Κώστας Νικούλι: Ο νεαρός ηθοποιός μιλάει στην ATHENS VOICE για την υποκριτική, τον «Σασμό», την παράσταση «Killer Joe», τις συνεργασίες του & τη δική του Αθήνα.
O Κώστας Νικούλι παρκάρει το μηχανάκι μπροστά στο καφέ που έχουμε δώσει ραντεβού στα Εξάρχεια. Μέχρι να φτάσει στο μέρος που κάθομαι έχει αποσπάσει μερικά διακριτικά χαμόγελα από τους γύρω. Φαίνεται να έχουν την αίσθηση πως από κάπου τον ξέρουν και προσπαθούν να καταλάβουν από πού... «Α ναι, είναι ο Πετρής, το παλικάρι από τον “Σασμό”», συζητάει μια παρέα. Κάποιοι ίσως τον θυμούνται από τον ρόλο του στο «Ξενία» του Πάνου Κούτρα, που μερικά χρόνια πριν απέσπασε το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας. Ο ίδιος, χαλαρός, μου λέει πως μόλις τελείωσε τις πρόβες της παράστασης «Killer Joe», όπου πρωταγωνιστεί με τον Γιάννη Στάνκογλου, και περιμένει με ανυπομονησία να έρθει το ρεπό του για να χαλαρώσει με κορεάτικες ταινίες, βόλτες στα στενά της Πλατείας Βάθης και μπάλα στο 5x5 της γειτονιάς.
Η υποκριτική. «Όταν ήμουν στο λύκειο, η φιλόλογος μια μέρα καρφίτσωσε ένα χαρτί στον πίνακα ανακοινώσεων με αιτήσεις για τη θεατρική ομάδα. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να γράψω κατευθείαν το όνομά μου – δεν είχα ξανακούσει γι' αυτή την ομάδα, δεν τη ρώτησα για λεπτομέρειες, ούτε είχα γνωστούς που ασχολούνταν με αυτά, απλά το έκανα. Αμέσως μετά την πρώτη παράσταση που ανεβάσαμε αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Έδωσα Πανελλαδικές για το τυπικό της υπόθεσης –μου το ζήτησαν και οι γονείς μου, που εκείνο το διάστημα μετακόμιζαν μόνιμα στην Αλβανία–, αυτό όμως που με ενδιέφερε ήταν να μπω σε κάποια δραματική σχολή. Πριν ακόμα ξεκινήσω τη φοίτηση, έπεσε στα χέρια μου μια αγγελία για ηθοποιούς αλβανικής καταγωγής που ζητούνταν για την ταινία του Πάνου Κούτρα. Έκανα ακρόαση, μπήκα στο καστ, και έτσι ξεκίνησαν όλα. Μετά το “Xenia” άλλαξε η ζωή μου, έμαθα τον μαγικό κόσμο του σινεμά, βρέθηκα στις Κάννες και στο κόκκινο χαλί με κουστούμι και παπιγιόν για πρώτη φορά. Το ένα έφερε το άλλο και ακολούθησαν κι άλλες ταινίες και παραστάσεις με αποτέλεσμα να δουλεύω ως ηθοποιός σχεδόν 10 χρόνια τώρα σερί».
