Τι πρέπει να κάνουμε για να δεις το Fleabag;

Υπάρχει καλή τηλεόραση εκεί έξω. Σε μεγάλες δόσεις και για όλα τα γούστα. Όποια και να είναι η διάθεσή σου για το τι ακριβώς θες να παρακολουθήσεις, αρκεί να πατήσεις ένα κλικ και μπροστά σου ανοίγεται μία απέραντη λίστα από πιθανές σειρές, γεμάτες επεισόδια που θα σε ικανοποιήσουν και θα σε καθηλώσουν. Ένας παράδεισος για κάποιον φανατικό θεατή, που όμως σίγουρα κρύβει παγίδες. Η μεγαλύτερη αυτών να χαθείς ανάμεσα στις τόσες επιλογές και να μην προσέξεις κάτι που πραγματικά αξίζει, κάτι που θα σε πάει παρακάτω όχι μόνο ως viewer αλλά και ως άνθρωπο. Κάποια παραγωγή που θα σε κάνει να ξαναεκτιμήσεις την τέχνη της εξαιρετικής ηθοποιίας, του άριστου γραψίματος και της αψεγάδιαστης σκηνοθεσίας.

Όλα αυτά, και πολλά παραπάνω, είναι το Fleabag.

Η βρετανική σειρά με πρωταγωνίστρια την Phoebe Waller-Bridge, το νέο μου είδωλο, στο ρόλο μίας μοντέρνας Λονδρέζας που παλεύει να ισορροπήσει τον θάνατο της καλύτερής της φίλης, τα οικονομικά της προβλήματα, την τοξική σχέση με την οικογένειά της και το γεγονός πως μάλλον είναι λίγο σεξομανής. Αν νομίζεις πως έχεις δει πολλά παρόμοια δράματα να κυκλοφορούν εκεί έξω, τότε χωρίς πολλές εξηγήσεις σου λέμε πως κάνεις λάθος.

Η πρώτη σεζόν προβλήθηκε το 2016 από το BBC Three (και στην Αμερική από το Amazon), αφού η Waller-Bridge αποφάσισε να διασκευάσει το θεατρικό one-woman show της σε τηλεοπτική σειρά. Το Fleabag ξεκίνησε να σημειώνει τεράστια επιτυχία από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, προσφέροντας ένα περίεργο και εθιστικό «παράθυρο» στην ζωή μιας ξεχωριστής γυναίκας. Εξαιτίας της ιδιαίτερης τεχνικής αφήγησης όπου η Waller-Bridge σπάει τον τέταρτο τοίχο στην μέση μιας σκηνής (ή ακόμα και μιας πρότασης) για να απευθυνθεί στην κάμερα και συνεπώς στο κοινό, η σειρά καταφέρνει να σε ρουφήξει στο σύμπαν της από πολύ νωρίς.

Μέσα από μία πληθώρα συναισθημάτων, τελικά προσφέρει σχεδόν υπερβολική δόση ειλικρίνιας και οικειότητας, η οποία σε αφήνει με ισχυρή διάθεση να βάλεις τα κλάματα, να σκάσεις στα γέλια και να ξεκινήσεις το επόμενο επεισόδιο.

Το σενάριο και η σκηνοθεσία χαρακτηρίζονται από κάτι το εξαιρετικά βρετανικό, με καυστικό χιούμορ, τραγικά συμβάντα, ξεκαρδιστικές στιγμές και αμήχανους διαλόγους που τονίζουν την ρεαλιστική χροιά του. Η Waller-Bridge καταφέρνει όχι μόνο να σε εντάξει στα σκαμπανεβάσματα που έχει η ζωή της πρωταγωνίστριάς της αλλά να σε κάνει να καταλάβεις εξ ολοκλήρου πώς αισθάνεται όσο αυτά της συμβαίνουν.

Κάθε μέρος της ιστορίας αποτελείται από στιγμές που θέλεις να γελάσεις με την ψυχή σου, οι οποίες συνήθως καταλήγουν σε κάτι όχι απλώς στενάχωρο αλλά σοκαριστικά σκληρό, με έναν απλό και αληθινό τρόπο.

Και όλα αυτά στην πρώτη σεζόν. Η δεύτερη είναι ακόμα καλύτερη.

Καταρχάς, στην δεύτερη υπάρχει ο Andrew Scott, από τους καλύτερους ηθοποιούς της Βρετανίας και όχι μόνο, ο οποίος υποδύεται έναν ΠΟΛΥ ΣΕΞΙ ιερέα που ξεκινάει να κάνει παρέα με την ηρωίδα μας, αγνοώντας το γεγονός πως είναι ΠΟΛΥ ΣΕΞΙ αλλά δεν μπορεί να έχει ερωτικές σχέσεις. Αυτό προφανώς ταλαιπωρεί την Fleabag (ποτέ δεν μαθαίνουμε το πραγματικό της όνομα) αλλά και εμάς, καθώς η σχέση τους εξελίσσεται με πολύ ωραίο τρόπο αλλά και βασανιστικό ταυτόχρονα. Από την μία θες απεγνωσμένα να τους δεις να είναι μαζί, από την άλλη γνωρίζεις πως ακόμα και αν υποκύψουν στην έλξη τους, τίποτα δεν θα έχει ευτυχισμένη κατάληξη. Ενώ άλλες σειρές ή ταινίες ίσως προσέγγιζαν μία τέτοια «απαγορευμένη» σχέση με τρόπο φθηνό, κλισέ ή απλώς τρομερά μελό, το σενάριο της Phoebe Waller-Bridge και οι απίστευτες ερμηνείες της ίδιας και του Scott σε κάνουν να νιώθεις και εσύ λίγο ερωτευμένος με το ειδύλλιό τους.

Το πόσο ταλέντο συγκεντρώνεται στο Fleabag είναι σχεδόν απίστευτο. Η Olivia Coleman σε πείθει τόσο πολύ στον ρόλο της «κακιάς μητριάς» που θέλεις να της αστράψεις μία σφαλιάρα αλλά από την άλλη δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Ηθοποιοί όπως η Fiona Shaw και η Kristin Scott Thomas κάνουν μαθήματα για το πώς γίνονται οι σωστές cameo σκηνές σε ένα σίριαλ. Η Siann Clifford ως Claire, αδερφή της Fleabag, δίνει μία από τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες που έχουμε δει εδώ και καιρό στην τηλεόραση. Ο Andrew Scott θέλει να μας στείλει όλους σε μία εκκλησία. Και πιλότος όλου αυτού η Waller Bridge με τα κιλά ευφυΐας της. 

Η σειρά θίγει με τρομερή μαεστρία τις δυσκολίες και την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, κυρίως για μία γυναίκα στην ηλικία των 30, η οποία παλεύει με δαίμονες, τραυματικά γεγονότα και αρκετή θλίψη.

Είναι μία συγκλονιστική εξερεύνηση της θηλυκότητας, των τόσων διαφορετικών πτυχών της και το πώς αυτή προσαρμόζεται σε διαφορετικά καλούπια της σύγχρονης ζωής. Προσδοκίες της οικογένειας, κοινωνικοί κανόνες, προκαταλήψεις, αυτογνωσία, σεξουαλικές σχέσεις, τραύματα... 

Έχει να κάνει με το πένθος και όλους τους τρόπους που επιλέγουμε για να το αντιμετωπίσουμε (ή και όχι).

Και τελικά μας ρωτάει: τι μπορεί να κάνει κάποιος με την αγάπη που έχει να δώσει στους γύρω του; Απλώς δες το. Τι άλλο να κάνουμε για να σε πείσουμε;