουν εκφράσει τη συγκίνησή τους στον περιβάλλοντα χώρο του μνημείου. Παίζοντας μπουνιές και χρησιμοποιώντας ως καταφύγιο το εσωτερικό της Αγιάς Σοφιάς. Περίπου 300-400 Παναθηναϊκοί έχουν σχηματίσει έναν μικρό στρατό που φαίνεται ότι βρίσκεται σε σταυροφορία κι ελάχιστα ενοχλείται από την παρουσία της τούρκικης αστυνομίας, η όποια να το πω απλά δεν τους έχει ψαρώσει στο ελάχιστο. Όπως έγραψε εύστοχα και ο @monksdream στο twitter «οι οπαδοί του ΠΑΟ θα σπάνε στο ξύλο όποιον βρίσκουν στο πέρασμά τους μέχρι να φτάσουν στις Ινδίες, μια αναβίωση της πορείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου».
Το F4 ήταν μακράν το δεύτερο σημαντικό αθλητικό γεγονός του weekend στην Πόλη. Τα πρώτο ήταν, με χαοτική διαφορά, το ντέρμπι Φενέρμπαχτσε – Γαλατασαράι που θα έκρινε τον πρωταθλητή. Και κυριολεκτικά όλη η Πόλη ζούσε και ανέπνεε για το ματς των 19.00. Χιλιάδες άνθρωποι με φανέλες των δύο ομάδων, από μικρά κοριτσάκια μέχρι ηλικιωμένους. Παντού σημαίες, πανό και, το κυριότερο, ειρηνική συνύπαρξη. Απολύτως κανένας τσαμπουκάς, σε σημείο να λες πόσο μπροστά είναι και πόσο το ελέγχει η αστυνομία. Ζονκ. Γιατί αυτοί οι Παναθηναϊκοί που είχαμε αφήσει στο Σουλταναχμέτ μπήκαν στο τραμ και κατέβηκαν Ταξίμ. Τα υπόλοιπα τα είδατε στην τηλεόραση. Ο μύθος θα λέει από δω και στο εξής ότι οι καρεκλιές δεν έπεσαν όταν οι οπαδοί αντάλλαξαν εκατέρωθεν εθνικούς ύμνους, αλλά όταν εκείνοι της Γαλατασαράι φώναξαν “O-ly-mpi-a-kos”. Σίγουρα θα πληροφορηθήκατε ότι έπεσαν και μαχαιριές μεταξύ Τούρκων (ανάμεσα στα θύματα και 12χρονος), όμως ο τρόπος που έζησαν ως πόλη το ντέρμπι μας ήταν πρωτόγνωρος. Μόνο να έβλεπες τις ουρές μήκους 50 μέτρων έξω από βιτρίνες που είχαν οθόνες με το ματς και θα έσωνες στη μνήμη μια εικόνα άλλης (ελληνικής) εποχής. Στα sms ανησυχίας που μας στέλνουν από Ελλάδα, απαντάμε σιβυλλικά «μην φοβάστε – απλά όλοι δέρνονται με όλους κι εμείς πάμε Death In Vegas».
Και γύρω στις 21.00 που κλειδώνει το 0-0, το οποίο δίνει τίτλο στη Γαλατά γίνεται η νύχτα μέρα. Η Ιστικλάλ πανηγυρίζει κυριολεκτικά για 24 ώρες, τα clubs γέμισαν με εμβλήματα λιονταριού (το σήμα της ομάδας), το Λύκειο Γαλατασαράι είναι η Μέκκα ενός ασύλληπτου πανηγυρικού κεφιού – σόρι αν επαναλαμβάνομαι – αλλά καμία σχέση με όσα έχουμε συνηθίσει εδώ. Στη νυχτερινή βόλτα συναντάμε εξέχοντες συμπατριώτες όπως τον «Ανάπηρο» του ΤΩΡΑ!Κ44 και την Τζένη της «Συντέλειας», κατά τύχη βρισκόμαστε σε μια ταράτσα σε κάτι που μοιάζει με Erasmus πάρτι και πίνουμε μερικά ποτά στα μπαρ (μη φανταστείς από 6 έως 9€ στο κέντρο, βαράνε και οι γείτονες) ξαναπαίζοντας κάθε 100 λέξεις κάποια φάση του ημιτελικού με την ένδειξη «αν…».
