Την Ρεάλ Μαδρίτης ο περισσότερος κόσμος την μισεί. Είναι η ομάδα που κατάφερε να κυριαρχήσει χάρη στον φασισμό του Φράνκο, στις άκρες που έχει με το παρασκήνιο και στην διαιτησία, συντηρώντας μια σειρά από εξωαγωνιστικές δοξασίες, που όπως γίνεται πάντα και παντού, αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν τους μεγάλους μύθους, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Σχεδόν κανένας δεν αντιμετωπίζει την περίπτωσή της με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Το γεγονός δηλαδή ότι είχε συνήθως μερικούς από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, από την εποχή του Ντι Στέφανο και του Πούσκας μέχρι σήμερα και έπαιζε -με ελάχιστα μικρά διαλείμματα- την καλύτερη μπάλα, μάλλον δεν απασχολεί εκείνους που χαίρονται να την βλέπουν από κάτω. Ελάχιστοι επιτρέπουν στην πραγματικότητα να τους χαλάσει την ωραία και βολική ιστορία που έχει φτιάξει.
Η Ατλέτικο Μαδρίτης αντίθετα, απέκτησε εδώ και μια πενταετία, χάρη στην παρουσία του Ντιέγο Σιμεόνε, συμπάθειες δυσανάλογες με το ποδοσφαιρικό της μέγεθος.
Χωρίς να διαθέτει ποτέ την απαραίτητη ποιότητα στο ρόστερ της και διάρκεια στην απόδοσή της, μπόρεσε με το σκληρό μέταλλο από το οποίο κατασκευάστηκε να κοντράρει στα ίσια τα μεγάλα ονόματα και στην Ισπανία και στην Ευρώπη. Δύο φορές τα τελευταία τρία χρόνια έφτασε στον τελικό του Champions League κι έχασε και τις δύο με τον ίδιο περίπου τρόπο. Πρόπερσι με 4-1 στην παράταση και τώρα με 1-1 και 5-4 στα πέναλτι.
Την κρίσιμη στιγμή που έφτανε στο τέρμα και θα έπρεπε να δείξει τον χαρακτήρα της, «κάτι» έγινε και δεν άντεξε απέναντι στο όνομα με το μεγάλο ειδικό βάρος.
Επειδή την μπάλα την παίζουν οι παίκτες, η εξήγηση βρίσκεται μάλλον σ’ αυτό που είπε πριν από λίγες μέρες ο Γκάρεθ Μπέιλ: «Αν οι καλύτεροι της Ατλέτικο είχαν συμβόλαιο με την Ρεάλ Μαδρίτης, θα κάθονταν όλοι στον πάγκο!»
Όποιος είδε με ψυχραιμία τον τελικό του Σαββάτου και έχει την δυνατότητα να τον αναλύσει με ψυχρή ποδοσφαιρική λογική και όχι με ιδεολογικές, πολιτικές ή εθνικιστικές καρικατούρες, θα διαπίστωσε ότι στα διαστήματα που κυριάρχησε η ποιότητα, την πρωτοβουλία την είχαν οι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ όταν το ματς πήγε στην δύναμη, στο πείσμα, στα τρεξίματα και στον τσαμπουκά το κύπελλο το διεκδίκησε με τις ίδιες ακριβώς αξιώσεις και πιθανότητες η Ατλέτικο, κερδίζοντας απλά συμπάθειες που έφτασαν μέχρι την λύπη μιας μεγάλης μερίδας φιλάθλων. Όχι γιατί δεν τον πήρε, αλλά επειδή δεν το έχασε ο... μισητός αντίπαλος!
11°
