Kαι με την κεντροαριστερά και με τα τρολ, και με τον λαό και με τους ψεκασμένους

Έχει γραφτεί πια πολλές φορές: το αφήγημα που κατασκεύασαν στον ΣΥΡΙΖΑ, για τη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, δεν αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα. Απέναντι σε έναν μονίμως καταγγελτικό λόγο μιζέριας, αμετροέπειας και τοξικότητας, που πολλές φορές άγγιζε τη χυδαιότητα με με τον «πολακισμό» και δρομολογούσε δολοφονίες χαρακτήρων, οι πολίτες διάλεξαν έναν άλλο λόγο που προέτεινε ευημερία, σταθερότητα, κανονική ζωή. Αν ισχύει ότι η ελληνική κοινωνία ωρίμασε, παίρνοντας αποστάσεις από τον ριζοσπαστισμό της δεκαετίας της κρίσης, ίσως αυτό συνέβη και επειδή είχε πολλούς εντελώς πραγματικούς λόγους να φοβηθεί την τετραετία που μας πέρασε. Οι πολίτες είδαν στην πράξη τι σημαίνει να απειλούνται τα σύνορα της χώρας τους, έζησαν μια αδιανόητη κρίση υγείας βγαλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας και είδαν να ξεσπάει ένας πόλεμος σε ευρωπαϊκό έδαφος, κατοχή σε ανεξάρτητη χώρα, ισοπέδωση πόλεων, σφαγή αμάχων. 

Την κρίση στον Έβρο του 2020 μπορεί να μην τη μνημονεύουμε, αλλά έχει καταγραφεί. Οι Έλληνες πολίτες τρόμαξαν όταν η τουρκική κυβέρνηση άνοιξε μονομερώς τα σύνορα μεταφέροντας δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες με λεωφορεία και ταξί κατά μήκος του Έβρου. Ο Αλέξης Τσίπρας στις 3 Μαρτίου έλεγε ότι σωστά κλείνει η κυβέρνηση τα σύνορα, αλλά τρεις μέρες μετά ο τομέας Δικαιωμάτων του Σύριζα σε ανακοίνωσή του υιοθετούσε την τουρκική προπαγάνδα: «Η είδηση για έναν νεκρό Σύρο πρόσφυγα από ελληνικά πυρά δυστυχώς φαίνεται να επιβεβαιώνεται, Στα νησιά εκτεταμένα πογκρόμ κατά των προσφύγων, αλλά και αλληλέγγυων, εθελοντών και εργαζόμενων σε ΜΚΟ και διεθνείς οργανισμούς. Έλληνες αλλά και ξένοι πολίτες κινδυνεύουν. Αποθήκες αλληλεγγύης, αυτοκίνητα, κατοικίες πυρπολούνται. Η δημοκρατία, τα δικαιώματα και οι νόμοι που τα κατοχυρώνουν καταλύονται. Η δικαιοσύνη ανύπαρκτη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, χειροκροτούμενη από τον Όρμπαν και τον Σαλβίνι πριμοδοτεί μέρες και νύχτες κρυστάλλων. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά και τις τελευταίες εξελίξεις ζητά να στηθούν οδοφράγματα αλληλεγγύης. Να ορθωθούν κυματοθραύστες ενάντια στα απειλητικά κύματα του φασισμού». Τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε αντιδράσει ακαριαία η ελληνική κυβέρνηση αποκρούοντας την επίθεση, προστατεύοντας τα σύνορα; Έκτοτε, κάθε φορά που οι πολίτες έβλεπαν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συντάσσεται με την πλευρά διεθνών διακινητών δυσφημίζοντας τη χώρα τους στο θέμα Έβρος, είτε με την υιοθέτηση της προπαγάνδας για την άταφη μικρή Μαρία, είτε όταν ο κ. Παπαδημούλης κατέθετε τροπολογία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να μη χρηματοδοτεί η ΕΕ την κατασκευή φρακτών στα εξωτερικά της σύνορα, δηλαδή στα ελληνικά, επανερχόταν η μνήμη του πρώτου αυτού βιώματος υβριδικού πολέμου.

