Αβραάμ Λίνκολν: Ποιος ήταν ο «σημαντικότερος πρόεδρος των ΗΠΑ»

Ο Αβραάμ Λίνκολν γεννιέται σαν σήμερα, 12 Φεβρουαρίου του 1809 στο Χότζβιλ του Κεντάκι. Η οικογένειά του ήταν φτωχή και έτσι από μικρή ηλικία εργαζόταν ως αγρότης. Το πρώτο τραγικό γεγονός της ζωής του συνέβη όταν σε ηλικία 9 χρονών χάνει τη μητέρα του. Η δεύτερη σύζυγος του πατέρα του όμως, η Σάρα Μπους Τζόνστον, ήταν το αντίθετο της «κακιάς μητριάς». Αγάπησε τον μικρό Αβραάμ πολύ και, μάλιστα, τον πίεζε να διαβάζει συστηματικά και τον βοηθούσε στην αγορά και τον δανεισμό βιβλίων - υπόθεση διόλου εύκολη για την εποχή και την περιοχή που ζούσαν. Ο Λίνκολν τα «έπαιρνε» τα γράμματα και, ενώ δεν φοίτησε στη Νομική Σχολή, έδωσε τις εξετάσεις του Δικηγορικού Συλλόγου, κατάφερε να πετύχει και να πάρει την άδεια. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τον αμερικανικό στρατό, ασχολήθηκε με την δικηγορία και τα κοινά καθώς εξελέγη μέλος της Βουλής του Ιλλινόις. Κάπως έτσι ξεκινά η πολιτική σταδιοδρομία του 16oυ προέδρου των ΗΠΑ που για πολλούς θεωρείται ο «σημαντικότερος πρόεδρος μετά τον Τζόρτζ Ουάσινγκτον».

Το 1844 γίνεται αρχηγός του κόμματος των Ουίγων αλλά η πραγματική εκτόξευση της πολιτικής του πορείας έρχεται όταν, δέκα χρόνια μετά, ιδρύεται το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και το μείζον θέμα της εποχής, η δουλεία, πρωταγωνιστεί. Οι λόγοι που βγάζει γίνονται αυτό που θα λέγαμε σήμερα «viral» και καταφέρνει να μιλήσει στις καρδιές των ανθρώπων. Το γεγονός ότι καταγόταν από μια θρησκευόμενη οικογένεια με αποτέλεσμα να είναι και ο ίδιος βαθύτατα πιστός, ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά που βοήθησαν την εξάπλωση της φήμης του. Ωστόσο, στις νότιες πολιτείες δεν ήταν καθόλου αγαπητός, κάτι που επιβεβαιώθηκε στις εκλογές του 1860 όταν εξελέγη Πρόεδρος αλλά κυρίως λόγω τις καθολικής επικράτησής του στον Βορρά. Η αιτία είναι σαφής: οι Νότιοι δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για την κατάργηση της δουλείας. Στο μήνυμα προς τον αμερικανικό λαό, τον Μάρτιο του 1861, δεν το πήγε στα άκρα, ωστόσο διακήρυξε πως προσωρινά η δουλεία θα συνεχιζόταν αλλά δεν θα επεκτεινόταν. Οι Νότοι αντεπιτίθενται και σχηματίζουν τη δική τους κυβέρνηση με πρωτεύουσα το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια. Το αποτέλεσμα ήταν το ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου, ενός πολέμου που ο Λίνκολν ήθελε να φτάσει μέχρι τέλους.

Την Πρωτοχρονιά του 1863, στα μισά του Εμφυλίου, εκδίδεται η Διακήρυξη Χειραφέτηση των μαύρων. Αν δει κανείς πέρα από το ζήτημα της δουλείας, η Διακήρυξη είχε ταυτόχρονα μεγάλη πολιτική σημασία τόσο για τη χώρα όσο και για τον Πρόεδρό της. Υπηρετούσε κατ' αρχήν μία στρατιωτική ανάγκη καθώς συνεπάγονταν με την είσοδο των Νοτιαμερικανών στον στρατό των ΗΠΑ. Επίσης, απέβλεπε στην καταπίεση μιας επανάστασης που ο διορατικός Λίνκολν ήξερε ότι θα ήταν αδύνατον να αποφευχθεί. Επομένως, ακολουθεί αλλαγή στην κατανομή των μαύρων στον αμερικανικό χώρο και δυο χρόνια μετά, το 1865, δια πυρός και σιδήρου το εν λόγω διάταγμα εισάγεται 13η και 14η Τροπολογία του Συντάγματος. Πολλοί θεωρούσαν ότι ο Λίνκολ περνούσε όποια πολιτική ήθελε με τη μορφή Προεδρικών Διαταγμάτων και ότι κατά περιπτώσεις οι αποφάσεις του δεν λαμβάνονταν με δημοκρατικό τρόπο. Είχε όμως και τα εξής χαρακτηριστικά: άκουγε με προσοχή τον λαό, καθ’ όλη τη διάρκεια του Εμφυλίου επέτρεπε την ελευθερία του λόγου και του Τύπου και γνώριζε τους αντιπάλους και τους εχθρούς του. 

Είχε κάποτε εκμυστηρευθεί ότι είχε δύο εχθρούς - στο εξωτερικό τον στρατό των Νοτίων και στο εσωτερικό τους τραπεζίτες δανειστές του κράτους. Και όμως στην ομιλία του μετά την ορκωμοσία της επανεκλογής του, στις 4 Μαρτίου 1865, ο Αβραάμ Λίνκολν διακήρυξε ότι δεν τρέφει «κακίες για κανέναν», ότι ζητά «ευσπλαχνία για όλους» και ότι επιθυμεί πάνω απ' όλα «ειρήνη ανάμεσά μας». Στο ίδιο πνεύμα, μια από τις διασημότερες φράσεις του που έγραψαν ιστορία και την επικαλούνται μέχρι και σήμερα οι πολιτικοί ανά τον κόσμο ήταν ότι μια κυβέρνηση πρέπει να εκπληρώνει τις επιθυμίες του λαού, μια κυβέρνηση «του λαού, από τον λαό, για τον λαό (of the people, by the people for the people).

Ο Αβραάμ Λίνκολν δολοφονήθηκε στις 14 Απριλίου 1865 ενώ βρισκόταν σε θεατρική παράσταση στην Ουάσιγκτον, στο θέατρο Ford. Δολοφόνος του, ο John Wilkes Booth, ο οποίος θυσιάστηκε για να «σώσει» τον Νότο. Ο τραγικός θάνατός του (απεβίωσε την επομένη στις 15 Απριλίου) είχε τα αντίθετα αποτελέσματα καθώς συνέβαλε στην υστεροφημία του και «ξεσκέπασε» τις διχαστικές προθέσεις του Νότου. Ο Λίνκολν έγινε πολύ δημοφιλής την περίοδο του Προοδευτικού Κινήματος, δηλαδή από την προεδρία του Θίοντορ Ρούζβελτ το 1901 και για μια 20ετία οπότε και σχεδόν «θεοποιήθηκε».