Green Park: Tο νέο καφέ-μπαρ-εστιατόριο της Αθήνας που θα γίνει στέκι.
Έχει ανοίξει διακριτικά εδώ και λίγες μέρες το «Γκριν Παρκ», εκεί που ήτανε πάντα, στη Μαυρομματαίων και δίπλα στον Πανελλήνιο: ένα απλωμένο, μεγάλο καφέ-μπαρ-εστιατόριο, με δροσερά πεύκα, αραιά τραπεζάκια, σιντριβάνι, υπαίθρια σκηνή για εμφανίσεις καλλιτεχνών και μελετημένο, κολακευτικό φωτισμό. Εδώ που τα λέμε, όλα είναι μελετημένα στο καινούργιο Γκριν Παρκ, από τις καρέκλες και τα τραπέζια μέχρι το ξύλινο δάπεδο, τα κομψά λαμπατέρ, τα χρώματα και την ατμόσφαιρα ακόμα. Ή κυρίως, μια και η ατμόσφαιρα είναι αυτή που χτίζει ένα μαγαζί και όχι οι τοίχοι.
Άλλωστε δεν υπάρχουν τοίχοι στο θερινό «Γκριν Παρκ», μιλάμε για έναν πράσινο κήπο που μοιάζει σαν να ξεκόλλησε από τις Ιδανικές Διακοπές και να προσγειώθηκε μέσα στην Αθήνα, καρα-νταν, εκεί που πήζει η κίνηση και τηγανίζεις αυγό στην άσφαλτο και προσέχεις το πορτοφόλι σου και τέτοια… Τα οποία (τέτοια) ξεχνάς μόλις μπαίνεις στον ωραίο κήπο, ψάχνεις πριβέ τραπεζάκι, διαπιστώνεις ότι όλα είναι πριβέ, ξεφυλλίζεις τον κατάλογο, παραγγέλνεις ένα ποτό και αισθάνεσαι πολύ κουλ. Αισθάνεσαι ηρεμία, πλατύ χαμόγελο, την απλή ευχαρίστηση του «βρίσκομαι σε ωραίο δροσερό μέρος με ωραίο ποτό και καλή παρέα, τι άλλο θέλω;»
Δεν θα σας πρήξω με ιστορικά στοιχεία (παρόλο που τη βρίσκω με κάτι τέτοια). Ξέρετε για τον Γιώργο Οικονομίδη και τον Όμηρο Αθηναίο, ηρωικούς καλλιτέχνες-κονφερασιέ για τους οποίους υπάρχουν ΔΥΟ ΑΡΑΔΕΣ ΜΟΝΟ στο ίντερνετ, δυστυχώς. Όλες οι πληροφορίες που αφορούν το «Άλσος», ισχύουν και για το «Γκριν Παρκ». Ήταν η σαββατιάτικη έξοδος με τον παππού και τη γιαγιά μας στη δεκαετία του ’60, για παγωτό με αυτά τα πλακέ μπισκότα που αργότερα έμαθα ότι λέγονται «γλώσσες της γάτας», αλλά που πρώτο τα σερβίριζε στα παγωτά το «Γκριν Παρκ». Δεν θυμάμαι πώς ήτανε τότε το καφέ, μόνο τα μπισκοτάκια θυμάμαι, σόρι.
Σήμερα το «Γκριν Παρκ» έχει υπότιτλο «φαγητό, δείπνο, εστιατόρια, χώρος ψυχαγωγίας» και σερβίρει νόστιμα πιάτα με γκουρμεδο-ειδές, εντυπωσιακό σερβίρισμα – δεν δοκιμάσαμε, αλλά έτρωγαν με πολλή όρεξη δίπλα μας ο Αντώνης Λουδάρος, η Βίκυ «Πάμε Πακέτο» Χατζηβασιλείου, η τραγουδίστρια-ηθοποιός Άρτεμις Ματαφιά και ο δημοσιογράφος Γιάννης Βίτσας. Η Χατζηβασιλείου μας πρόσφερε ξεροψημένες μακρόστενες πατάτες από το φιλέτο της – αυτά, αργά το βράδυ, όταν δεν περιμένεις ότι θα σερβιριστείς πια γιατί πέρασε η ώρα φαγητού… Ηθοποιοί, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι τα καλοκαίρια τρώμε ό,τι ώρα να ’ναι, όσο πιο αργά τόσο πιο χαλαρά. Σε άλλο τραπέζι καθόταν η Ελένη Πέτα με τον Παντελή Καναράκη – θυμηθήκαμε πως είχαμε κάποτε συναντηθεί οι τρεις μας στο σπίτι της Δέσποινας Βανδή, και πόσο την αγαπάμε, εκτός από το πόσο συγκλονιστικά μαγειρεύει. Η θεά Μιμή Ντενίση μένει απέναντι, κατεβαίνει πολύ συχνά στο «Γκριν Παρκ» αλλά δεν ήταν εκείνο το βράδυ. Που επειδή ήταν Πέμπτη, τραγουδούσε ο Στέφανος Κάκος, το πιο χαμογελαστό, συμπαθητικό και ίσως νόστιμο παιδί στις ελληνικές σόου μπίζνες, αν πάτε Πέμπτη θα τον πετύχετε, μας φτιάχνει τη διάθεση και μόνο που χαμογελάει πόσο μάλλον όταν τραγουδάει, ειδικά όταν τραγουδάει μπαλάντες με την κιθάρα του. Αν πάλι πάτε Τρίτη, θα πετύχετε τον σούπερ Σταύρο Σαλαμπασόπουλο, με την καταπληκτική και-λίγα-λέω φωνή-καμπάνα και το crooner-ικό ρεπερτόριο που πιάνει όλες τις ηλικίες. Τα περισσότερα βράδια έχει λάιβ πρόγραμμα το «Γκριν Παρκ», με ωραίες φωνές και μουσικούς που σκίζουν. Η μουσική είναι στη σωστή ένταση, έχουνε μελετήσει τον ήχο και δεν αισθάνεσαι πουθενά μέσα στον κήπο ότι έχεις καταπιεί ένα ηχείο.
Αν δεν φύγετε από την Αθήνα το καλοκαίρι, το «Γκριν Παρκ» θα γίνει εύκολα στέκι σας. Δεν έχει είσοδο και οι τιμές είναι λογικές (για την κατηγορία του εστιατορίου), μοσχοβολάει πεύκο και ακτινοβολεί τη χαλαρότητα που ταιριάζει τόσο με το ελληνικό καλοκαίρι….
13°
