Στις δύο φωτογραφίες βλέπουμε τις διαφορές ανάμεσα σε δύο μοντέλα αθλητισμού. Στη μία, ο χώρος όπου έκανε την προετοιμασία της η Άννα Κορακάκη πριν φτάσει στο χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Στην άλλη, η μοντέρνα σάλα όπου προπονήθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Κινέζα Ζανγκ, που κρέμασε στο στήθος της το χρυσό με ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό πάνω από το κεφάλι της πριν φτάσει ως την επιτυχία.
Η δική μας κάνει την πλάκα της, με προπονητή τον πατέρα της. Παράτησε τον στίβο μετά από κάποιο τραυματισμό, είδε ότι της αρέσουν τα πιστόλια κι άρχισε να παίζει με αυτά. Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί της μέχρι που ανέβηκε στο βάθρο από το πουθενά. Ούτε η ίδια πίστευε σε αυτό που κατάφερε. Ολομόναχη το πάλευε κι όπου βγει, χωρίς άγχος, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς τίποτα. Μόνο κάποια λεφτά από την Stoiximan και εξασφαλισμένη διατροφή με βιολογικά και οργανικά υλικά, προσφορά από ένα εστιατόριο στην Δράμα.
Ώσπου ξαφνικά την ανακαλύψαμε όλοι. Τι «μεγάλη αθλήτρια», τι «πόσο όμορφη είναι», τι «αστείρευτες δυνάμεις έκρυβε μέσα της»... Ακόμη και την «ΠΑΟΚτσίδικη ψυχή της» μέτρησαν οι ποδοσφαιρόφιλοι της Θεσσαλονίκης καθώς την είδαν σε ένα φιλμάκι που πρόβαλαν τα κανάλια να σημαδεύει με το όπλο της τις εξέδρες του γηπέδου της Τούμπας! Και επειδή το lifestyle σε τέτοιες περιπτώσεις παίζει ̶ όσο να ‘ναι ̶ τον ρόλο του, ανέβασαν τις φωτογραφίες της με μπικίνι από κάποιες παραλίες. Φίρμα για μερικές μέρες, μέχρι να έρθει το επόμενο μετάλλιο ή να βρεθεί άλλο πιασιάρικο θέμα.
Όμως, και τώρα που έγινε ολυμπιονίκης, θα κερδίσει ελάχιστα σε σχέση με κάποιους-ες παλιότερα... Γιατί από το 1981 μέχρι και την πρώτη δεκαετία του 2010 τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά στην όμορφη χώρα μας. Το σύστημα του κρατικού αθλητισμού καθιερώθηκε από τις ΠΑΣΟκικές κυβερνήσεις και κυριάρχησε με τις ευλογίες όλων. Εκατοντάδες εκατομμύρια, πρώτα δραχμές και μετά ευρώ, πήγαιναν από τον κρατικό τότε ΟΠΑΠ στις αθλητικές ομοσπονδίες και ξοδεύονταν χωρίς κανένα ουσιαστικό έλεγχο με στόχο τις μεγάλες διακρίσεις σε ευρωπαϊκά ή παγκόσμια πρωταθλήματα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ταξίδια, προπονήσεις, παροχές, αργομισθίες για όσους-ες δούλευαν στο δημόσιο, εισαγωγή χωρίς εξετάσεις στα ΤΕΦΑΑ και ένα σωρό άλλες διευκολύνσεις... Και αν ερχόταν το πολυπόθητο μετάλλιο ή το ρεκόρ, ο πρωταθλητής-τρια γινόταν μέχρι και αξιωματικός στο Στρατό, το Ναυτικό, την Αεροπορία, την Αστυνομία, το Λιμενικό ή όπου αλλού ήθελε χωρίς να πατάει ποτέ στη δουλειά του, ενώ τσιμπούσε και μια αδειούλα πρακτορείου ΠΡΟΠΟ για να ‘χει στην υπόλοιπη ζωή του.
