18 άγνωστες ιστορίες από τη ζωή του Alexander McQueen

Ο Lee Alexander McQueen ήταν ήδη ένας «μύθος», μια cult φυσιογνωμία, πολύ πριν φύγει από τη ζωή. Από άσημος μαθητευόμενος σχεδιαστής, γίνεται ο άνθρωπος που άλλαξε τα δεδομένα στη μόδα των 90s. Μόλις στα 27 του, ανέλαβε τα ηνία του οίκου Givenchy, προκαλώντας το φθόνο καταξιωμένων μόδιστρων. «Ποιανού τη δουλειά ζηλεύω, είπαμε;», είχε πει σε συνέντευξή του ο Tom Ford αναφερόμενος ρητορικά στον McQueen. Έχουν περάσει χρόνια από τότε που η Sarah Burton ανέλαβε creative director στον οίκο του Alexander McQueen μετά τον θάνατο του κι όμως η παρουσία του παραμένει «αισθητή», σα να μην έφυγε ποτέ από το ατελιέ του. 

Το ντοκιμαντέρ «McQueen» που έκανε πρεμιέρα στο Tribeca Film Festival, αναζητά τις ρίζες του «μύθου» αναλύοντας τη δουλειά του, την προσωπική του ζωή και την κληρονομιά που αφήνει πίσω του, μέσα από εικόνες και βίντεο αρχείου, συνεντεύξεις με καλούς του φίλους και συνεργάτες, αλλά και ανθρώπους του στενού οικογενειακού του κύκλου, όπως την αδερφή του Janet και τον ανιψιό του Gary James McQueen. 

Τα παρακάτω είναι μερικά από τα πολλά που δεν ξέρεις για εκείνον:

• Την εποχή που ο Tom Ford αναλάμβανε τον Gucci και ο John Galliano έμπαινε στον Christian Dior, ο McQueen δημιουργούσε ήδη το ρεύμα που θα «ανάγκαζε» μερικά από τα πιο παλιά και αναγνωρίσιμα ονόματα να αλλάξουν τη ρότα τους. Είναι σαν να προσπαθείς «να τραβήξεις έναν δεινόσαυρο από τη θάλασσα στη στεριά», είχε πει χαρακτηριστικά ο McQueen περιγράφοντας τη «θητεία» του στον Givenchy.

• Η μητέρα του, Joyce McQueen, ήταν εκείνη που τον ενθάρρυνε αρχικά να ασχοληθεί με το ρούχο, έχοντας διαβάσει κάποια στιγμή για την έλλειψη που παρατηρείται σε νεαρούς ράφτες στην ξακουστή Savile Row, το δρόμο με τα κλασικά ραφτάδικα στο Mayfair του Λονδίνου. Ούτως ή άλλως ο McQueen από πολύ μικρός σχεδίαζε στο μπλοκ του ενώ έπρεπε να διαβάζει βιολογία. Η παρότρυνση της μητέρας του τον οδήγησε στις πόρτες των Anderson & Sheppard, Koji Tatsuno και Red or Dead, στο Λονδίνο, αλλά και στον Romeo Gigli στο Μιλάνο.

• Ο ΜcQueen λάτρευε τη Sinead O’Connor. «Του άρεσε πάρα πολύ η Sinead» είχε πει ο John McKitterich, σχεδιαστής του Red or Dead, όταν ο McQueen δούλευε εκεί. «Τον θυμάμαι να κινείται στο χώρο ακούγοντας μόνον εκείνη».

• Χαρακτηρίστηκε ως μισογύνης. «Ένιωθα πως απλά δεν γούσταρε τις γυναίκες, τις μισούσε, δεν γούσταρε τα μοντέλα, δεν γούσταρε τίποτα απολύτως», θα πει το μοντέλο Jodie Kidd η οποία ήταν μόλις 15 ετών όταν περπάτησε στην πασαρέλα του «Highland Rape» (Βιασμός στα Χάιλαντ), του «αμφιλεγόμενου» σόου του σχεδιαστή το 1993, το οποίο, παρά τα σχόλια περί μισογυνισμού, είχε τεράστια απήχηση. Η κολεξιόν είχε διπλή ερμηνεία. Συνδύαζε τη σκοτσέζικη καταγωγή του σχεδιαστή, με το «μαύρο» παρελθόν κακοποίησης που υπέστη, τόσο ο ίδιος σε μικρή ηλικία όσο και η αδερφή του, από τον σύζυγο της. Η μητέρα του το έμαθε πολλά χρόνια αργότερα. «Ο άντρας παίρνει από τη γυναίκα», είχε πει σε συνέντευξή του σχετικά με την εν λόγω κολεξιόν. Ο Andrew Groves, παλιά σχέση του McQueen, είχε περιγράψει τα ρούχα σαν μια «σχεδόν εξομολόγηση». Η μητέρα του Joyce κερνούσε τα μοντέλα στα παρασκήνια σπιτικά  λουκανικοπιτάκια.

