Ο έξυπνος ξέρει να διαλέγει τη στιγμή που θα φύγει. Ειδικά αν είναι ποδοσφαιριστής που κουβαλάει πίσω του εκατομμύρια fans και δεν τον έχουν πάρει τα χρόνια, σχεδιάζει την έξοδό του μετά από μια νίκη, σε ένα τεράστιο γήπεδο, με τον κόσμο να αποθεώνει και να του ζητάει να μείνει επειδή πιστεύει πως δεν τον χόρτασε ακόμη. Δεν ανακοινώνει το τέλος του ύστερα από μια μεγάλη ταπείνωση τόσο της ομάδας του, όσο και δική του προσωπικά, όπως ο Μέσι. Στο κάτω κάτω, από τη στιγμή που ένα μεγάλο κομμάτι, ειδικών και μη, τον πλάσαρε τόσα χρόνια σαν διάδοχο του Ντιέγκο Μαραντόνα κι αυτός δέχτηκε την πρόκληση, ήταν υποχρεωμένος να το τραβήξει ως το τέλος και να μην εγκαταλείψει από τα 29, χωρίς να προσπαθήσει να δώσει μια τελευταία μεγάλη μάχη σε χρόνο και με τρόπο που θα διάλεγε ο ίδιος.
Έπειτα, πριν από την ανακοίνωση της αποχώρησης, δεν κάθισε να σκεφτεί το αυτονόητο: ότι δεν είναι απλός ποδοσφαιριστής αλλά μια ανώνυμη εταιρία που σέρνει πίσω της υποχρεώσεις εκατομμυρίων. Στο νο10 της φανέλας του τζιράρουν με συμβόλαια η Adidas, η Pepsi, η Huawei, η Samsung, η Herbalife κι ένα σωρό άλλα χρυσά αυγά, τα οποία ο ίδιος εντελώς αψυχολόγητα αποφάσισε να τα σπάσει χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Ακόμη και η FIFA δεν θέλει πολύ να γίνει εχθρός του αφού πάνω του στηρίζει αρκετές από τις καμπάνιες της.
Όλοι αυτοί οι οικονομικοί κολοσσοί βρίσκονται πιθανότατα πίσω από την τεράστια καμπάνια που έχει ξεκινήσει με στόχο να τον πείσουν να αναθεωρήσει την απόφασή του και να ξαναφορέσει την celeste y blanca φανέλα − τουλάχιστον ως το Mudial του 2018 στην Ρωσία, ελπίζοντας ότι θα ξαναέρθει στα ίσια της η χρηματιστηριακή του αξία.
Μάλλον δεν είναι δηλαδή τόσο αυθόρμητος ο ξεσηκωμός που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες. Φωτεινές επιγραφές στις λεωφόρους του Μπoυένος Άιρες, αποκαλυπτήρια αγάλματος, παρακλήσεις μέσα από το NoTeVayasLio στο Τwitter, ποιήματα, τραγούδια, βιντεάκια με παιδιά να ικετεύουν κλαίγοντας «μη φύγεις Λίο»... Ακόμη και μεγάλη συγκέντρωση έχει προγραμματιστεί για το Σάββατο, 2 Ιουλίου.
Ένα καθοδηγούμενο πανηγύρι, στο οποίο ο μόνος που μοιάζει να κινείται εκτός προγραμματισμού είναι ο Ινδός που κατασκεύασε στη χώρα του ένα «μνημείο επιστροφής» κι έγινε διάσημος μόλις το ανέβασε στο ίντερνετ. Προφανέστατα έμαθε και αγάπησε την μπάλα μέσα από τον «L10» χωρίς να υποψιάζεται τι υπήρχε πριν από αυτόν...
Όμως, είτε ο Μέσι γυρίσει κάτω από την προκάτ πίεση εκείνων που κινητοποιούν κόσμο είτε όχι, η ζημιά έχει γίνει. Μαζί με τον τελικό από την Χιλή, έχασε με τον πλέον ανόητο τρόπο την τελευταία ευκαιρία να πάρει κεφάλι στην «αιώνια» σύγκριση με τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Το τέλος που προτίμησε για την καριέρα του στην ομάδα της Αργεντινής τον αφήνει ηττημένο σε όλα τα επίπεδα. Κι αυτό δεν αλλάζει. Μπορεί η συζήτηση για το ποιος είναι ο καλύτερος να μην τελειώνει, αλλά είναι πλέον χωρίς νόημα.
Για τους παλιότερους που έφαγαν Μαραντόνα με το κουτάλι κι έζησαν όλες τις μεγάλες του στιγμές, και τις καλές και τις κακές, δεν υπάρχει άλλος. Ούτε Πελέ, ούτε Κρόιφ, ούτε κανένας!
Για τους πιτσιρικάδες που η τηλεόραση φέρνει μπροστά στα μάτια τους ουσιαστικά μόνο τον Μέσι, η απ' ευθείας σύγκριση μπορεί να γίνει μόνο με τον Κριστιάνο Ρονάλντο.
