Όσα πάνε στραβά στο GοT (σπόιλερ μόνο)

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι λέω ΝΑ αφήσω λίγο την ελληνική επικαιρότητα και να ασχοληθώ με κάτι πιο σημαντικό (σε πλανητικό επίπεδο εννοώ) από την ένδοξη, πλην όμως φοβάμαι αδιάφορη πια για τον πλανήτη, χώρα μας: το Game of Thrones και με όσα πάνε (πολύ) στραβά με την τελευταία (και όχι μόνο από χρονική άποψη) σεζόν. Όποιος δεν έχει δει και τα 5 επεισόδια της σεζόν να μη συνεχίσει και το ίδιο να κάνει κι αυτός που είναι της  άποψης «ας σταματήσει ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του για το GoΤ που έχετε όλοι γνώμη». Μια άποψη φοβερά ανόητη καθώς α) τα προϊόντα της ποπ κουλτούρας, αυτά που καταναλώνονται μαζικά, είναι κατεξοχήν αυτά για τα οποία όλοι έχουν άποψη και τη λένε και β) εδώ δεν μιλάμε για το μακρύ του καθενός και το κοντό το δικό μου, αλλά για μια ομόθυμη δυσαρέσκεια (τα δύο τελευταία επεισόδια έχουν 6.2 και 6.8 στο imdb).   

Για αρχή να πω πως και εγώ που γράφω και εσείς που διαβάζετε αγαπάμε το GoT. Αλλιώς ούτε εγώ θα έγραφα ούτε εσείς θα διαβάζατε. Και παρά τα όσα μας βρωμάνε, εξακολουθούμε να το παρακολουθούμε με την ίδια προσήλωση και μανία που παρακολουθήσαμε την πρώτη σεζόν, 8 χρόνια πριν. Εκείνη τη σεζόν που μας άφησε άφωνους με τους πολυδιάστατους χαρακτήρες, τους καλογραμμένους διαλόγους, την σεξουαλική τόλμη, τις καλοσχεδιασμένες πολιτικές ίντριγκες και αυτό που έγινε το σήμα κατατεθέν της σειράς: τις ανατροπές. Κι εδώ είναι ένα από τα προβλήματα της 8^ης (και ίσως και όλων των τελευταίων) σεζόν της σειράς.

Οι ανατροπές στο GoT δεν έρχονταν από το πουθενά, δεν ήταν ανεξήγητοι κεραυνοί σε μια ηλιόλουστη μέρα. Ήταν απολύτως αληθοφανείς γιατί βασίζονταν σε μια απλή αλλά μεγαλοφυή ιδέα: την απουσία του από μηχανής Θεού. Η καταδίκη του Νέντ του Σταρκ δεν είχε τίποτα το περίεργο ή αναληθοφανές κι αυτό που συνέβη είναι ότι - σε αντίθεση με κάθε αντίστοιχο ποπ θέαμα – δεν εμφανίστηκε ποτέ ο από μηχανής Θεός να διακόψει τη φυσική ροή των πραγμάτων και να τον σώσει. Με λίγα λόγια, η διαφορά της σειράς από όλες τις υπόλοιπες είναι ότι καμία Άρια δεν εμφανίζονταν ξαφνικά να σώσει την τελευταία στιγμή κανέναν Μπραν από κανέναν Knight King. Το σενάριο δεν κατασκεύαζε εκπλήξεις αλλά απλώς δεν άφηνε τις αναμενόμενες εκπλήξεις (μοιάζει οξύμωρο αλλά δεν είναι) να συμβούν.      

Αντιθέτως, στις τελευταίες σεζόν (και ειδικά στην τελευταία) οι ανατροπές μοιάζουν με το ζορισμένο αποτέλεσμα της ανάγκης για εκπλήξεις που όμως καμία σχέση με τη φυσική ροή των πραγμάτων ή την εξέλιξη των χαρακτήρων δεν έχουν. Το αποκορύφωμα αυτού του ζορίσματος είναι η 8 σεζόν να μοιάζει να έχει γραφτεί από ανθρώπους που δεν έχουν δει τις προηγούμενες 7 και απλώς ενημερώθηκαν για τους χαρακτήρες με περιληπτικές περιγραφές.