Μάλιστα, την εποχή που ο (παλιός υπερνομάρχης) Σγουρός έγινε πρόεδρος στην ομοσπονδία Άρσης Βαρών έκανε μέχρι και μεταγραφές από το εξωτερικό, φτιάχνοντας με τις κατάλληλες ελληνοποιήσεις την περίφημη ελληνική dream team που κυριάρχησε για περισσότερα από δέκα χρόνια με Πύρρο, Κάχι, Λεωνίδη, Σαμπάνη κι ένα σωρό άλλους.
Τα μετάλλια και οι διακρίσεις μάς έρχονταν ουρανοκατέβατα από την Βαρκελώνη το 1992 μέχρι το 2004, ως αποτέλεσμα της προσπάθειας που έκανε η Αθήνα να διεκδικήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πρώτα με την Μελίνα το 1996 και μετά με την Γιάννα όταν και τα κατάφερε. Βλέπετε, η πόλη που τους διοργανώνει πρέπει να νικάει, ή τουλάχιστον να διαθέτει αθλητές που θα τραβήξουν κόσμο στα στάδια, ώστε να είναι πάντα γεμάτες οι κερκίδες.
Το 2008, στο Πεκίνο, γράφτηκε το τέλος. Εκεί σταμάτησαν οι θρίαμβοι και πολλοί πρωταθλητές μας άρχισαν να πιάνονται ντοπέ. Το όνειρο τελείωσε το ίδιο ξαφνικά, όπως είχε αρχίσει. Η οικονομική κρίση το αποτελείωσε. Τα προνόμια κόπηκαν επειδή δεν έβγαινε πια ο λογαριασμός. Μαζί και οι τεράστιες επιχορηγήσεις, ειδικά από τη στιγμή που η παχιά αγελάδα του ΟΠΑΠ πουλήθηκε και το κόστος έπρεπε να το καλύπτει πια ο κρατικός προϋπολογισμός που δεν έχει ούτε για συντάξεις. Μαζί καταργήθηκαν και τα προνόμια, οπότε η Εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή μας στράφηκε εκεί όπου έπρεπε να είναι προσανατολισμένη από την αρχή: στους σπόνσορες. Θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό και να κυνηγήσεις διακρίσεις σε σπορ που δεν είναι εμπορικά; Θα ψάξεις χρηματοδότη. Δεν γίνεται αλλιώς...
Ας ξαναγυρίσουμε στις δύο φωτογραφίες... Η Κίνα και αρκετές ακόμη υπερδυνάμεις του αθλητισμού πατάνε πάνω στο κρατικό μοντέλο, με την κυβέρνηση να πληρώνει το κόστος στα ταλέντα που μπορούν να φέρουν παγκόσμια ή ολυμπιακά μετάλλια. Τα παίρνουν από μικρά, λύνουν τα προβλήματα της προετοιμασίας και των σπουδών τους, παρακολουθούν την εξέλιξή τους και επιβραβεύουν τις επιτυχίες τους με πριμ, κρατικές θέσεις και μισθούς που τους επιτρέπουν να ζήσουν άνετα στην υπόλοιπη ζωή τους.
Στις ΗΠΑ ή στην Βρετανία το μοντέλο είναι διαφορετικό. Οι μεγάλες εταιρίες αναλαμβάνουν τους αθλητές που γίνονται επαγγελματίες, διοργανώνουν μεγάλα events και όσοι προχωρήσουν, καθιερώνονται και φέρνουν πίσω τα λεφτά που κερδίζουν.
Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Τι μένει; Η ερασιτεχνική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ο καθένας στο σπορ που αγαπάει, με όποια στήριξη βρει. Κι αν πάρει μετάλλιο, βλέπει με δυσάρεστη έκπληξη μπροστά του τον κάθε Κοντονή και τους άλλους πολιτικούς να τον συγχαίρουν και να προσπαθούν να πάρουν από την επιτυχία του ̶ θλιβερά κατάλοιπα του παρελθόντος που σας περιέγραψα...
Δικαιολογημένα η Κορακάκη έγραψε ότι «πετυχημένος είναι αυτός που χτίζει κάστρα με πέτρες που του πέταξαν άλλοι».
14°