Αγαπημένη ταινία. «Με θυμάμαι πάντα να βλέπω ταινίες και σειρές από μικρός. Οποιεσδήποτε ταινίες, κυρίως αυτές που έδειχνε η τηλεόραση ή αυτές που παρακολουθούσε η μαμά μου στο σπίτι. Μεγαλώνοντας και από τότε που ανοίχτηκε μπροστά μου ο κόσμος του κινηματογράφου, άρχισα να το ψάχνω με τις κορεάτικες ταινίες. Η αγαπημένη μου είναι το “Old Boy” του Παρκ Τσαν-Γουκ. Αν έπρεπε να ταυτιστώ με κάποιον φανταστικό χαρακτήρα, όμως, αυτός θα ήταν ο Luffy από το “Οne piece”. Η σειρά αυτή έχει να κάνει πολύ με τη δύναμη της θέλησης και ουσιαστικά με έκανε να μην πιστεύω στην τύχη αλλά να κυνηγάω τις καταστάσεις με βάση το ένστικτό μου. Είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία που με κάνει να πιστεύω ακράδαντα πως εντέλει προσγειωνόμαστε σε καταστάσεις και μέρη που θέλουμε οι ίδιοι να βρεθούμε. Να σου πω όμως και ποια είναι η αγαπημένη μου παράσταση, η “Γκόλφω” του Νίκου Καραθάνου, το πρώτο θεατρικό έργο που έμεινα να κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια. Θα ήθελα από ηθοποιός να ξεπηδήσω κι εγώ στο κομμάτι της δημιουργίας κάποια στιγμή στο μέλλον».
Ο «Σασμός». «Υποδύομαι τον Πέτρο Βρουλάκη, τον γιο της οικογένειας που εμπλέκεται στη βεντέτα με τους Σταματάκηδες. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια μου με ένα πολυβόλο, και ως νέος άνθρωπος προσπαθώ να διαχειριστώ το παιδικό τραύμα που μου έμεινε, ταυτόχρονα όμως είμαι δραστήριος και αγαπώ τη ζωή προσπαθώντας να βλέπω τη θετική πλευρά στα πράγματα. Ωστόσο, είμαι και ο μόνος άντρας στο σπίτι, και η θέση μου είναι ιδιαίτερη γιατί στις βεντέτες οι άντρες είναι ο κύριος στόχος. Προσπαθώ να μην αγνοώ τους άγραφους νόμους της Κρήτης, παράλληλα όμως δεν επιδιώκω μια περαιτέρω βεντέτα. Όλο το νόημα είναι να βρω ισορροπίες και να μην παγιδευτώ μέσα σε αυτό. Προσωπικά, ως Κώστας δεν θα μπορούσα να ζήσω μέσα σε τέτοιες καταστάσεις, γιατί νιώθω ότι χάνεται η ουσία των πραγμάτων για το φαίνεσθαι. Επίσης δεν θα μπορούσα να πάρω αποφάσεις που θα επηρεάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό τη ζωή των άλλων γύρω μου. Για τον ρόλο πέρασα από πολλές οντισιόν και δοκιμάστηκα σε διάφορους ρόλους, αλλά ο Πέτρος ήταν αυτός που με κέρδισε περισσότερο. Όπως με κέρδισαν και οι συνεργάτες μου στη σειρά. Είναι χαρά μου που συνεργάζομαι με σπουδαίους ηθοποιούς, νιώθω μια ασφάλεια που δικαιώνει το προαίσθημα που είχα πριν πάρω τον ρόλο... ότι όλα θα πάνε καλά».
H δημοσιότητα. «Στην ουσία αυτό που με ενδιαφέρει είναι να με αναγνωρίζουν οι άνθρωποι του χώρου για τη δουλειά μου και μέσα από εκεί να προκύπτουν επαγγελματικές προσεγγίσεις. Η δημοσιότητα, για παράδειγμα, που προκύπτει από την αύξηση των followers στα social media δεν με επηρεάζει. Δεν ξέρεις και γιατί σε ακολουθούν, κάποιοι απλά από περιέργεια χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Σίγουρα πάντως με αναγνωρίζουν πλέον λίγο περισσότερο. Προχθές έμεινα με το μηχανάκι έξω από ένα σουβλατζίδικο και έτρεξαν να με βοηθήσουν λέγοντάς μου ότι είναι φανατικοί της σειράς. Η γνώμη μου είναι πάντως ότι οι ηθοποιοί είναι πρωτίστως καλλιτέχνες, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν. Κάποιοι, για παράδειγμα, ίσως το βλέπουν ως μέσο να ανεβάσουν το στάτους τους και να γίνουν διάσημοι και όχι ως τρόπο να εκφράσουν τις καλλιτεχνικές ανησυχίες που έχουν μέσα τους. Οι δραματικές σχολές οφείλουν να κατευθύνουν τους νέους ηθοποιούς να μην επαναπαύονται σε μια πρόσκαιρη επιτυχία, αλλά να εξελίσσονται και να εξερευνούν συνεχώς».