Και δεν μιλάω για την Ντενέρις Mad Queen.

Στην πραγματικότητα, η τρέλα της Ντενέρις είναι από τα λίγα πράγματα στην 8^η σεζόν που βγάζουν νόημα. Η μεσσιανική εικόνα που είχε για τον εαυτό της και η αντίστοιχη συμπεριφορά της, σε συνδυασμό με την κληρονομικότητα, έκαναν την τρέλα της δραματικό μονόδρομο.  Βέβαια κι αυτός ο μονόδρομος γράφτηκε στο πόδι με αποτέλεσμα αντί από το Υ να πάμε στο Χ, μετά στο Ψ και μετά στο Ω, εκτοξευόμαστε από το Υ στο Ω, αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που μοιάζει ασήμαντο μπροστά, ας πούμε, στην ακατανόητη μεταμόρφωση του Τύριον από έναν ιδιοφυή κυνικό σε έναν τυφλωμένο ακόλουθο της Ντενέρις.

Ο πιο δημοφιλής ήρωας των πρώτων σεζόν μεταλλάχθηκε, χωρίς κανέναν προφανή λόγο, από μια νησίδα λογικής στον ωκεανό του παραλογισμού, σε έναν ανόητο ρομαντικό που κάνει τη μια γκάφα μετά την άλλη.   

Είναι τόσο κακό το γράψιμο της ιστορίας του Τύριον που πάει ως εξής: Ο Τύριον είναι απόλυτα αφοσιωμένος στην Ντενέρις, αλλά (κανείς δεν ξέρει γιατί) δεν διστάζει να αποκαλύψει το μυστικό που μπορεί να την καταστρέψει στον Βάρις, τον οποίο μετά ρουφιανεύει στην βασίλισσα, η οποία εκτελεί τον Βάρυς αλλά ούτε καν περιορίζει τον φλύαρο Τύριον παρότι ξέρει ότι αυτός είναι που του είπε το μυστικό της. Στη συνέχεια ο Τύριον (που η Καλίσι ξέρει ότι την έχει προδώσει), ανενόχλητος, ελευθερώνει τον αγαπημένο του αδερφό Τζέιμι που μπορεί να είναι ο πιο σπουδαίος αιχμάλωτος της Καλίσι αλλά οι φύλακες του δεν έχουν καμία ιδιαίτερη οδηγία φύλαξης. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της «μάχης», απλώς σουλατσάρει ασκόπως στο πεδίο της σφαγής κοιτώντας σαστισμένος τα πτώματα σε διάφορες τοποθεσίες του Κινγκς Λάντινγκ, περιμένοντας να ακούσει τις καμπάνες της πάραδοσης. Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι αν θέλουμε να μιλήσουμε για κακό γράψιμο και καταστροφή χαρακτήρα, αυτό είναι ο ορισμός.

Όπως ο ορισμός του κακού γραψίματος είναι οι δύο μάχες του Δράκου εναντίον του Iron Fleet οι οποίες περισσότερο από μυθιστορηματικές μάχες μοιάζουν με την ανατροπή στο Λίβερπουλ - Μπαρτσελόνα: Στο τέταρτο επεισόδιο η Ντενέρις δεν μπορεί να τα βάλει με ένα μέρος του εχθρικού στόλου επειδή κάποια πλοία είναι εξοπλισμένα με τους σκορπιούς, τις γιγάντιες βαλίστρες που εκτοξεύουν τεράστια βέλη ικανά να σκοτώσουν δράκους. Η αδυναμία της οδηγεί στην καταστροφή του δικού της στόλου, την αιχμαλωσία και την εκτέλεση της Μισάντει κ.ο.κ.

