Ο πρόεδρος των προέδρων όλων των προέδρων του Ολυμπιακού, ο Σωκράτης Κόκκαλης με ένα μακρόσυρτο χο-χο-χο εκδηλώνει την ικανοποίησή του κάθε φορά που βλέπει την αγαπημένη του ομάδα να αγωνίζεται. Έχει το λόγο του. Το τελευταίο του δώρο στην ομάδα πριν κατέβει από το θρόνο του κουρασμένος ήταν ο Μιραλάς. Και μάλιστα χωρίς να ξοδέψει μία. Δανεικός. Στους ερυθρόλευκους υπάρχει ο δανεικός και ο Δανός. Ο δανεικός Μιραλάς που μέχρι στιγμής ξεχωρίζει και ο Δανός Ρόμενταλ από τον οποίο ακόμη περιμένουν –μάταια ως τώρα– οι φίλοι του Ολυμπιακού να τους κάνει να ξεχάσουν τις επιδόσεις του Γκαλέτι. Οι ποδοσφαιριστές είναι σαν τα δέντρα. Αυτό που ξεχωρίζει το καμαρώνεις, θέλεις να κάτσεις στη σκιά του, να σε σκεπάσει. Ο Ιμπαγάσα είναι ένα από τα δέντρα που θα ξεχώριζες ανάμεσα σε τόσα άλλα. Έχει έναν τρόπο ο Αργεντινός να συγκεντρώνει τα βλέμματα, είναι η ποδοσφαιρική του προσωπικότητα που μαγνητίζει. Μιραλάς και Ιμπαγάσα είναι οι δύο ξένοι του Ολυμπιακού που φέτος κάνουν τη διαφορά. Στα παιχνίδια που ο Αργεντινός απουσίασε η ομάδα εμφανίστηκε χλωμή, άνευρη, χωρίς λύσεις και προτάσεις. Η αλήθεια είναι σαν τις ξύλινες ρώσικες κούκλες, τις μπαμπούσκες. Ανοίγεις τη μεγάλη αλήθεια και βρίσκεις μέσα τις μικρότερες. Και η αλήθεια λέει ότι ο Ολυμπιακός φέτος έχει την καλύτερη, την πιο ποιοτική ομάδα. Ιδιαίτερα στα παιχνίδια εντός έδρας στο Καραϊσκάκη δύο-τρεις από τους πρωτοκλασάτους παίκτες να βρεθούν στη μέρα τους, η ομάδα δεν θα δυσκολευθεί να τελειώσει νικηφόρα το παιχνίδι. Αλήθεια όμως είναι επίσης ότι ο Παναθηναϊκός, που ακόμη ψάχνει να βρει την αγωνιστική του ταυτότητα και δεν έχει να επιδείξει ποδοσφαιριστές πλην Σισέ με τη λάμψη του Ολυμπιακού, βρίσκεται στην πρώτη θέση με τους ίδιους βαθμούς. Καταφέρνει να μη χάσει από τα μάτια του τον αιώνιο αντίπαλο χωρίς τη συνδρομή του Γκουβού –που απογοητεύει με τις αρνητικές του εμφανίσεις– και χωρίς να έχει πάρει τα προσδοκώμενα από τον Γκαρσία. Αλήθεια είναι επίσης ότι στον Ολυμπιακό δόθηκε δύο φορές η ευκαιρία να τελειώσει το πρωτάθλημα παίρνοντας διαφορά ασφαλείας. Και τις δυο όμως, μετά από ντέρμπι με ΠΑΟ και ΑΕΚ, βρέθηκε να βγάζει μόνος του τα μάτια του. Πολλοί θα πουν ότι είναι νωρίς για αυστηρή κριτική, γιατί ο Ολυμπιακός είναι μια νέα ομάδα με παίκτες που ήρθαν το καλοκαίρι. Αναρωτιέμαι όμως για μια άλλη, μικρότερη αλήθεια. Πώς μπορεί να χτιστεί μια ομάδα στις πλάτες ποδοσφαιριστών που παρουσιάζουν χαμηλότερη των προσδοκιών απόδοση, αλλά και που βρίσκονται –κάποιοι από αυτούς– σε προχωρημένη ποδοσφαιρική ηλικία. Τα χρόνια βαραίνουν για τον Μέλμπεργκ και οι όλο πιο συχνοί τραυματισμοί του δείχνουν ότι το να συνεχίσεις να ποντάρεις στην αγωνιστική του διάρκεια και σταθερότητα είναι ρίσκο. Τα ίδια ισχύουν και για τον Ραούλ Μπράβο. Για τον Ρόμενταλ τα έγραψα και πιο πάνω. Ο Ριέρα δεν έχει κάνει την υπέρβαση. Στα παιχνίδια που πρωταγωνίστησε ήταν με αντιπάλους κατώτερης δυναμικότητας. Αλλά υπάρχουν και οι νεότεροι, που επίσης προβληματίζουν. Ένας από αυτούς, ο Φουστέρ. Τον παρατηρούσα στο παιχνίδι με την Καβάλα και ειλικρινά παιδεύομαι να καταλάβω ποιος είναι ο ρόλος του στην ομάδα. Ακολουθεί ο Ουρτάδο. Κάθε φορά που αγωνίζεται περνάει σχεδόν απαρατήρητος. Προβληματισμός που κανονικά θα πρέπει να βρίσκεται και στο μυαλό του Βαλβέρδε, γιατί αυτός τον επέλεξε. Όπως και τον Φουστέρ, άλλωστε.
Μια αλήθεια άσχημη, στρυφνή, κακομούτσουνη, που δύσκολα αντικρίζεις με συμπάθεια, λέει ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε έγιναν λάθος επιλογές τόσο από μεριάς διοίκησης όσο και από τον προπονητή. Επιμένει επίσης ότι ποδοσφαιριστές σαν τον Ζαϊρί, τον Νέμεθ, τον απρόβλεπτο Μήτρογλου και τον πεισματάρη Γκαλίτσιο, πιο γνωστό σαν γιο του Γιάννη, ίσως θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε ένα ρόστερ που τελικά δεν ξεχειλίζει από ποιότητα, όπως αρχικά θέλαμε να πιστεύουμε. Ο Ολυμπιακός διόλου απίθανο να καταφέρει να κόψει πρώτος το νήμα. Αν η επιτυχία του όμως συνοδευτεί με αγωνιστικές επιδόσεις ανάλογες με αυτές που τώρα τον φέρνουν στην κορυφή, τότε μοιραία η μόνη αλήθεια που θα έχει πρόσωπο να εμφανιστεί από τις πολλές που κυκλοφορούν στην πιάτσα θα είναι η κακομούτσουνη, που μιλούσε για λάθη στις επιλογές και εμμονές του προπονητή. Τότε το χτίσιμο της ομάδας θα χρειαστεί ν’ αρχίσει και πάλι από την αρχή. Κάτι μου λέει ότι το μακρόσυρτο χο-χο-χο του προέδρου των προέδρων όλων των προέδρων του Ολυμπιακού για πρώτη φορά θα ακουστεί μέχρι τα γραφεία του συλλόγου!
4°
