Ο τελικός, ο μεγάλος τελικός /θα ’ναι πάντα φωτεινός, θα φεγγοβολά!

Όταν το πρώτο πλάνο του τελικού Κυπέλλου μπάσκετ προβάλλει την κερκίδα στο κέντρο του γηπέδου χωρίς θεατές και στη θέση τους φιγουράρει ένα τεράστιο διαφημιστικό πανό, μόνο θλίψη μπορεί να προκαλεί αυτή η εικόνα. Αλλά εδώ που φτάσαμε, δηλαδή με τα χάλια που παρουσιάζουμε σε θέματα βίας, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Το να βάλεις τους παίκτες των δύο ομάδων στο γήπεδο του Ελληνικού να αγωνιστούν παρουσία φιλάθλων –και τι φιλάθλων, αφού τα εισιτήρια θα πήγαιναν κυρίως σε όσους έχουν πτυχίο στα κουτουλίδια και μεταπτυχιακό στις σιδερογροθιές και στις ρίψεις φωτοβολίδων με πιστόλι– θα ήταν σαν να έβαζες τον διεθνούς φήμης παιδεραστή Ντιτριού να διδάξει σε νηπιαγωγείο. 

Είμαστε για μούντζες. Το λιγότερο. Γιατί αδυνατούμε να διαφημίσουμε το καλύτερο αθλητικό μας προϊόν. Δύο ομάδες, από τις πιο φημισμένες του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η μία, ο Παναθηναϊκός, έχει καθίσει έξι φορές στο θρόνο της Ευρωλίγκας και θεωρείται η πιο πετυχημένη ομάδα των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο. Και από δίπλα ο Ολυμπιακός, μια ομάδα που ο αποκλεισμός της από το φάιναλ φορ της Βαρκελώνης δημιούργησε αίσθηση στους μπασκετικούς κύκλους σε όλη την Ευρώπη. Ο υπερθετικός βαθμός όταν μιλάς για τις δύο αυτές ομάδες δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο υπερβολής. ΟΜΑΔΑΡΕΣ! Με παίκτες από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, που έχουν αγωνιστεί και πρωταγωνιστήσει σε παγκόσμια πρωταθλήματα, πανευρωπαϊκά, σε όλες τις διοργανώσεις υψηλού επιπέδου. Με προπονητικά επιτελεία και κόουτς πασίγνωστους και παρασημοφορημένους σε όλα τα πεδία των σύγχρονων μπασκετικών μαχών. Με προέδρους που κάθε χρόνο ξηλώνονται να αγοράσουν παίκτες, που χρυσοπληρώνουν προπονητές που κάνουν ό,τι περνά από την τσέπη τους ώστε οι ομάδες να παραμείνουν ανταγωνιστικές σε υψηλό επίπεδο. 

Αν ήταν άλλη χώρα στη θέση μας θα πουλούσε αυτό τον τελικό, αλλά και τη σειρά των play off που ακολουθεί, σε όλο τον μπασκετικό κόσμο. Θα φρόντισε αυτές οι αναμετρήσεις να κάνουν το γύρο του πλανήτη, να φτάσουν στις οθόνες όλων των φίλων του μπάσκετ, όπου και αν βρίσκονται. Αν είχαμε λίγο μυαλό, μια δόση οργάνωσης και λίγες στάλες λογικής, θα είχαμε καταφέρει το ελληνικό μπάσκετ να αποτελεί σημείο αναφοράς για όλη την Ευρώπη. Το κατάφεραν πριν από χρόνια με λιγότερα μέσα από αυτά που υπάρχουν σήμερα, οι Γιουγκοσλάβοι. Μιλούσες για μπάσκετ και το μυαλό σου αυτόματα ταξίδευε στη χώρα του στρατάρχη Τίτο. 

Σε μια εποχή που δεν είχε σημειωθεί ακόμα η έκρηξη των τηλεοπτικών μέσων, που το μάρκετινγκ ακόμα μπουσουλούσε στα τέσσερα, που οι μεγάλες εταιρείες δεν είχαν μπει ακόμα στο διαφημιστικό και επικοινωνιακό παιχνίδι. Φανταστείτε πόσα πολλά και σημαντικά θα είχαν συμβεί στις μέρες μας, αν είχαμε τη σύνεση και την προνοητικότητα να ανακηρύξουμε το μπάσκετ εθνικό σπορ. Αντίθετα προτιμήσαμε το ποδόσφαιρο, γιατί είναι πιο λαοφιλές. Καλά να πάθουμε τότε που τρώμε όλα αυτά στη μάπα από απόψεως ποδοσφαιρικού θεάματος και καλά να πάθουν επίσης όλοι αυτοί που επενδύουν τα χρήματά τους στον τρύπιο κουβά του ποδοσφαίρου ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες, που αμφιβάλλω αν ξημερώσουν ποτέ. 

Δεν έχει καταγραφεί ποτέ στον παγκόσμιο χάρτη των σπορ να έχει αδικηθεί τόσο παράφορα σε εθνικό επίπεδο ένα άθλημα, με τόσες διακρίσεις και περγαμηνές σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο Εθνικής ομάδας. Ίσως το πόλο θα είχε δικαίωμα να παραπονιέται και να κλαίει γοερά για τις αδικίες που διαπράχθηκαν εις βάρος του. Το άθλημα που δεν έλειψε ποτέ από καμία Ολυμπιάδα. Το μόνο ομαδικό άθλημα που μπορεί να υπερηφανεύεται για αυτή τη διάκριση, γι’ αυτό το επίτευγμα. Αλλά να δεχθώ ότι ο υγρός στίβος δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ από τα πιο δημοφιλή σπορ, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς, με το μπάσκετ όμως ο ισχυρισμός αυτός καταρρίπτεται ως αβάσιμος. 

Οι παλαιότεροι θα θυμούνται μετά το θριαμβευτικό Πανευρωπαϊκό του 1987, τους αιώνιους όρκους αγάπης και αφοσίωσης στην επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων φιλάθλων, την Εθνική Ελλάδας. Την πρώτη εθνική που σε ομαδικό άθλημα κατάφερε να σταθεί στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου. Δεν ήταν η πρώτη και τελευταία φορά. Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν στο διάβα του χρόνου, σε όλα τα επίπεδα. Αλλά το άθλημα συρρικνώνονταν χρόνο με το χρόνο. Οι αμιγώς μπασκετικοί εγκατέλειπαν τις κερκίδες λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν στα γήπεδα, οι πολιτικές της Ομοσπονδίας διαγωνίζονταν σε αστοχία η μια την άλλη. Τα εγχώρια ταλέντα χάνονταν, το ευρύ κοινό έχασε το δέσιμό του με το άθλημα. Για να φτάσουμε στο μεγαλύτερο βαθμό συρρίκνωσης που εκφράστηκε στον τελικό της Κυριακής. Δύο ομαδάρες χωρίς κοινό! Μπροστά σε 1.000 άτομα ταπεινωμένες, γιατί συνεχίζουν να διαπράττουν το έγκλημα να ξεχωρίζουν διεθνώς! Και από την άλλη, να είμαστε ικανοποιημένοι γιατί όλα κύλησαν ομαλά. Είναι χαρακτηριστικό αυτής της χώρας, όχι μόνο σε αθλητικό επίπεδο, να πετάει με ευκολία στον κάδο απορριμμάτων τα διαμάντια και να κρατά τα σκουπίδια που περισσεύουν για να στολίζεται!        

info@athensvoice.gr