Ένα επεισόδιο μετά, η Ντενέρις με τον δράκο της (θυμάστε, αυτόν που δεν μπορούσε να τα βάλει με ένα μέρος του στόλου) καταστρέφει ΟΛΟ τον Iron Fleet και ΟΛΗ την οχύρωση (κι αυτή εξοπλισμένη με σκορπιούς) ΟΛΟΥ του Κινγκς Λάντινγκ με την άνεση που θα είχε ο Μέσι αν έπαιζε αντίπαλος κάποιας σχολικής ποδοσφαιρικής ομάδας (για έναν περίεργο λόγο, το μικρό μέρος του στόλου στο 4^ο επεισόδιο εκτόξευε τα γιγάντια βέλη με ρυθμό πολυβόλου, ενώ στο 5^ο όλος ο στόλος συν του σκορπιούς της οχύρωσης πρέπει να εκτόξευσαν μονοψήφιο αριθμό βελών... ποιος ξέρει.. ίσως να ήταν σε κακή μέρα).

Στη δε εισβολή στον Κινγκς Λάντινγκ ο στρατός της Σέρσεϊ, αντί να περιμένει τους εισβολείς κρυμμένος στα στενά της πόλης και στήνοντας ενέδρες, τους περιμένει στον κεντρικό δρόμο σε παράταξη. Οι δε εισβολείς εισβάλουν με προφυλάξεις λιγότερες κι από τις προφυλάξεις παντρεμένου ζευγαριού που ο άντρας έχει κάνει βασεκτομή (πιθανότατα να είχαν διαβάσει το σενάριο).

Γιατί όλα αυτά; Γιατί η προχειρότητα; Γιατί η βιασύνη; Γιατί η αμνησία για το τι συνέβη όχι μόνο τις προηγούμενες σεζόν αλλά ένα επεισόδιο πριν;

Γιατί ο θάνατος των δύο από τους πιο κεντρικούς ήρωες, των δύο ανθρώπων που η άρρωστη και παθιασμένη σχέση τους βάζει σε κίνηση τη μηχανή της ιστορίας που παρακολουθούμε εδώ και 8 χρόνια, του Τζέιμι και της Σέρσεϊ, έχει τον λιγότερο χρόνο και λιγότερο δράμα από τον θάνατο των αδερφών Κλεγκέιν; Γιατί μια από τις πιο τραγικές και σημαντικές ιστορίες στο σύμπαν του GoT τελειώνει τόσο αδιάφορα και βιαστικά κάτω από τα χαλάσματα;

Θα μπορούσα να γράψω για δεκάδες στιγμές που έχουν κάνει μια από τις πιο καλογραμμένες και ενδιαφέρουσες σειρές του αιώνα να μοιάζει με κακογραμμένη σαπουνόπερα, αλλά όσοι παρακολουθείτε έχετε καταλάβει τι εννοώ και οι υπόλοιποι δεν ενδιαφέρεστε. Και στο κάτω-κάτω δεν έχει και καμία ιδιαίτερη σημασία καθώς το μόνο που θέλω είναι να πω τον πόνο μου, που, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, είναι και ο πόνος των περισσότερων φαν.

Έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσουμε να αγαπάμε το GoT και να ευγνωμονούμε τους ανθρώπους που πήραν τα βιβλία του Μάρτιν, τα έκαναν σειρά και μας πρόσφεραν μήνες αναμονής ανάμεσα στις σεζόν και μέρες αγωνίας ανάμεσα στα επεισόδια. Και θα στηθούμε στην τηλεόραση να δούμε το φινάλε και θα συγκινηθούμε όταν στους τίτλους της αρχής συνειδητοποιήσουμε ότι είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουμε κι ότι πια το επικό θέμα θα το ακούμε μόνο σε επαναλήψεις ή στο You το Tube. Θα συγκινηθούμε όταν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό είναι το τέλος του Game of Thrones. Απλώς, είναι λίγο κρίμα που το τέλος δεν είναι αντάξιο της αρχής. Και μπράβο μας.