Ένας λόγος να πας στο γήπεδο ακόμη κι αν το σκορ δεν έχει σημασία

Οι πέντε μέρες που έκατσα στη Ρώμη λειτούργησαν όπως το Simeco στο χαλασμένο στομάχι. Ηρέμησα κι άλλαξα παραστάσεις. Κυρίως ποδοσφαιρικές. Παρακολούθησα τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, τη βραδιά μεγάλων αστεριών. Τα αυτόφωτα αστέρια ήταν αυτά που φορούσαν τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Τα ετερόφωτα, που έχουν κι αυτά τη θέση τους στον ουράνιο θόλο, ξεπρόβαλαν με τη φανέλα της Μάντσεστερ. Σφηνωμένο στο μυαλό μου, τόσες μέρες μετά, το γκολ του Μέσι. Πώς πετάχτηκε, πώς πήδηξε τόσο ψηλά αυτός ο παίκτης διαστάσεων ενός μέτρου κι ενός μιλκομπούκαλου, πώς έφερε στον αέρα το κορμί του σε τέτοια θέση ώστε να βρει την μπάλα σωστά, πώς ο τερατώδης Ρίο Φέρντιναντ στη συγκεκριμένη φάση ούρλιαζε στον Βίντιτς «Το χάσαμε το κορμί πατριώτη», όλα αυτά είναι από τα φαινόμενα που η επιστήμη οφείλει να μελετήσει στο μέλλον πολύ σοβαρά. Άγιο είχαμε. Ευτυχώς που κατέκτησε το κύπελλο η Μπαρτσελόνα, γιατί ειλικρινά δεν θα το άντεχα να ακούω, και όχι μόνο διά στόματος Σερ Άλεξ Φέργκισον, ότι το ποδόσφαιρο του σήμερα είναι ο Πικατσούκ Γι Σουνγκ Παρκ, ο forever young Γκικς, ο Χαϊλάντερ Σκόουλς, ο Λατινορέγγε Άντερσον και ο ποδοσφαιρικά κακομαθημένος Ρονάλντο. Αμαρτία.

Οι Μπλαουγκράνα από την αρχή της περιόδου, σε Ισπανία και Ευρώπη, παραδίδουν στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Ποδοσφαίρου μαθήματα σε όσους δεν γνωρίζουν ή έχουν λησμονήσει πώς παίζεται το άθλημα. Μαθήματα από τα οποία δεν ήθελε να λείψει κανείς. Θα ήταν το λιγότερο άδικο το πτυχίο να διανεμηθεί σε πρόσωπα που εκπροσωπούν το χθες. Εκτιμώ βαθύτατα τη Μάντσεστερ και την πορεία της σε Ευρώπη και Αγγλία. Αλλά η ίδια αίσθηση εκτίμησης με κάνει να αναγνωρίζω την ανωτερότητα της Μπαρτσελόνα. Μια ομάδα με ποδοσφαιριστές που από μόνοι τους είναι μια… ομάδα. Η ποδοσφαιρική ολοκληρωμένη προσωπικότητα παικτών όπως ο Μέσι, ο Ετό, ο Ανρί, ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Πουγιόλ, αλλά και των μεγάλων απόντων Μάρκες και Άλβες, δύσκολα αμφισβητείται.

Ένας ακόμη λόγος που μου αρέσει αυτή Μπάρτσα είναι γιατί αντιπροσωπεύει την ομάδα των παικτών και όχι του προπονητή. Όταν ο κόουτς γίνεται η φίρμα μια ομάδας τότε μοιραία κάτι από τους φυσικούς πρωταγωνιστές, τους ποδοσφαιριστές, έχει χαθεί. Οι μεγάλοι μπαλαδόροι κάνουν τη διαφορά, αυτοί που αλλάζουν το τοπίο, που σπρώχνουν τον κόσμο στα γήπεδα ή τον καθηλώνουν μπροστά στις οθόνες. Το διαπίστωσα ακόμη μια φορά πέντε μέρες μετά το μεγάλο τελικό. Στάδιο Ολίμπικο και πάλι. Τελευταία αγωνιστική του Καμπιονάτο. Η Ρόμα αντιμετωπίζει την Τορίνο, που κινδυνεύει με υποβιβασμό. Για την ομάδα της Αιώνιας Πόλης το ματς είναι αδιάφορο. Έχει εξασφαλίσει την έξοδο στο Κύπελλο Ουέφα, ή όπως αλλιώς θα λέγεται από τη νέα χρονιά, και συνεπώς το ματς κρίνεται υπόθεση διαδικαστική. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Κόσμος στα λεωφορεία, στο τραμ, στα μηχανάκια, μπλοκάρει το δρόμο δίπλα με κατεύθυνση το γήπεδο. Μα τι πάνε να δουν; Οι περισσότεροι είναι απογοητευμένοι που φέτος η Ρόμα δεν κατάφερε να τερματίσει ψηλά στη βαθμολογία, εξασφαλίζοντας την έξοδό της στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μήπως να διαμαρτυρηθούν; Ή είναι τόσο ρομαντικοί και θέλουν να παραστούν στην τελευταία παράσταση της ομάδα τους; Όλα αυτά, αλλά και γιατί υπάρχει λόγος σοβαρός.

Αν ο μεγάλος αρχηγός που ακούει στο όνομα Τότι καταφέρει και σκοράρει στο παιχνίδι, τότε ισοφαρίζει το ρεκόρ τερμάτων του Τζιαμπιέτρο Μπονιπέρτι. 178 γκολ!!! Συγχρόνως θα είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου που θα έχει πετύχει αυτό το ρεκόρ φορώντας τη φανέλα μίας μόνο ομάδας. Να ένας λόγος να πας στο γήπεδο ακόμη κι αν το αποτέλεσμα δεν έχει τόση σημασία. Δεν είναι οι προπονητές οι σταρ, κι όταν έτσι προβάλλονται τότε να είστε σίγουροι ότι το ποδοσφαιράκι υποφέρει από αρρυθμίες. Περισσότεροι από 40.000 περίμεναν μέχρι το 80΄ για να σκοράρει ο καπιτάνο. Με πέναλτι, που οι αντικειμενικοί αμφισβήτησαν. Έστω. Οι μύθοι έχουν και τη σκοτεινή τους πλευρά, αλλά οι μύθοι είναι που στολίζουν το ποδόσφαιρο, όπως και κάθε άθλημα.