Τον ίδιο εκείνο καιρό ξεκινούσε και η πανδημία. Ακόμα και με τα λάθη της δεύτερης περιόδου, το εμβολιαστικό πρόγραμμα στήθηκε με εξωφρενική ταχύτητα και αποτελεσματικότητα για τα ελληνικά και όχι μόνο δεδομένα, καθώς η ομάδα του Κυριάκου Πιερρακάκη είχε τις ικανότητες και τα μέσα, μετά από πολύμηνη προετοιμασία για την ψηφιοποίηση του κράτους, να στρέψει όλο της το δυναμικό εκεί και να το οργανώσει. Μπορεί εκ των υστέρων να θεωρούμε κάποια πράγματα αυτονόητα, οι πολίτες όμως εισέπραξαν την επιτυχία του εμβολιαστικού εγχειρήματος ως καθοριστική στην αντιμετώπιση μιας φονικής πανδημίας. Όσοι φοβήθηκαν για τη ζωή τους και για τη ζωή των οικείων τους, πόσο μάλλον όσοι είχαν απώλειες, δεν ξεχνούν ότι στην κορύφωση της πανδημίας και με την πίεση στο σύστημα υγείας, όταν η κυβέρνηση και οι επιστήμονες έκαναν εκκλήσεις για κοινωνική αποστασιοποίηση και αργότερα για εμβολιασμό, ο Σύριζα οργάνωνε διαδηλώσεις υπέρ του Κουφοντίνα με πανό «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» (632 ήταν οι πορείες που πραγματοποιήθηκαν σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών) και ο Παύλος Πολάκης αφηνόταν ανενόχλητος να κάνει αντιεμβολιαστική προπαγάνδα στοχεύοντας σε ένα κοινό της άκρας αριστερά και άκρας δεξιάς. Και με την κλέφτη και με τον αστυνόμο. Αλλά και για την Ουκρανία υπήρχε διπλός λόγος, «ναι μεν αλλά». Αντί για όπλα έλεγαν να στείλουμε σταφίδες, στις κομματικές εφημερίδες δημοσίευαν αυτούσια άρθρα ρωσικής προπαγάνδας περί Ουκρανών ναζί, και όταν μίλησε ο  Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή ο κ. Φίλης και κάποιοι ακόμα σηκώθηκαν και έφυγαν τη στιγμή που σε όλα τα κοινοβούλια βλέπαμε να χειροκροτούν τον ουκρανό πρόεδρο όρθιοι και κατασυγκινημένοι. Αλήθεια πώς θα νιώθαμε από ηθικής πλευράς αν η Ελλάδα ήταν η μόνη δυτική χώρα που τηρούσε ουδέτερη στάση στον πόλεμο της Ουκρανίας, «γιατί έχουν ευθύνες και το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι»;

Στο ψυχικό σύμπαν μιας σιωπηλής πλειοψηφίας όλα αυτά μοιάζει να έχουν εγγραφεί: ο φόβος που μπορεί να ένιωσαν, η ανασφάλεια, η ντροπή, αυτή η σκέψη που μπορεί να έκαναν, τι θα συνέβαινε αν κάποιες από αυτές τις κρίσεις είχαν σκάσει όταν στο τιμόνι της χώρας βρισκόταν η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ – να μια δημοσκοπική ερώτηση που θα είχε ενδιαφέρον. Επιπλέον, αυτή η διπλή γλώσσα τελικά δεν περνούσε απαρατήρητη. Όταν θέλεις να τα έχεις καλά και με τους αντιεξουσιαστές, και με τη ριζοσπαστική αριστερά, και με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, και με τα τρολ, και με τον λαό, και με τους ψεκασμένους, και με την κεντροαριστερά, και με τη Ρωσία του Πούτιν, χάνεις την αξιοπιστία σου. Και έλλειψη αξιοπιστίας σημαίνει έλλειψη εμπιστοσύνης. Υπό αυτή την έννοια το συναισθηματικό σύμπαν των Ελλήνων ψηφοφόρων υποεκτιμήθηκε, όπως και η ωρίμανσή τους σε συνθήκες διακινδύνευσης και απανωτών κρίσεων, η ανάγκη τους να νιώθουν όσο γίνεται ασφαλείς αντί για ριζοσπάστες.

Τα νέα διακυβεύματα μοιάζει να μη γίνονται κατανοητά ούτε στη νέα αυτή εκλογική μάχη, μια που φταίει ο λαός που δεν κατάλαβε, έχει το σύνδρομο της Στοκχόλμης, αγάπησε τους βασανιστές του και «μια μαύρη μέρα ξημερώνει για τη χώρα, πηχτό σκότος». Αλήθεια, τι αποτύπωμα να αφήνει άραγε αυτή η αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος στους Έλληνες ψηφοφόρους; Και πώς να εκλαμβάνουν σχόλια όπως αυτό της Έλενας Ακρίτα, νούμερο 2 στο Επικρατείας, σε ανάρτησή της... «Και πού να αναθεωρήσουν και το Σύνταγμα». Το γράφει για τη σύλληψη από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος 37χρονου σε βάρος του οποίου σχηματίστηκε δικογραφία, όχι φυσικά επειδή φέρεται να είναι ο ίδιος που ξεκίνησε το δημοφιλές στο ιντερνετικό σύμπαν του Σύριζα υβριστικό hashtag «Μητσοτάκη γ…….», αλλά για δημόσια προτροπή και διέγερση σε διάπραξη εγκλημάτων και βιαιοπραγιών κατ’ εξακολούθηση μέσω του διαδικτύου.