Τα όνειρα κοστίζουν ακριβά...

Φαντάζομαι τον Μάρκο Σίλβα να χαμογελάει σαρδόνια την ώρα που μάθαινε όσα έγιναν στο 0-0 του Ολυμπιακού με την Χάποελ Μπερ Σεβά τη νύχτα της Τετάρτης. Η απόφασή του να τα παρατήσει για... «προσωπικούς λόγους» μια μέρα μετά την έναρξη της προετοιμασίας ήταν επειδή ψυχανεμιζόταν όσα θα γίνονταν στην ομάδα πριν καλά καλά αρχίσει η χρονιά. Και φυσικά δεν είχε καμία όρεξη να λουστεί ο ίδιος εκείνα που ετοιμάζεται να φορτώσει ο Μαρινάκης στις πλάτες του νέου προπονητή και των παικτών σε περίπτωση που στραβώσει η πρόκριση στο Ισραήλ σε μια βδομάδα από τώρα...

Το πλάνο στο μυαλό του προέδρου από την αρχή του καλοκαιριού ήταν παραπάνω από ξεκάθαρο. Αφού δεν είχε σίγουρα στην τσέπη τα 30-40 εκατομμύρια ευρώ που βάζει στο ταμείο του όποιος περνάει στους ομίλους του Champions League, δεν υπήρχε καμιά διάθεση για σοβαρές μεταγραφές πριν ξεκαθαρίσει η κατάσταση με την πρόκριση.

Έφυγε ο εμβληματικός τερματοφύλακας Ρομπέρτο κι ο Ολυμπιακός προώθησε για αντικαταστάτη τον μόνιμα αναπληρωματικό Καπίνο, ενώ έφερε δίπλα του κάποιον Λεάλι που περιφερόταν στην Ιταλία μεταξύ Φροζινόνε, Τσεζένα και Σπέτσια Κάλτσο. Μάλιστα τις μέρες που ο Πορτογάλος (πρώην πια) προπονητής τα βρόντηξε κι έφυγε, η διοίκηση προσπαθούσε να του πασάρει σαν αντι-Ρομπέρτο τον... Διούδη, ο οποίος πριν λίγες μέρες κατέληξε στον... Αρη της Β' Εθνικής επειδή δεν βρήκε πουθενά αλλού να υπογράψει.

Πέρα από την τρύπα στη θέση του τερματοφύλακα, μια ακόμη ένδειξη για τον τρόπο που ζητάει να καλύψει ο Ολυμπιακός τα κενά του ήταν η επιστροφή του Μανιάτη. Είναι ο παίκτης που έφυγε πέρυσι σαν ακατάλληλος για το τότε ρόστερ, πήγε στην Σταντάρ Λιέγης του βελγικού πρωταθλήματος (στο οποίο κάνει πλέον καριέρα ο κάθε πικραμένος Έλληνας), δεν μπόρεσε να καθιερωθεί, ξαναγύρισε και παίρνει θέση βασικού στα χαφ με αναπληρωματικό τον Μπουχαλάκη!

Αυτά τα δύο δείγματα γραφής −μαζί με τα μπαλώματα που ήρθαν στις θέσεις του Ελαμπντελαουί και του Μαζουακού− συν η διατήρηση του «αυτοκτονικού» τρίο Σιόβα - Μποτία - Ντα Κόστα (που έχει χρεωθεί μια σειρά από μεγαλοπρεπείς γκάφες στο κέντρο της άμυνας) έδωσαν το στίγμα των σκέψεων του Μαρινάκη για το μέλλον της ομάδας: Μένουμε προς το παρόν με όσους έχουμε, και αν προκριθούμε στους ομίλους, παίρνουμε με τα ζεστά λεφτά του Champions League μερικούς παίκτες που θα ανεβάσουν την ποιότητα. Αν όχι, θα φταίνε οι παίκτες και ο προπονητής. Παλιά, εύκολη και πετυχημένη ελληνική συνταγή που προσπαθεί να λειτουργήσει σαν φάρμακο στις στραβές: βάζει την στάμπα του αποτυχημένου στους ανθρώπους που έχουν την μικρότερη ευθύνη, αφήνει «απ' έξω» όσους πήραν τις αποφάσεις και ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά της οπαδικής πλέμπας, χωρίς να πείθει φυσικά εκείνους που διατηρούν το δικαίωμα να σκέφτονται.

Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά την λήξη, ο πρόεδρος κατέβηκε στα αποδυτήρια και απείλησε τους πάντες «Αν δεν το γυρίσετε στο Ισραήλ, να μην γυρίσετε. Να πάτε κατευθείαν στα σπίτια σας. Κι εγώ θα φέρω άλλους για τον Ολυμπιακό που ονειρευόμαστε!».

Μόνο που τέτοια όνειρα συνήθως κοστίζουν ακριβά. Χρειάζονται επενδύσεις, σχεδιασμό και πλάνο. Αλλιώς διαλύονται με το που ξυπνάει εκείνος που τα βλέπει...