Άκρη, φυσικά, δεν πρόκειται να βγει. Αλλωστε, αυτό που λέμε "ο καλύτερος όλων των εποχών", απλώς δεν υπάρχει. Πρώτα πρώτα, δεν έχουμε δει Πούσκας, Κοπά, Ντι Στέφανο, Κουμπάλα ή καλά - καλά Εουσέμπιο. Ο Πελέ μπαίνει στο σπίτι μας αραιά και πού, όταν βρεθούν μερικά παλιά κινηματογραφικά highlights. Και παίκτες σε κανονικά ματς αρχίσαμε να βλέπουμε από Κρόιφ και μετά − αρχές της δεκαετίας του '70. Αρα, ο καθένας διαλέγει όποιον γουστάρει με βάση τα όσα τύπωσε κατά καιρούς μέσα του και τελειώνει η αντιπαράθεση.
Ας έρθουμε λοιπόν σε εκείνα που έχουμε φρέσκα στο μυαλό μας...
- Ο Ντιέγκο κατάφερε και πήρε μόνος του ένα Μουντιάλ το 1986, χωρίς μεγάλους συμπαίκτες γύρω του. Έγινε τότε ο μόνος ποδοσφαιριστής που απέδειξε ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι και... ατομικό σπορ!
- Ο Λίο αντίθετα προσπάθησε να σηκώσει την κούπα σε δύο Copa America, το 2007 και το 2015, και σε ένα τελικό Mudial το 2014 έχοντας δίπλα του συμπαίκτες - αστέρια, μα έμεινε από... καύσιμα σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν μπόρεσε να κάνει δικό του ούτε το «επετειακό» (δηλαδή το λίγο... τσίγκινο) τελευταίο Copa America, αν και έγινε στο ουδέτερα φιλικό περιβάλλον της Βοστόνης, του Κολοράντο ή του Νιου Τζέρσι και όχι στα γήπεδα - κολαστήρια της Λατινικής Αμερικής.
Όπως και νά ’χει, το πιο δίκαιο θα ήταν να παραδεχτούμε πως κάθε εποχή έχει το δικό της ποδόσφαιρο, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, άρα οι πρώτοι των πρώτων δεν γίνεται να συγκρίνονται όταν έχουν παίξει σε διαφορετικές συνθήκες ο καθένας.
Εδώ η κουβέντα ξεκίνησε από την στιγμή που στη συνείδηση πολλών ο Μαραντόνα χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα διάδοχο - συνεχιστή. Κι όπως ήταν φυσικό, το βάρος έπεσε στους ώμους του Μέσι. Αυτός το πήρε πάνω του, αλλά δεν τα κατάφερε. Λιποψυχούσε πάντα την τελευταία στιγμή όταν έπρεπε να αποδείξει στους Αργεντινούς πόσο μεγαλύτερος είναι από τον... προηγούμενο θεό.
Στο κάδρο μπαίνουν και τα εξωποδοσφαιρικά. Ο ένας τίγκα στα ναρκωτικά και στις ντόπες, ο άλλος «καθαρός». Ο ένας θαυμαστής του Τσε και του Φιδέλ, ο άλλος φοροφυγάς κατ’ εξακολούθηση. Ο ένας μια εντελώς ξεχωριστή προσωπικότητα που έσερνε πίσω του τους πάντες και τα πάντα στις εποχές της δόξας του, ο άλλος το «καλό παιδί» που δεν θέλει να ασχολούνται μαζί του παρά μόνο γι’ αυτό που είναι στο γήπεδο.
Θα κλείσω με την καθόλου αυθαίρετη επισήμανση του Χρήστου Χαραλαμπόπουλου: «Οι λατινοαμερικάνοι ποδοσφαριστές, τεχνίτες ή μη, έμαθαν το ποδόσφαιρο σε μικρή ηλικία. Το έμαθαν σε δρόμους και αλάνες παίζοντας σκληρά, πολλές φορές ξυπόλητοι, χωρίς ανοχή στα φάουλ, ή με μεγαλύτερους αντιπάλους, έτσι που το παιχνίδι γινόταν μικρογραφία μάχης που τους προίκιζε με μια αλητεία που αποκαλώ αρετή επιβίωσης. Αυτή κολλάει πάνω στην προσωπικότητα όπως στο δέρμα ο δηλητηριασμένος χιτώνας που έδωσε η Διηάνειρα στον Ηρακλή και σε χαλιβδώνει. Αυτή την αρετή που είχε ο Ντιέγκο δεν την απέκτησε ποτέ ο Μέσι, αφού μεγάλωσε στο προστατευμένο περιβάλλον του προγραμματισμένου ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, μιας από τις καλύτερες ακαδημίες του κόσμου. Αυτή η αρετή –αλητεία έκανε τον Ντιέγκο− με όλα τα στραβά του− να πετύχει όχι μόνο στο Mudial του ’86 αλλά και στο πολύ δυσκολότερο πρωτάθλημα με τη Νάπολι. Πάνω απ’ όλα τον βοήθησε να ξεκαβαλικέψει από το φονικό άσπρο άλογο της κόκας»...
Ίσως να είναι αυτός ο λόγος που μια σημαντική μειοψηφία εκεί κάτω δεν θεωρεί Αργεντίνο τον Μέσι...
12°