Πότε νιώθω πλήρης. «Όταν γυρίζω σπίτι και αδειάζω από σκέψεις. Να ξέρω ότι τελείωσα τη δουλειά, πήγαν όλα καλά μέσα στη μέρα και δεν υπάρχει κάτι στο τέλος να με προβληματίζει. Μια ιδανική μέρα που νιώθω γεμάτος είναι το κυριακάτικο ρεπό. Να ξυπνώ έχοντας χορτάσει ύπνο, να πιω έναν καλό καφέ, να ασχοληθώ με τον γάτο μου, τον κύριο Νικόλα, το μεσημέρι να μαγειρέψω, το βράδυ να δω μπάλα. Να ακούσω μουσική, Νέγρο του Μοριά, Λεξ, Shahmen, να κανονίσω να δω τους φίλους μου για κάτι χαλαρό, χωρίς πρόγραμμα. Πάντα με αποφορτίζει η επικοινωνία με τους δικούς μου ανθρώπους».
Το ποδόσφαιρο. «Πολλοί δεν το ξέρουν, αλλά είναι η μεγάλη μου αγάπη. Όχι απλώς μ’ αρέσει να παίζω ποδόσφαιρο, αλλά το κυνηγάω κιόλας να υπάρχει μέσα στην καθημερινότητά μου. Πότε μαζεύομαι με την παρέα μου στο 5x5 του Π. Φαλήρου και τα Σάββατα στους αγώνες με την ομάδα του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Από τον Οκτώβριο μάλιστα έχει ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Παίζω δεξί χαφ ή δεξί εξτρέμ. Παλαιότερα ήμουν πιο αμυντικός στο δεξί μπακ – τώρα ανέβηκα λίγο».
Στην Αθήνα αγαπώ... «Τη γειτονιά μου, τον Περισσό, όπου συγκατοικώ με την κοπέλα μου. Με κέρδισε η ηρεμία της περιοχής, κάτι που το είχα και στη γειτονιά όπου μεγάλωσα στο Φάληρο, και πλέον είναι βασικό κριτήριο για την επιλογή σπιτιού. Στο κέντρο της Αθήνας δεν θα μπορούσα να μείνω ποτέ, γιατί με στρεσάρει η βαβούρα που επικρατεί, απολαμβάνω όμως τις περιπλανήσεις στα στενά της πόλης. Όχι στα γραφικά μέρη όμως, όπως η Πλάκα και τα Αναφιώτικα, αλλά σε πιο industrial σημεία, σαν τα Εξάρχεια και του Ψυρρή. Για παράδειγμα, η αγαπημένη μου βόλτα είναι στη Βίκτωρος Ουγκώ για αυτή την ιδιαίτερη και dark ατμόσφαιρα που αποπνέει. Βαριέμαι την Πλατεία Συντάγματος γιατί με κάνει να νιώθω πως είναι απλά ένα πέρασμα, υποχρεωτικό για να πας κάπου αλλού και όχι προορισμός για να περάσεις καλά. Αν έπρεπε να ξεναγήσω κάποιον που θα ερχόταν για πρώτη φορά στην πόλη θα τον πήγαινα στα νότια προάστια για παραλιακές βόλτες και θα ήταν άνοιξη, που οι ηλιόλουστες μέρες είναι σαν δώρο. Μετά θα τον πήγαινα στην καντίνα του Μερακλή δίπλα στο τραμ για βρόμικο σάντουιτς».
Τον Κώστα Νικούλι τον βλέπεις στο καθημερινό τηλεοπτικό σίριαλ του Αlpha «Σασμός» και στη θεατρική παράσταση «Killer Jοe» στο θέατρο Εμπορικόν.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
20°
