Ο θαυμαστός κόσμος του Ιουλίου Βερν

Μια μέρα σαν σήμερα, στις 24 Μαρτίου του 1905, πέθανε ο μεγάλος συγγραφέας Ιούλιος Βερν, ο οποίος για πολλούς θεωρείται ως ο «πατέρας» της επιστημονικής φαντασίας. Ο Βερν έγραψε σπουδαία βιβλία για θέματα που μέχρι τότε δεν πήγαινε το μυαλό κανενός, όπως για αεροπορικά και διαστημικά ταξίδια. Τα βιβλία του «Ταξίδι στο κέντρο της Γης» (1864), «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» (1869), «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» (1873) έχουν εξάψει τη φαντασία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, κάνοντας τον συγγραφέα τον δεύτερο πιο μεταφρασμένο σε όλο τον κόσμο μετά την Άγκαθα Κρίστι, ενώ αρκετά από τα έργα του μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο.

Ιούλιος Βερν: Αυτές ήταν κάποιες από τις σπουδαιότερες στιγμές της ζωής του  

Γεννήθηκε στη γαλλική πόλη Ναντ, στις 8 Φεβρουαρίου 1828. Ήταν το μεγαλύτερο από τα 5 παιδιά του Πέτρου Βερν και της Σοφίας Αλλότ ντε λα Φυΐ η οποία καταγόταν από οικογένεια ευγενών.

Στο λιμάνι του Λίγηρα, όπου η οικογένεια παραθέριζε, ο μικρός Ιούλιος παρατηρούσε τα πλοία που ταξίδευαν σε όλο τον κόσμο. Αυτά τα πλοία ήταν που πυροδότησαν τη φαντασία του, όπως ο ίδιος έγραψε στο αυτοβιογραφικό του διήγημα «Souvenirs d' Enfance et de Jeunesse».

Ο Ιούλιος, ο οποίος από την ηλικία των 9 ετών στάλθηκε σε οικοτροφείο μαζί με τον αδερφό του, πιθανότατα ήταν απογοητευμένος από τον αυταρχισμό του πατέρα του, ο οποίος είχε όνειρο να τον κάνει δικηγόρο και να ακολουθήσει την παράδοση της οικογενείας. Σύμφωνα με την εγγονή του και δεύτερη βιογράφο του, Μαργκερίτ Αλλότ ντε λα Φυγ, σε ηλικία 11 ετών τρύπωσε ως μούτσος σε ένα πλοίο που θα ταξίδευε για τις Δυτικές Ινδίες. Ένας ναύτης, όμως, ειδοποίησε τον πατέρα του ότι ο γιος του σκόπευε να το σκάσει και η περιπέτεια αυτή έλαβε τέλος πριν ακόμα ξεκινήσει.

Ο Ιούλιος ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές στη Ναντ και στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει νομικά, όπως ήθελε ο πατέρας του. Στο Παρίσι άρχισε να γράφει κάποια λιμπρέτα για οπερέτες, ενώ το 1851 δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό Le Musée des familles οι πρώτες του μικρές ιστορίες. Ήταν «Τα πρώτα καράβια του μεξικανικού ναυτικού» και το «Ταξίδι με αερόστατο».

Εκείνη την περίοδο ο πατέρας του ανακαλύπτει ότι ο Ιούλιος πιο πολύ έγραφε παρά διάβαζε για τη νομική και του έκοψε την οικονομική βοήθεια, με αποτέλεσμα ο Ιούλιος να εργαστεί ως χρηματιστής και μάλιστα με επιτυχία. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου γνωρίστηκε με τους Βίκτωρα Ουγκώ και τον Αλέξανδρο Δουμά.

Το 1855 δημοσιεύτηκε το πρώτο του μυθιστόρημα ταξιδιών και περιπέτειας, το «Ξεχειμώνιασμα στους πάγους».

Στις 10 Ιανουαρίου του 1857 παντρεύτηκε την Ονορίν ντε Βιαν Μορέλ, η οποία είχε ήδη δύο κόρες και είχε χάσει τον άντρα της. Τον Αύγουστο του 1861 γεννήθηκε ο γιος του, Μισέλ Βερν.

Το 1862 ο Ιούλιος Βερν γνωρίζει τον Πιέρ-Ζυλ Ετζέλ, έναν από τους πιο σημαντικούς Γάλλους εκδότες του 19ου αιώνα. Ο Ερτζέλ εξέδωσε το 1863 το βιβλίο «Πέντε βδομάδες με αερόστατο», που έκανε μεγάλη επιτυχία και πλέον ο Ιούλιος Βερν μπορούσε να συντηρείται μόνο με τη συγγραφή.

Το 1867 ο Ιούλιος Βερν αγόρασε ένα μικρό πλοίο, το Σεν Μισέλ, το οποίο αντικαταστάθηκε διαδοχικά από το Σεν Μισέλ ΙΙ και το Σεν Μισέλ ΙΙΙ, με το οποίο ο συγγραφέας ταξίδεψε σ' όλη την Ευρώπη.

Το 1870 του δόθηκε ο τίτλος του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, όμως δεν κατάφερε να γίνει μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, όπως επιθυμούσε.

Το 1886 τον πυροβόλησε ο ανιψιός του, Γκαστόν, ο οποίος πέρασε την υπόλοιπη ζωή του σε ψυχιατρικό άσυλο. Μία σφαίρα πέτυχε τον Ιούλιο Βερν στο πόδι και του άφησε μόνιμο πρόβλημα.

Το 1888 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος της Αμιένης, στην οποία ζούσε και από την οποία καταγόταν η σύζυγός του, θέση στην οποία παρέμεινε για 15 χρόνια.

Το σπίτι όπου ζούσε στην Αμιένη σήμερα είναι μουσείο, ενώ στην πόλη βρίσκεται και ο τάφος του. Ο Ιούλιος Βερν πέθανε στις 24 Μαρτίου του 1905.

Ιούλιος Βερν: Μια τελευταία ιστορία

Το 1863 ο Ιούλιος Βερν έγραψε το «Παρίσι στον 20ό αιώνα», με πρωταγωνιστή έναν νεαρό που ζει σ' έναν κόσμο με ουρανοξύστες, αυτοκίνητα, τρένα υψηλής ταχύτητας κι ένα παγκόσμιο δίκτυο επικοινωνιών, αλλά το τέλος του είναι τραγικό. Ο εκδότης του Ετζέλ, σκεπτόμενος ότι η απαισιοδοξία του μυθιστορήματος δεν θα έκανε καλό στην καριέρα του Ιούλιου Βερν, του πρότεινε να περιμένει 20 χρόνια για να το δημοσιεύσει. Ο Βερν το έκρυψε σε ένα ασφαλές σημείο, όπου ανακαλύφθηκε το 1989 και πέντε χρόνια μετά δημοσιεύθηκε. Ενενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του.