Ο Φώτσης μάς χαιρέτησε . Μας κούνησε μαντίλι. Επόμενος σταθμός στην καριέρα του η πρωτεύουσα της μόδας. Μην πεταχτεί κάποιος και πει το Παρίσι, γιατί έχει ήδη κοπεί με την απάντηση που έδωσε. Όταν μιλάμε για πρωτεύουσα της μόδας, εννοούμε το Μιλάνο. Αυτό που οι παλιοί αποκαλούσαν Μεδιόλανον. Την πρωτεύουσα της Λομβαρδίας.
Άκου το Παρίσι επειδή μαζεύτηκαν εκεί τρεις-τέσσερις ράφτες της συμφοράς. Ο Φώτσης, που όπως όλα δείχνουν έχει γούστο και δεν του φαινόταν, υπέγραψε βασιλικό συμβόλαιο στην ομάδα του μόδιστρου που έντυσε την πριγκιπέσσα γυναίκα του Αλβέρτου του Μονακό, τη Νοτιοαφρικανή πρωταθλήτρια κολύμβησης Σαρλίν Γουίτστοκ, δηλαδή στην Αρμάνι Μιλάνο.
Ένα-ένα τα παλικάρια μάς εγκαταλείπουν. Συμπαίκτης του για τα επόμενα χρόνια άλλο ένα παιδί δικό μας, που τζάμπα το κατηγορήσαμε ότι αγωνιζόταν «φαρμακωμένο», ο Γιάννης Μπουρούσης. Η οικονομική κρίση που έβαλε τα καλά της καλοκαιριάτικα, και άρχισε να παίρνει σβάρνα τις ομάδες μπάσκετ, βάλθηκε να μας αποδεκατίσει. Τα άσπρα μαντίλια του αποχαιρετισμού κάνουν παντού την εμφάνισή τους. Οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες στο μπάσκετ ράβουν τις τσέπες τους με φερμουάρ. Γιαννακόπουλοι και Αγγελόπουλοι όσα έδωσαν έδωσαν και όσοι πρόλαβαν πήραν. Από εδώ και εμπρός το ζωνάρι σφίγγει. Παύει να ισχύει πλέον το «πόσα θέλεις για να υπογράψεις» και η νέα κατάσταση πραγμάτων επιβάλλει το «τόσα έχουμε, αν θέλεις υπογράφεις αλλιώς χαρήκαμε για τη συνεργασία». Πριν τους Φώτση και Μπουρούση μάς φίλησε σταυρωτά με την υπόσχεση να μας θυμάται για πάντα ο Χαλπερίν. Επέστρεψε στην ομάδα που τον ανέδειξε, τη Μακάμπι. Ακολούθησε ο Τεόντοσιτς, μαγεμένος από τις σειρήνες της Μόσχας . Οι μάγισσες σειρήνες τού έταξαν ρούβλια πολλά με διακρίσεις και τίτλους. Ο φιλόδοξος Σέρβος ήταν λίγο δύσκολο έως απίθανο να μην ενδώσει στους πειρασμούς. Καζλάουσκας και Σφαιρόπουλος θα τον έχουν πλέον στη δούλεψή τους σαν παίκτη της ΤΣΣΚΑ. Προς την αφιλόξενη και πάντα κρύα Ρωσία προσανατολίζεται και ο Μαυροκεφαλίδης, αφού αρνήθηκε τη μείωση στο συμβόλαιό του, αλλά και τη βελτιωμένη πρόταση των παραγόντων του Ολυμπιακού. Κανείς δεν ρισκάρει να διαβάσει τα μελλούμενα. Ακόμα και ο Πιτ Παπαδάκος, που είχε την Πυθία για γκόμενα και την Κασσάνδρα για φρούτο, αρνείται να προβλέψει το μέλλον στις ομάδες μπάσκετ. Εκκρεμούν ακόμα οι ανανεώσεις του Τσαρτσαρή και του Περπέρογλου. Θα μείνουν; Θα μπουν κι αυτοί στο τρένο της μεγάλης φυγής; Κανείς δεν ξέρει να μας πει με σιγουριά. Αμφιβάλλω αν και οι ίδιοι έχουν πάρει τη μεγάλη απόφαση.
