Ποιος είσαι εσύ, που κάνεις τον Κλέιτον;

Τρέχουν παντού. Πάνω κάτω δεξιά αριστερά. Σαν τη μύγα στο δωμάτιο. Μια τη βλέπεις εδώ και μια εκεί. Μέχρι κι ο Κλέιτον τρέχει. Στο γήπεδο, ένας εντυπωσιασμένος από τις επιδόσεις του Βραζιλιάνου φώναξε: Βγάλε, ρε, τη μάσκα, να δούμε ποιος είσαι, που κάνεις τον Κλέιτον. Ούτε στην ταβέρνα του, ρεστοράν παρακαλώ, δεν έχει τρέξει τόσο ο Σίλβα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτός. Όλος ο Παναθηναϊκός φέτος τρέχει. Είναι σε διαρκή κίνηση, σαν τα ηλεκτρόδια. Και το κυριότερο, οι παίκτες ξέρουν πώς να τρέξουν και να κινηθούν στο χώρο.

Μέχρι στιγμής οι Πράσινοι είναι η μόνη ελληνική ομάδα που κινείται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου με ή χωρίς την μπάλα! Πραγματικά εντυπωσιακό! Οι ελεύθεροι ρόλοι, οι συνεχείς εναλλαγές θέσεων και η σωστή εκμετάλλευση των κενών χώρων έχουν κάνει το φετινό Παναθηναϊκό τον πιο παραγωγικό και δημιουργικό των τελευταίων χρόνων.

Πέρσι μέχρι την 9η αγωνιστική οι Πράσινοι είχαν πετύχει 14 γκολ. Θυμόσαστε; Ήταν τότε που οι οπαδοί έκαναν το σταυρό τους να μη σταματήσει να σκοράρει ο Ζιμπρίλ Σισέ. Από τα 14 της σούμας, τα 9 ήταν δικά του. Φέτος ο Παναθηναϊκός μετράει 19 γκολ στα αντίπαλα δίχτυα. Ναι, αλλά υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Μπορεί αριθμητικά να φτάσαμε στην 9η αγωνιστική, αλλά τα παιχνίδια που έχει παίξει η ομάδα είναι εφτά! Μην ξεχνάτε ότι έχουμε και εκκρεμότητες. Οι ομάδες Α και Β, που επιτέλους απέκτησαν ονόματα. Δόξα και Λεβαδειακό τις φωνάζουν πλέον.

Συνεπώς, με δύο ματς λιγότερα από πέρσι ο Παναθηναϊκός έχει πετύχει 5 γκολ περισσότερα και με τον Σισέ να σουλατσάρει πλέον στη Via Codotti. Ναι, εντάξει, θα ισχυριστεί κάποιος, πέρσι ήταν ο Ζιμπρίλαρος, φέτος ανέλαβε δράση ο Λέτο. Μόνο που ο Αργεντινός έχει δει το όνομά του να φιγουράρει στον πίνακα τον σκόρερ δέκα φορές σε 7 αγωνιστικές, ενώ ο Σισέ είχε καταφέρει τις εννιά πρώτες αναμετρήσεις να σκοράρει ισάριθμες φορές. Δεν είναι το ίδιο, λοιπόν.