Είναι δύσκολο πράγμα ο μικρός τελικός. Άβολο. Μετά το “borek” με τσάι για πρωινόμεσημεριανό κατευθυνόμαστε με βαριά καρδιά στο γήπεδο. Ατέλειωτη συνωμοσιολογία για τους λόγους που είχαμε κόντρα διαιτησία στον ημιτελικό, αποθέωση του γιου του Μπατίστ που διασχίζει το πλήθος στον ώμο της μαμάς του και χαιρετά ενώ του απευθύνεται το σύνθημα «Μαίκ, Μάικ, γάμησέ τους Μάικ». Στο στόχαστρο βρίσκεται ο Κώστας Ρήγας που θα ακούσει εξάψαλμο στο γήπεδο. Κάποιοι ανίδεοι οδηγοί παρκάρουν τρια πούλμαν γεμάτα με Ολυμπιακούς στην πλευρά που εισέρχονται οι Παναθηναϊκοί και γίνεται μια σύντομη αναπαράσταση της «μάχης των Δαρδανελίων». Ο μικρός τελικός κυλάει με περίσσευμα χολής να εκκρίνεται από την πράσινη κερκίδα, αλλά έχει μια συγκινητική στιγμή. Την ανατριχιαστική και απόλυτη αποθέωση Ομπράντοβιτς και παικτών με το σφύριγμα της λήξης.
Ακολουθεί σύντομο (καθαρά) αθλητικό σχόλιο. Τον τελικό τον έχασαν Τεόντοσιτς (κυρίως) και Καζλάουσκας (δευτερευόντως). Μια ομάδα που είναι μπροστά με 19 πόντους 12-13 λεπτά πριν το τέλος πρέπει να βγάλει και λίγο τα ματάκια της μόνη της για να ηττηθεί. Όμως αυτό ουδόλως (και δικαίως) απασχολεί τους γάβρους. Ο Ολυμπιακός δικαιούτο περισσότερο κι από τους 4 φιναλίστ το κύπελλο. Για έναν και μόνο λόγο. Ότι γινόταν κάθε μέρα καλύτερος. Από την αρχή της σεζόν, ποτέ δεν πισωγύρισε, μόνο διόρθωνε και προχωρούσε. Σε αντίθεση με τους άλλους τρεις. Την ΤΣΣΚΑ που πορευόταν με τον αυτόματο πιλότο των αγορασμένων σταρ του καλοκαιριού (Κιριλένκο, Κρστιτς, Μίλος), την Μπαρτσελόνα που εκμεταλλεύτηκε το χαμηλό επίπεδο των υπόλοιπων κι έκανε φαινομενικά εξαιρετική χρονιά και τον ΠΑΟ που σου έδινε την εντύπωση ότι πήγαινε να υπερασπιστεί τον τίτλο του μόνο βασισμένος στο brand name των έξι αστεριών και του κορυφαίου προπονητή. Αυτός ο Ολυμπιακός σίγουρα ανέβηκε πιο γρήγορα από ότι σχεδίαζε στο θρόνο, αλλά – ανεξάρτητα τι θα γίνει στους τελικούς – είναι μια υγιής ομάδα που δυσκολεύεσαι, ακόμα κι αν είσαι αιώνιος αντίπαλος, να αντιπαθήσεις.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει, για να τελειώνω με τα κυριλέ, ότι αποφεύχθηκε το τέταρτο και τεράστιο facepalm όταν ο Πρίντεζης σκόραρε το νικητήριο καλάθι. Εκείνη τη στιγμή στις τάξεις των πράσινων οπαδών ο βωβός κινηματογράφος ξανάζησε μεγάλες στιγμές. Στην αντίπερα όχθη μακελειό, το οποίο φαντάζομαι είδατε στα φωτορεπορτάζ. Εγώ γενικά τα απέφυγα…
ΔΕΥΤΕΡΑ
Παρότι τζογάραμε λίγο με τις εξόδους του Ε-80 αυτοκινητόδρομου (τελικά εκείνη η κάρτα διοδίων φάνηκε χρήσιμη) η επιστροφή στην Αλεξανδρούπολη δεν είχε απρόοπτα. Στο αεροπλάνο της επιστροφής, κανονικό αυτή τη φορά και χωρίς Γκαγκάτση, έχουμε το facepalm vol. 5. Μια παρέα από 50ρηδες Ολυμπιακούς μεθυσμένους από το νέκταρ του τροπαίου που θεωρούν ότι πρέπει να πετάξουμε με σάουντρακ το «Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό…». Η πίστη μας δοκιμάζεται, αλλά ο άνθρωπος ανακαλύπτει την εσωτερική του δύναμη στις δύσκολες στιγμές. Με το που προσγειωνόμαστε Ελευθέριος «Βενιζέλος», καταλαβαίνουμε ότι την ίδια ώρα αφικνείται και η ομάδα του Ολυμπιακού. ΄Το αεροδρόμιο έχει γίνει Καραϊσκάκης και η Αττική Οδός Φάληρο. Κι εγώ μπορεί να μη ξέρω ποιος διατύπωσε το Νόμο του Μέρφι, αλλά πια έμαθα τι ομάδα ήτανε…
17°