Οι Αγγελόπουλοι αποφάσισαν από τα βαριά συμβόλαια να κρατήσουν μόνο του Σπανούλη. Γύρω από αυτόν θα χτιστεί ο νέος Ολυμπιακός. Αρωγοί στην προσπάθεια του διεθνή γκαρντ να κρατηθεί η ομάδα ανταγωνιστική εντός και εκτός συνόρων, οι νεαροί και πάντα φιλόδοξοι Παπανικολάου, Σλούκας, Κατσίβελης, αλλά και ο Σέρβος Μάρκο Κέσελ στον οποίο ο Ντούντα θα δώσει άλλη μια ευκαιρία. Από κοντά ο Μιχαλάκης ο Πελεκάνος, που το ταλέντο του κανείς δεν έχει αμφισβητήσει, ο επαναπατρισθείς Γιώργος Πρίντεζης και ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης. Επένδυση για το μέλλον θεωρούνται άλλες δύο περιπτώσεις Ελλήνων ταλαντούχων καλοθοσφαιριστών, του Βαγγέλη Μάντζαρη που δεν ανήκει πλέον στο Περιστέρι και του Λίνου Χρυσικόπουλου που έμεινε ελεύθερος από τον Άρη.
Στον Παναθηναϊκό θα στηριχθούν στη μαγική ικανότητα του Ομπράντοβιτς να βγάζει κουνέλια από το καπέλο.Παίκτες που μέχρι τώρα συμμετείχαν στο παιχνίδι σαν ρολίστες, ο Σέρβος θα τους βγάλει το λάδι, θα τους στραγγίσει σαν το γιαούρτι, μεταμορφώνοντάς τους σε πρωταγωνιστές. Δίπλα στον ελβετικό πολυσουγιά, το πολυεργαλείο, τον Τιραμόλα, τον παίκτη one man show, το δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο κατά κόσμο Δημήτρη Διαμαντίδη, ο Χάιλάντερ Μπατίστ. Δυο παίκτες ικανοί να δώσουν στον Παναθηναϊκό, για μια ακόμα χρονιά, τον πρώτο λόγο.
Τίποτα όμως δεν θα είναι όπως πριν. Το μπάσκετ μας μικραίνει, λένε κάποιοι. Χάνει κάτι από την αίγλη του, συμπληρώνουν άλλοι. Δεν ξέρω, αλλά εμένα όλα αυτά μου φαίνονται εξόχως ενδιαφέροντα. Η κρίση όπως και ο σεισμός βοηθάνε ώστε κάποια πράματα να έρθουν στη θέση τους. Με τον καιρό βαριόμαστε ή αδυνατούμε να τα αλλάξουμε, κι έτσι τα φυσικά φαινόμενα αναλαμβάνουν με βίαιο τρόπο αυτό τον άχαρο ρόλο.
Τα τελευταία χρόνια κολυμπήσαμε στην υπερβολή. Οι ομάδες –κυρίως δυο, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός– εξαιτίας των ισχυρών τους παραγόντων απογειώθηκαν. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο για το άθλημα. Όλοι οι υπόλοιποι, ανίκανοι να ακολουθήσουν τα μπάτζετ των δύο μεγάλων, ζούσαν στη μιζέρια. Τώρα ένα αυθαίρετο σάλαρι καπ που επιβάλλεται από τη νέα κατάσταση πραγμάτων απειλεί να αλλάξει τα δεδομένα. Προσωπικά μου αρέσει. Ζω για τη στιγμή που οι παλιές εικόνες θα πρωταγωνιστήσουν για να πάρουν εκδίκηση. Που ο ΠΑΟ θα ιδρώνει για να κερδίσει το Περιστέρι και ο Ολυμπιακός θα φτύνει αίμα να πάρει το ροζ φύλλο του αγώνα από τον Πανιώνιο. Κάτι μου λέει ότι το μπάσκετ που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε επιστρέφει. Που όλα τα παιχνίδια ήταν αμφίρροπα και οι Έλληνες παίκτες πρωταγωνιστούσαν στο παρκέ. Πρώτα αγάπησα το άθλημα και μετά διάλεξα ομάδα. Δεν φοβάμαι κανένα αύριο. Το μπάσκετ είχε πάντα υποδομή και ταλέντο. Ένα πρωτάθλημα με ομάδες που αναγεννιούνται από τις στάχτες τους είναι προ των πυλών. Μια νέα εποχή ανατέλλει.
13°
