Ανυπομονείς κι εσύ για τον δεύτερο κύκλο του «The Deuce»;

«Αδελφές μου, νέγροι, ασπρούληδες, Εβραιόπουλα, μουρλοί και βαρεμένοι, μην ανησυχείτε! Αν υπάρχει κόλαση, όλοι για εκεί το βάλαμε, όλοι εκεί θα πάμε!». Είδα το «The Deuce» μονορούφι, οκτώ επεισόδια στο καπάκι, και κάθε φορά που ξεκινούσε η «περιήγηση» στη Νέα Υόρκη των τελών του '70, δεν πατούσα το fast forward, όχι, άκουγα αχόρταγα, σαν να είναι η πρώτη φορά, την υπερσόουλ φάνκισα φωνή του Curtis Mayfield να με βάζει στο θέμα.

Ναι, από τη μουσική των τίτλων και το «(Don't worry) if there's hell below, we' re all going to go» -σίγουρα επιλογή του συμπατριώτη συνσεναριογράφου Τζορτζ Πελεκάνος, που την παίζει στα δάχτυλα τη μαύρη δισκοθήκη- το «The Deuce» είναι ξεκάθαρο: αμαρτία, πρέζα, μαφιοζιλίκι, πουτανιά του δρόμου, κακόφημα στέκια, χαμαιτυπεία ποτάδικα, τσοντοσινεμά, αδελφές, καλοντυμένοι νταβατζήδες, πιανόλες μπάτσοι, μπάσιμο με δεξί ντιρέκτ δηλαδή. Το «The Deuce» κερδίζει το ματσάκι, χωρίς αμφιβολία. Όπως και το «The Wire», η πρώτη φορά δηλαδή που ο Πελεκάνος κι ο David Simon παρέδωσαν «πόνημα», όπου αστυνομική λογοτεχνία, πολιτική οικονομία, ανθρωπιστικές επιστήμες και τηλεόραση συνέπλευσαν με τρόπο μαγικά συναρπαστικό και χωρίς να αναιρούν η μια τον ρόλο της άλλης, έτσι κι εδώ ο απόπατος της Νέας Υόρκης, το άρρωστο υπογάστριό της, καταγράφεται με έναν τρόπο όπου πολιτική, κοινωνιολογία και θέαμα συνθέτουν μια σειρά συναρπαστικά πολύπλοκη. Κι ας η Maggie Gyllenhaal δεν τσίμπησε τη χρυσή σφαίρα, χμ, στοιχημάτιζα υπέρ της, αλλά τη σήκωσε η Ελίζαμπεθ Μος, who cares.

Η Maggie, παιδιά, η Maggie: στη βρόμικη, άρρωστη και διεστραμμένη Νέα Υόρκη, λευκή πόρνη, χωρίς νταβατζή, αλλά με φιλοδοξία να ανέβει κλίμακα, δίνει τα ρέστα της. Γιατί ασχέτως αν οι κριτικοί αναπαρήγαγαν αυτολεξεί το δελτίο Τύπου, πως δηλαδή το «The Deuce» είναι μια σειρά που συλλαμβάνει την πλατεία Time Square στη μεταβατική φάση που η βιομηχανία του πορνό κερδίζει τα ηνία από το επικίνδυνο σεξ στον δρόμο, αλλάζοντας τα γούστα και τα «ήθη» της «διασκέδασης», ο ρόλος της Maggie-Ρούμπι διδάσκεται ήδη στα πανεπιστήμια: χειραφέτηση, διαχείριση σεξουαλικότητας, σώματος και μυαλού, τα μόνα όπλα και εργαλεία εκατομμυρίων γυναικών εργατριών του σεξ, κόντρα σε έναν καπιταλισμό που ακόμα και στο πεζοδρόμιο επιβάλλει τον νόμο του ενδιάμεσου.

Όμως η Maggie-Ρούμπι αυτοδιαχειρίζεται το είναι της αρνούμενη να ενταχθεί στη νόρμα. Σε αντίθεση με τον Τζέιμς Φράνκο (σε διπλό ρόλο, του μπάρμαν αλλά και του χαζούλη δίδυμου αδελφού του), που προκειμένου να επιβιώσει στην άγρια πλατεία, συμμαχεί με τη μαφία, η Gyllenhaal πάει την υποκριτική στα ύψη στον ρόλο εκείνης που δεν λύγισε ποτέ. Γιατί για λύγισμα και τσάκισμα μιλά το «The Deuce»: δεκάδες κορίτσια αιχμάλωτα των νταβατζήδων τους σε κάθε επεισόδιο καταβαραθρώνονται σε σώμα και αξιοπρέπεια.

Σειρήνες, μαχαιρώματα, φώτα, κάμερα, διείσδυση, πάμε, άγριο και επικίνδυνο σεξ, αίμα, αυτοσεβασμός στα τάρταρα. Στο «The Deuce» το σώμα είναι αντικείμενο εμπορίου, δεν έχει καμιά αξία αν δεν φέρνει λεφτά, οι προλετάριοι-φτωχοδιάβολοι μόνο έτσι θα μπορέσουν να συνεχίσουν να ζουν. Να τη βγάλουν καθαρή. Δεν κάνουν σχέδια, μόνο επιβίωση. Δεν υπάρχει αυριανή μέρα. Μόνο βαθιά νύχτα. Θάνατος και ηδονισμός, λαγνεία, διαστροφή και νυν υπέρ πάντων το ερώτημα: πόσο κάνει; Πόσα φέρνεις; Θέλω κι άλλα.

Κατά τα άλλα, πλήρης απόλαυση: η ανάπλαση της πόλης εκείνη την εποχή που οι Velvet Underground, «τυλιγμένοι στο μαύρο μεγαλείο τους», υμνούν στο Max's Kansas City τη μεγαλειώδη παρακμή, γίνεται με τρόπο συγκλονιστικό. Όπως και η γκάμα των ηρώων, προσοχή και σ' αυτό, γιατί στο «The Deuce» δεν υπάρχει ένας πρώτος ρόλος και περιφερειακοί δορυφορικοί πρωταγωνιστές, αλλά μια ντουζίνα ολοκληρωμένων χαρακτήρων που απογειώνουν την ιστορία, προσδίδοντας στη σειρά αξία ιστορικής μυθιστορηματικής τοιχογραφίας: βλέπε το βιβλίο «Πόλη στις Φλόγες» του Ρισκ Γκαρθ Χάλμπεργκ - ίδια πόλη, ίδια εποχή, κοντινές συγγένειες, άσπρα παιδιά, μαύρα παιδιά, take a walk on the wild side.

Και τα καλά νέα, πως δηλαδή έρχεται μέσα στο 2018 ο νέος κύκλος, μιας και το HBO έδωσε το ok. Εν κατακλείδι: άχαστο. Ο Τζέιμς Φράνκο; Θεούλης κι αυτός. Τολμώ να πω πως μετά το «The Deuce» ο Φράνκο θα εκτινάξει όχι μόνο κασέ και φήμη στα ύψη, μα και θα αντιμετωπίζεται πλέον σαν ηθοποιός κατηγορίας και κλάσης Μπράντο: εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Μάρλον, χαμηλόφωνες εντάσεις, βοερές σιωπές, σωματικό παίξιμο, βλέμμα φωτιά. Επίλογος από τον Curtis Mayfield και το τραγούδι των τίτλων: «Everybody smoke, use the pill and the dope, educated fulls, from uneducated schools, pimping people is the rule, polluted water in the pool». Καλωσόρισες στον κόσμο του «The Deuce»...