Τι έχει μετατρέψει τον Παναθηναϊκό σε μια μηχανή παραγωγής τερμάτων; Τα στοιχεία που προανέφερα. Η διαρκής κίνηση των παικτών στο χώρο και η σωστή εφαρμογή των ελεύθερων ρόλων. Ο «παππούς» Φερέιρα, που τόσα του γράψαμε και τόσα άκουσε από τους ειδικούς από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ψωροκώσταινα, μετακίνησε τον Λέτο στην κορυφή της επίθεσης. Σαν σημείο αναφοράς. Γιατί συγχρόνως του έδινε το δικαίωμα και την ελευθερία να κινηθεί ανάλογα με την εξέλιξη της φάσης στο χώρο. Αυτό ήταν! Ένα άλογο συνηθισμένο να τρέχει σε μια συγκεκριμένη διαδρομή ξαφνικά βρέθηκε να καλπάζει στα ανοιχτά λιβάδια. Μαζί με το κορμί του ελευθερώθηκε και το μυαλό του. Και να τα αποτελέσματα. Επειδή ο Λέτο δεν γινόταν να μεταμορφωθεί ξαφνικά σε αλτρουιστή, έγιναν όλοι οι υπόλοιποι αλτρουιστές γι’ αυτόν! Αλλά είναι η διαρκής κίνηση των υπολοίπων που δίνει το δικαίωμα και τη δυνατότητα στον Λέτο να οργιάζει. Ο Ζέκα τρέχει ασταμάτητα από τα δεξιά. Καλύπτει το χώρο, πέφτει πρώτος πάνω στην μπάλα και με τη γρηγοράδα που τον διακρίνει ξεμαρκάρεται. Το ίδιο και ο Κουίνσι, από την απέναντι πλευρά. Δύο έμβολα που θέτουν σε λειτουργία την πράσινη μηχανή. Ανάμεσά τους ο Σιμάο, που γύρισε μετανιωμένος και απόλυτα έτοιμος να υλοποιήσει τις εντολές του κόουτς, με τον Κατσουράνη να τρέχει όσο χρειάζεται και όχι άσκοπα και αφηρημένα, όπως την περσινή σεζόν, έτοιμος και φρέσκος να περάσει τις κάθετες μπάλες στους ελεύθερους διαδρόμους.

Ακόμα και ο Κλέιτον έχει βρει τη χαρά του. Σε ανοιχτούς χώρους μπορεί και λειτουργεί καλύτερα. Δεν είναι πια το στατικό και εγκλωβισμένο «δεκάρι», αλλά ο μπαλαντέρ που θα εκμεταλλευτεί τα κενά διαστήματα για να μοιράσει παιχνίδι, να επιχειρήσει τις κάθετες πάσες και φυσικά να πατήσει αντίπαλη περιοχή. Τόσες κάθετες μπάλες δεν μετράει καμία άλλη ομάδα στο πρωτάθλημα.   

Δεν έχει κενά ο Παναθηναϊκός; Ξαφνικά και ως διά μαγείας μεταμορφώθηκε σε… Μπαρτσελόνα; Έχει, πώς δεν έχει. Όπως, άλλωστε, όλες οι ομάδες. Μεγαλύτερη αδυναμία του η δυσλειτουργία της αμυντικής γραμμής. Μία δυσλειτουργία που έχει να κάνει κυρίως με την ποιότητα των παικτών που στελεχώνουν τα μετόπισθεν. Ο Φερέιρα γνωρίζει, άλλωστε, ότι δεν έχει στην ομάδα του κορυφαίους αμυντικούς. Και γι’ αυτό ζητάει κίνηση και βοήθεια από τους μέσους. Ώστε το βάρος να μην πέφτει στην αμυντική ζώνη.

Μέχρι στιγμής τα καταφέρνει, παρόλο που η ομάδα του δέχεται σύμφωνα με τη στατιστική ένα γκολ σε κάθε παιχνίδι. Αλλά στο ποδόσφαιρο αυτό που μετράει περισσότερο δεν είναι τα γκολ που δέχεσαι, αλλά πόσα βάζεις. Στον ισολογισμό, η ομάδα υπερτερεί. Γι’ αυτό και φιγουράρει στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα.

Ο Παναθηναϊκός είναι η κλασική περίπτωση μιας ομάδας που βρήκε τον εαυτό της χωρίς ακριβές προσθήκες. Με ποδοσφαιριστές που ο προπονητής βρήκε το κουμπί τους και που, αφομοιώνοντας τη σκέψη και τις εντολές του, καταφέρνουν να ξεδιπλώνουν τις αρετές τους φτάνοντας στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους. Παίζουν αυτοί που πρέπει να παίξουν και όσοι έρχονται από τον πάγκο γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι ο ρόλος τους. Ένα σύνολο που μέχρι στιγμής δεν κλαίει την απώλεια του Σισέ και την έλλειψη του Σωτήρη Νίνη! Δεν είναι λίγο. Πόσες άλλες ομάδες στην Ελλάδα θα το είχαν καταφέρει; Έργο Φερέιρα; Σίγουρα! Τίποτα δεν είναι τυχαίο.      

➜ info@athensvoice.gr