Δεν είναι επειδή ο Κριστιάνο Ρονάλντο νίκησε τον Γκάρεθ Μπέιλ στο 2-0 της Πορτογαλίας με την Ουαλία. Η σύγκριση ανάμεσα στους δύο, που ξεκίνησε πριν από το μεταξύ τους παιχνίδι στο Euro και θα κρατήσει αρκετές μέρες ακόμη, ήταν πάντα άνιση και γι’ αυτό άδικη. Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο, από την προσπάθεια κάποιων να βάλουν απέναντι-απέναντι δύο εντελώς ανόμοια πράγματα, μόνο και μόνο επειδή τα ονόματά τους έτυχε τη συγκεκριμένη στιγμή να πουλάνε.
Ο Ρονάλντο καθιερώθηκε επειδή έμαθε να θριαμβεύει στα πιο ψηλά σκαλοπάτια, παίζοντας πάντα με άνεση το σύστημα «μόνος μου εναντίον όλων σας». Ο απόλυτος επαγγελματισμός, η προσήλωση στο στόχο, η άρνηση συμβιβασμού με την ήττα ως το τελευταίο δευτερόλεπτο ενός παιχνιδιού ακόμη και στη χειρότερη βραδιά, αποτελούν τα βασικά του χαρακτηριστικά, μαζί με την αλαζονεία και το υπερτονισμένο «εγώ» που αποτελεί συστατικό στοιχείο σε τέτοιες προσωπικότητες. Όποιος παρατηρήσει τις γκριμάτσες του όταν βάζει γκολ αλλά και τότε που το χάνει, θα καταλάβει... Είναι εκείνα ακριβώς τα πράγματα που ταιριάζουν γάντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία κάθε πέντε χρόνια θα πρέπει να... γκρεμίζει την αίθουσα τροπαίων της και να χτίζει μια μεγαλύτερη. Αυτός και ο λόγος που όσοι κι αν ήρθαν μετά τον CR7 στην ομάδα δεν τον άγγιξαν και δεν αμφισβήτησαν ότι παραμένει ο νούμερο 1. Το γεγονός ότι τον είδαμε να παίζει στη Γαλλία χωρίς να έχει ξεπεράσει τους τραυματισμούς και την κούραση της σεζόν, κυνηγώντας το όνειρο της Πορτογαλίας για μια κούπα, δείχνει πολλά για το χαρακτήρα του. Άλλος στη θέση του ίσως προτιμούσε να ξεκουραστεί, ειδικά από την στιγμή που ξέρει ότι και ο χτικιάρικος τρόπος παιχνιδιού που διαλέγει ο Σάντος δεν τον βοηθάει. Όμως, προτίμησε να κλωτσήσει σε μια φάση... αέρα από την κούραση σε προηγούμενο ματς, παρά να εγκαταλείψει.
Ο Μπέιλ, αντίθετα, καταφέρνει και γίνεται ηγέτης σε ομάδες που τις περισσότερες φορές δεν βρίσκονται στην πλευρά των νικητών. Η Τότεναμ, όπου ανέδειξε το ταλέντο του, καμαρώνει για δύο όλα κι όλα πρωταθλήματα Αγγλίας, το 1951 και το 1961, μόλις οκτώ κύπελλα από τα οποία το τελευταίο το 1991, ενώ έχει να κερδίσει ευρωπαϊκό τίτλο από το 1984! Όταν ένα τέτοιο κλαμπ νικάει, η επιτυχία θεωρείται υπέρβαση, ενώ όταν χάνει, κανένας δεν στεναχωριέται ιδιαίτερα. Το σπουδαιότερο: μόλις εμφανιστεί το άγχος του πρωταθλητισμού, οι ποδοσφαιριστές λυγίζουν, αντί να γεμίζουν ενέργεια για να το ξεπεράσουν. Σε τέτοιο περιβάλλον λοιπόν κατάφερε με σούπερ απόδοση διαρκείας να γίνει η πιο ακριβοπληρωμένη μεταγραφή στον κόσμο, χωρίς να έχει κατακτήσει τίποτα. Πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ έδωσε η Ρεάλ Μ. για να τον πάρει. Πηγαίνοντας όμως εκεί, συνάντησε άλλη νοοτροπία και ψυχοσύνθεση κι έγινε ένας απλά καλός παίκτης, που δεν μπόρεσε ούτε να αντέξει το... υψόμετρο, ούτε να φτάσει στο επίπεδο του σταρ, μα ούτε να δικαιολογήσει το ποσό που ξοδεύτηκε για χάρη του, παρά τις προσπάθειες που έκανε. Τώρα, με το που βρέθηκε στην ενδεκάδα της Ουαλίας, η οποία επίσης δεν είναι σε θέση να κυνηγήσει μεγάλες διακρίσεις, ξανάγινε κορυφαίος, πολυτιμότερος και αναντικατάστατος – ένα ρόλο που δεν μπορεί να τον παίξει σε ομάδα που το dna της ταυτίζεται με τον πρωταθλητισμό και τις διακρίσεις στο ψηλότερο επίπεδο.
Και μπορεί η παρουσία του στον ένα μήνα του Euro να έστρεψε πάνω του τα φώτα περισσότερο απ’ ό,τι στον Κριστιάνο, αλλά μοιάζει αδύνατο η μεταξύ τους αναμέτρηση να αλλάξει το εδώ και χρόνια διαμορφωμένο status στη Ρεάλ Μαδρίτης ή τα πλάνα του Ζιντάν με το που θα επιστρέψουν και οι δύο στην ομάδα τον Αύγουστο.
12°
