Η «Χορευτική πανούκλα» του Κωνσταντίνου Μάρκελλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Τι συνέβη στο Στρασβούργο στις 14 Ιουλίου του 1518 και για διάστημα μερικών εβδομάδων χιλιάδες πολίτες, μέλη της Τρίτης Τάξης, ξεχύθηκαν στους δρόμους της πόλης χορεύοντας ασταμάτητα μέχρις εξαντλήσεως και θανάτου; Τι έχει να μας πει σήμερα αυτή η ιδιότυπη «Χορευτική πανούκλα» και πώς θα μεταφερθεί στο θεατρικό σανίδι;
«Πρόκειται για μια αλληγορία πάνω στα όρια και τις ανεπάρκειες της ανθρώπινης φύσης, τον φόβο του θανάτου, την αναπόφευκτη φθορά (σωμάτων και ιδεολογιών), την ενστικτώδη αντίδραση του ανθρώπου στην καταπίεση, στην χειραγώγηση και στην ανέχεια, αλλά και μια σπουδή, ταυτόχρονα, πάνω την σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία της ελευθερίας και στην αναγκαιότητα του “συνανήκειν”» δηλώνει ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος για το νέο του θεατρικό έργο που ανεβαίνει από τις 9 Μαΐου και για δέκα παραστάσεις στη Σκηνή Ωμέγα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Πατώντας ξανά σε μια αληθινή ιστορία –όπως και στην «Απαγωγή της Τασούλας» που είχε παρουσιάσει το 2019 στο θέατρο Σταθμός, μια παράσταση που βρέθηκε και στις υποψηφιότητες του βραβείου «Μελίνα Μερκούρη 2020» για την ερμηνεία της Ελένης Στεργίου–, ο σκηνοθέτης εμπνέεται αυτή τη φορά από ένα πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα στο μεσαιωνικό Στρασβούργο και παραμένει ένα από τα άλυτα μυστήρια της Ιστορίας. Τότε που η ακατανίκητη παρόρμηση για χορό οδήγησε εκατοντάδες ανθρώπους στην κεντροευρωπαϊκή πόλη στο να χάσουν τη ζωή τους από εξάντληση, αφυδάτωση, εγκεφαλικά επεισόδια ή εμφράγματα. Οι θρησκευτικές και πολιτικές αρχές, θορυβημένες, θέλησαν να εντοπίσουν την προέλευση της ακατανόητης χορεομανίας επιχειρώντας να την αποδώσουν σε αστρολογικά, υπερφυσικά, βιολογικά, ιατρικά και άλλα αίτια. Μα πάνω απ’ όλα έσπευσαν να περιορίσουν την εξάπλωσή της προκειμένου να διατηρήσουν έναν επιθυμητό βαθμό ευταξίας στους δρόμους.
Τη δική τους σκηνική ματιά πάνω σ' αυτή την παράξενη ιστορία έδωσαν το 2014 στο θέατρο Άλμα ο Βύρωνας Κατρίτσης και ο Γρηγόρης Χατζάκης. Για το έργο του Κωνσταντίνου Μάρκελλου πάντως κύρια πηγή έμπνευσης στάθηκε η ιστορική μελέτη του John Waller «A Time to Dance, A Time to Die: The Extraordinary Story of the Dancing Plague of 1518». Ωστόσο, όπως στην περίπτωση της «Απαγωγής της Τασούλας», το ιστορικό γεγονός λειτουργεί ως αφορμή με στόχο τη σύνθεση ενός έργου μυθοπλασίας που θα αναδεικνύει τις κοινωνικές, πολιτικές και οντολογικές του προεκτάσεις.
«Η φόρμα του έργου παραπέμπει -χωρίς να μιμείται- στην αισθητική του μπρεχτικού θεάτρου» επισημαίνει ο Μάρκελλος. «Το νοηματικό υπόστρωμα της δραματουργίας, οι υπαινιγμοί και οι συνδηλώσεις σχετικά με την σύγχρονη πραγματικότητα, αναδύονται μέσα από την συνύπαρξη καυστικής, σατιρικής πρόζας, μουσικής και τραγουδιού, αλλά και μέσω της εναλλαγής αφήγησης και δράσης με όχημα την δυναμική του ensemble».
Με την «Χορευτική Πανούκλα» ολοκληρώνεται ο κύκλος νέων έργων Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων στη Σκηνή Ωμέγα του ΔΘΠ, μετά το Λάμινγκτον του Βαγγέλη Δουκουτσέλη και τους Αριστερόχειρες της Νεφέλης Μαϊστράλη.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
