Επικαιροτητα

Elton John: 50 χρόνια από την επιτυχία «Crocodile Rock»

Μία από τις μεγαλύτερες rock επιτυχίες κλείνει μισό αιώνα ζωής

A.V. Team
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η ιστορία του τραγουδιού «Crocodile Rock» του Έλτον Τζον που κυκλοφόρησε στις 10 Φεβρουαρίου 1972

Τον Φεβρουάριο του 1973, τo “Crocodile Rock” του Έλτον Τζον, ένα από τα πιο επιτυχημένα σινγκλ όλων των εποχών, έφτασε στο Νο 1 - και έμεινε εκεί για ολόκληρο τον μήνα. Είχε κυκλοφορήσει τον προηγούμενο Σεπτέμβριο με b-side το “Εlderberry Wine”, σαν pre-release του άλμπουμ “Don't Shoot Me I'm Only the Piano Player” που ερχόταν να επιβεβαιώσει τη μουσική ιδιοφυΐα των Έλτον Τζον και Μπέρνι Τόπιν. Από τo άλμπουμ ξεχώρισαν επίσης το “Daniel”, το “Have Mercy on the Criminal” και το “Texan Love Song”.

Το κομμάτι, όπως όλο το άλμπουμ, ηχογραφήθηκε στο στούντιο του Πύργου της Ερουβίλ στη Γαλλία όπου είχε ηχογραφηθεί και το “Honky Château” - ένα από τα 500 καλύτερα ροκ άλμπουμ του Rolling Stone. Στις 17 Φεβρουαρίου, το “Crocodile Rock” έφτασε το No 1 στον Καναδά και παρέμεινε σ’ αυτή τη θέση μέχρι τις 10 Mαρτίου. Στη Βρετανία, παρότι έγινε χρυσό με 400.000 αντίτυπα, δεν ξεπέρασε το Νο 46, ενώ σε όλες τις άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελβετίας, ανέβηκε στο Top 10. O ανταγωνισμός ήταν σκληρός: στο Billboard σκαρφάλωνε το “You’re So Vain” της Carly Simon, το “Superstition” του Stevie Wonder και το “Killing Me Softly With Ηis Song” με τη Roberta Flack.

To “Crododile Rock” ήταν ένα γρήγορο ροκ εν ρολ με νοσταλγικούς στίχους και τον Ντέιβι Τζόνστοουν στην κιθάρα, τον Ντη Μάρεϊ στο μπάσο, τον Νάιτζελ Όλσον στα νταμς και τον Έλτον Τζον στο πιάνο και στο όργανο “Farfisa”. Ο Έλτον Τζον το εμπνεύστηκε από την αυστραλέζικη μπάντα Daddy Cool και το κομμάτι τους “Eagle Rock”, το πιο επιτυχημένο σινγκλ στην Αυστραλία στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Το “Eagle Rock” είχε έναν ήχο που θύμιζε το πρώιμο ροκ εν ρολ κι ο Έλτον Τζον σκάρωσε κάτι που το θύμιζε επίσης, κάνοντας αναφορά και στο χιτ εκείνης της εποχής, το “Rock Around the Clock” του Bill Haley και των Comets.

Ο Έλτον Τζον το έπαιζε συχνά στα live από το 1972 μέχρι το 1984 και αργότερα το 1998, αλλά έχει πει πολλές φορές ότι το έγραψε σαν αστείο, για πλάκα («Είναι κλεμμένο από άλλα κομμάτια· δεν μου κάνει κέφι να το ερμηνεύω…») κι ότι μόλις τελειώσει η αποχαιρετιστήρια τουρνέ Farewell Yellow Brick Road θα το ξεχάσει για πάντα.