Ο ιός λούζερ εξαπλώνεται...

Το μπάσκετ ήταν τα τελευταία χρόνια μοναδικό αποκούμπι για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Από την ώρα που στο ποδόσφαιρο η ομάδα τους πάει από το κακό στο χειρότερο, ακούγεται λογικό να έχουν ακουμπήσει τη δίψα τους για επιτυχίες πάνω στην πορτοκαλί μπάλα με τα σπυράκια.

Ειδικά στην Ελλάδα, το μπάσκετ ήταν πάντα για όλες τις ομάδες σαν τη... μεθαδόνη: υποκτάστατο του ναρκωτικού που λέγεται ποδόσφαιρο. Να θυμίσω ότι το απογείωσαν αρχικά στον Άρη, την εποχή του Γκάλη, για να χτυπήσουν την κυρίαρχη ποδοσφαιρικά Αθήνα. Αμέσως μπήκε στο παιχνίδι ο ΠΑΟΚ, όταν η εποχή του Κούδα και του Σαράφη είχε τελειώσει αλλά και επειδή οι άνθρωποί του θεωρούσαν χρέος τους να μην αφήσουν την παρέα του Ιωαννίδη να είναι το «αφεντικό στην πόλη». Οταν ο Κόκκαλης κατέβασε τον «ξανθό»στον Πειραιά και έφερε τον Πάσπαλιε, οι Ολυμπιακοί βρήκαν το πολυπόθητο αντίδοτο στις πίκρες που τους πότιζαν τα «πέτρινα» ποδοσφαιρικά τους χρόνια μετά τον Κοσκωτά. Μέχρι που ο νέος ιδιοκτήτης εγκαταστάθηκε στο ποδόσφαιρο, τα σάρωσε όλα, άφησε στην απ’ έξω τον Βαρδινογιάννη και μετατόπισε το ενδιαφέρον από το ΣΕΦ, στο Καραϊσκάκη. Τότε βγήκε σαν αντίπαλο δέος ο Γιαννακόπουλος, με μόνιμο απωθημένο των οπαδών του Πανθηναϊκού το... «Παύλο, θεέ, πάρε την ΠΑΕ»!

Καθώς, λοιπόν, γραφόταν κάπως έτσι η ιστορία, το μπάσκετ έγινε σιγά-σιγά η πρώτη πράσινη προτεραιότητα, ειδικότερα τις χρονιές (και ήταν οι περισσότερες) που η... κανονική μπάλα έπαψε να δίνει χαρές. Στο ποδόσφαιρο, ο Παναθηναϊκός κατέληξε σχεδόν μόνιμα δευτερότριτος κι αυτό πέρασε σαν κολλητική αρρώστια σε όλα τα άλλα σπορ. Από την ώρα που τα δύο τελευταία χρόνια χάνει το πρωτάθλημα και κάτω από τα καλάθια, χάνει παντού. Στο βόλεϊ, στο πόλο... Και στους άνδρες και στις γυναίκες. Η μια καρπαζιά μετά την άλλη. Και φυσικά ο φταίχτης είναι πάντα η «εγκληματική οργάνωση», η «παράγκα» κι ένα σωρό άλλα υπαρκτά και ανύπαρκτα εμπόδια, πάνω στα οποία οι πρόεδροι (και στην ΠΑΕ και στην ΚΑΕ και στον ερασιτέχνη) φορτώνουν τις ευθύνες για τις άστοχες επιλογές τους και την απογοητευτική εικόνα.

Ειδικά η Δευτέρα που πέρασε, σήμανε μια συνολική μπασκετική αποτυχία, αφού μέσα σε μια βραδιά μαζί με το πρωτάθλημα χάθηκε πλέον και ο Διαμαντίδης, ο ηγέτης-σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Αντίστοιχες και οι αντιδράσεις...

Όσα ξεκίνησαν οι οργανωμένοι του Παναθηναϊκού στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στο ποδοσφαιρικό ματς του πρώτου γύρου που δεν άρχισε, τα συνέχισαν με την ίδια «συνέπεια» στον τελικό του γυναικείου βόλεϊ, στη Λευκάδα. Ακολούθησαν τα επεισόδια στον τελικό του μπάσκετ γυναικών πάλι με τον Ολυμπιακό. Κι αν τη στιγμή που χανόταν το πρωτάθλημα στο μπάσκετ των ανδρών (και μάλιστα με 3-1, μέσα στο ΟΑΚΑ, από τα τρίποντα του Σπανούλη!) δεν υπήρχε το αντίο του Διαμαντίδη μπροστά στον οποίο στάθηκαν όλοι προσοχή, ελάχιστοι αμφιβάλλουν για τον τρόπο με τον οποίο θα υποδέχονταν το φινάλε του τέταρτου τελικού οι σκληροπηρυνικοί της εξέδρας.

Ό,τι και να λέει ο καθένας, η αλήθεια είναι πως διαμορφώνεται μια λούζερ κατάσταση, που εκφράζεται με χουλιγκανισμούς πολλών ειδών και ποιοτήτων. Ξεκινάει από τα τουίτ ή τις δηλώσεις των προέδρων και καταλήγει στο αρρωστημένο κομμάτι της 13. Υπάρχουν περιπτώσεις που τα ασύδοτα παιδιά προτιμούν να μην αρχίζει ή να μην τελειώνει ένα παιχνίδι, μόνο και μόνο επειδή η ομάδα τους δεν έχει τη δυνατότητα να νικήσει στο γήπεδο.

Αντί δηλαδή οι αποτυχίες να γίνονται δεκτές με διάθεση αυτοκριτικής και σχεδιασμό, με στόχο να ξεφύγει ο Παναθηναϊκός από την κακή περίοδο που περνάει ώσπου να καταφέρει να ξαναμπεί στον δρόμο με τις κούπες, η αλητεία που έχει απομείνει να παριστάνει τους φιλάθλους, επιβάλλει τις ορέξεις της. Έχοντας βάση το ποδόσφαιρο «συμπαραστέκεται» με τον χειρότερο τρόπο σε όλα τα υπόλοιπα σπορ. Μόνο το μπάσκετ των ανδρών κρατάει ακόμη επίπεδο και μαζεύει κανονικό κόσμο. Να δούμε ως πότε...