• Κανείς από το τμήμα ραπτικής δεν επιτρεπόταν να βρίσκεται μέσα στο ατελιέ του Givenchy, μέχρι που ανέλαβε ο McQueen. Δημιουργώντας την πρώτη του συλλογή για τον Οίκο, «ο  Lee Alexander ήθελε να γνωρίσει τον άνθρωπο που θα έδινε σχήμα και ζωή στο ρούχο που σχεδίαζε», λέει ο βοηθός Sebastian Pons. Έτσι κάλεσε την Catherine de Londres, την υπεύθυνη του τμήματος ραπτικής, στο ατελιέ του, παρακάμπτοντας μια παράδοση δεκαετιών. Συνήθιζε μάλιστα να τρώει στην καφετέρια μαζί με το προσωπικό του. «Στον Lee δεν άρεσε να συμπεριφέρεται σαν βασιλιάς», λέει ο Pons. 

• Αφιέρωσε την κολεξιόν «13», την άνοιξη του 1997, στον σκύλο του, Minter.

• Στο φινάλε του σόου, όταν το μοντέλο Shalom Harlow στάθηκε σε μια περιστρεφόμενη πλατφόρμα στην πασαρέλα και ρομποτικοί βραχίονες έριχναν πάνω της χρώματα, ο McQueen έκανε τη θριαμβευτική του εμφάνιση στην πασαρέλα μαζί με τα δυο σκυλιά του. (Όταν πέθανε είχε συνολικά τρία σκυλιά. Στη διαθήκη του άφηνε 80.000 δολάρια αποκλειστικά για τη φροντίδα τους.)

• Όταν ρωτήθηκε αν θα άφηνε κάποιον άλλο σχεδιαστή να αναλάβει την εταιρεία που έφερε το όνομά του, εκείνος είχε απαντήσει λακωνικά, «δεν νομίζω»…

• Έχοντας διαγνωστεί με τον ιό του Aids και παραδομένος στα ναρκωτικά, ήρθε αντιμέτωπος με τη θνητότητά του – τη δική του αλλά και των προσώπων που αγαπούσε. Παρόλο που οι σχέσεις του με την Blow δεν ήταν στα καλύτερά τους όταν δεν την προσέλαβε στον Givenchy, η αυτοκτονία της το 2007 τον συγκλόνισε. Εκείνος και ο συνεργάτης του, δημιουργός καπέλων, Philip Treacy –ένας ακόμη προστατευόμενος της Blow– αφιέρωσαν την κολεξιόν του «La Dame Bleue» την άνοιξη του 2008, σε εκείνη. Η μακάβρια ιδέα του να σκηνοθετήσει την αυτοκτονία του στο φινάλε του σόου «Plato’s Atlantis» την άνοιξη του 2010, αποδείχθηκε το προφητικό, κύκνειο άσμα του.

• O Alexander McQueen είχε πολλές φορές αντιμετωπίσει το δίλημμα να αποσυρθεί. Όταν δημιουργείς 14 συλλογές τον χρόνο για τουλάχιστον δύο δεκαετίες, εύκολα κάνεις τέτοιες σκέψεις, θα πει κανείς. Όμως δεν ήθελε να «σκοτώσει» το όνομά του, ούτε να το δώσει σε κάποιον άλλο. Παρά τα μεγαλειώδη σκηνικά και το θεατρικό ύφος πίσω από κάθε σόου, όλα είχαν κάτι πολύ «οικείο». Ήταν αδύνατο να διαχωρίσεις την εταιρεία από τον άνθρωπο. «Αν έχω μια άσχημη μέρα, μόνο στον εαυτό μου λογοδοτώ» είχε πει. «Αν θέλεις να με γνωρίσεις, δες απλά τη δουλειά μου» έλεγε επίσης. Ο σεναριογράφος και βοηθός σκηνοθέτη Peter Ettedgui το επιβεβαιώνει με τον δικό του τρόπο. «Μπορούσες να διαβάσεις τη ζωή του μέσα από τα σόου του».

• O Lee Alexander McQueen αυτοκτόνησε το 2010, την παραμονή της κηδείας της μητέρας του.