Το μεγαλείο της γελοιότητας

Το αστείο ξεκίνησε από μια ερώτηση του ρεπόρτερ της ΕΡΤ. Την ώρα που ο Γιαννιώτης μιλούσε συγκινημένος για την επιτυχία του, ο άλλος του πέταξε την... κοτρώνα:

-Μήπως θα έπρεπε να πάρετε από ένα χρυσό με τον Ολλανδό, επειδή φέρατε ίδιο χρόνο;

Ο Γιαννιώτης ψιλογέλασε σαν να του έλεγε «τι είναι αυτά που λες» και απάντησε:

-Όχι, όχι... Σε καμιά περίπτωση... Με κέρδισε δίκαια. Δεν μου βγήκε η χεριά. Δεν έπρεπε να μας δώσουν από ένα χρυσό...

Πράγματι, όπως φάνηκε πεντακάθαρα στο ριπλέι, την ώρα που τερματισμού ο ολυμπιονίκης μας σάστισε και παρότι πρώτος, μπερδεύτηκε. Ενώ θα μπορούσε να απλώσει το χέρι του και να σταματήσει λίγα δέκατα του δευτερολέπτου νωρίτερα το χρονόμετρό του, καθυστέρησε, άφησε το μισό κεφάλι του να περάσει από κάτω και μετά άγγιξε το σημείο που έπρεπε. Ήταν ένα λάθος που το πλήρωσε.

Όλα ήταν πάρα πολύ ξεκάθαρα, αλλά οι πάντα αστείοι στις μεγάλες στιγμές αθλητικοί μας παράγοντες πήραν τη... φανεινή ιδέα του δημοσιογράφου της δημόσιας τηλεόρασης στα σοβαρά! Έτσι αποφάσισαν να κάνουν ένσταση πιστεύοντας ότι μπορούσαν να προσθέσουν ένα ακόμη χρυσό στη... συλλογή (τους), προφανώς για να καμαρώνουν μετά για την επιτυχία (τους)!

Όχι μόνο δεν βρέθηκε κάποιος να τους πείσει για το γελοίον του πράγματος αλλά προχώρησαν, κόντρα ακόμη και στη θέληση του αθλητή. Ώσπου φυσικά η ένσταση απορρίφθηκε. Βέβαια, η αστειότητα όλων παραμένει και θα σημαδεύει το όποιο βιογραφικό τους στο μέλλον...

Αν είχε έρθει, άραγε, «ο δικός μας» πρώτος, θα έριχνε κανείς την ιδέα να μοιραστεί το μετάλλιο με τον Ολλανδό; Αλλά τόσα ξέρουν από αθλητισμό, τόσα κάνουν...