Υπήρχε ο ΠΑΟΚ. Με πρόεδρο κοινής αποδοχής και εντιμότητας τον Θοδωρή Ζαγοράκη (με τα καλά του και τα, πιθανώς πολλά, κακά του) που λεφτά δεν έχει - ούτε βρήκε τελικά - αλλά τον γλίτωσε από εποχές Μπατμαν και λοιπών διοικητικών υπερηρώων, με την πιο ποδοσφαιρική διοίκηση στην Ελλάδα (την ώρα που οι αιώνιοι προσλαμβάνουν χούλιγκαν των πληκτρολογίων), με μια από τις πιο καυτές έδρες στην Ευρώπη και μια αρσενική ομάδα που έχτισε χαρακτήρα επί Σάντος. Ίσως όχι τόσο ταλαντούχα, πλήρης και – κακά τα ψέματα – κονεξαρισμένη για να πάρει το πρωτάθλημα (το οποίο όμως διεκδίκησε στ’ αλήθεια πρώτη φορά μετά τον καιρό που στην τηλεόραση διαφημίζονταν οι γούνες Τζελάλης), αλλά αρκετά περήφανη κι ανθεκτική για να είναι αυτή ο αληθινός πρέσβης τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη.
Υπάρχει και ο μΠΑΟΚ. Ο χθεσινός. Στον οποίο κουμάντο κάνει ξανά η εξέδρα του μεροκάματου αφού έφαγε τον Ζαγόρ. Και προφανώς ηδονίζεται να βλέπει μια ολόκληρη ενδεκάδα να προσπαθεί επί ένα ημίχρονο να κόψει την μπάλα σε κάποιον παίκτη του Ολυμπιακού κλοτσώντας στο ψαχνό. Πουλώντας φθηνό τσαμπουκά για να σβήσουν από τη συλλογική μνήμη της θύρας 4 το γεγονός ότι μπήκαν σαν γατάκια, απλά παρακολουθώντας τον καταιγιστικό Ολυμπιακό του πρώτου ημιώρου. Παλιά το έκανε μόνο ο «Τσε Γκεβάρα των Βαλκανιών», Πάμπλο Γκαρσία, τώρα το μήνυμα ελήφθη και από τους υπόλοιπους. Ο ΠΑΟΚ είχε πέρυσι 2 στα 2 με τον Ολυμπιακό μετά από 13 χρόνια που δεν τον κέρδιζε στην Τούμπα. Ο μΠΑΟΚ έχασε με κάτω τα χέρια και μάλλον λίγα ήταν τα 2 που έφαγε. Οι ΠΑΟΚτσηδες (ή έστω η ηχηρή μειοψηφία τους) προφανώς διάλεξαν τον δεύτερο.
Ο Ολυμπιακός, είπαμε καταιγιστικός. Ντοπαρισμένος από το σουβλάκι που κέρασε ο Λεβαδειακός τον Παναθηναϊκό το Σάββατο, μπήκε «στα κόκκινα», χτυπώντας την ελλιπή και αδύναμη αμυντική γραμμή του δικεφάλου σαν να παίζει στο «Καραϊσκάκης». Μαγκιά του Βαλβέρδε που δεν πήγε φοβισμένος να παίξει ποδόσφαιρο υπομονής για το 0-1 και ακόμα μεγαλύτερη μαγκιά του που δήλωσε για τα καφριλίκια της Τούμπας «αυτά γίνονται και στο Καραϊσκάκης».
Ο Παναθηναϊκός αρχίζει και φοβάται. Όχι γιατί ξαφνικά έγινε «καφενείο» από «ομάδα-θαύμα». Αλλά γιατί ο Φερέιρα προσπαθεί να διαχειριστεί το σκάσιμο των βασικών του, αλλάζοντας τη φυσιογνωμία της θεαματικής ομάδας των πρώτων 10 αγωνιστικών σε «αρμάδα Πεσέιρο» που θα κερδίζει με τον αυτόματο 1-0. Δε γίνεται κάθε εβδομάδα όμως αυτό. Και τώρα φοβούνται. Όχι το ντέρμπι – τελικό της 11ης Μαρτίου με τον Ολυμπιακό, αλλά τα ματς που μεσολαβούν μέχρι εκεί (Ξάνθη, Εργοτέλη, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ) που μπορεί να τους φέρουν ακόμα και πίσω από τους πρωταθλητές.
Κατά τα άλλα, στο πρωτάθλημα που οι επόπτες τραυματίζονται διαβάζοντας ερυθρόλευκα πρωτοσέλιδα μετά τη Δόξα, μάλλον βρήκαμε στην Κέρκυρα τον δεύτερο που θα αποχαιρετήσει…
20°
