Θεατρο - Οπερα

Κίττυ Παϊταζόγλου: «Η γλώσσα της Κιτσοπούλου με ταράζει»

Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. που ενσαρκώνει η Κίττυ Παϊταζόγλου είναι μια ηρωίδα της σύγχρονης εποχής, μια σκοτεινή εκδοχή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, με συνεχείς πετάγματα και πτώσεις.

efterpi-mouzakiti.jpg
Ευτέρπη Μουζακίτη
4’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Η Κίττυ Παϊταζόγλου.
© Ελίνα Γιουνανλή

Κίττυ Παϊταζόγλου: Η ηθοποιός μιλά για την παράσταση Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. που πρωταγωνιστεί, την αγάπη της για το θέατρο, την καραντίνα και το κίνημα MeToo.

Συναντηθήκαμε ένα ζεστό απόγευμα του Νοεμβρίου σε ένα πολύχρωμο καφέ, με vintage μελωδίες γαλλικής τζαζ, κρυμμένο σε κάποιο στενό κοντά στην Ακαδημίας. Εκείνη ήρθε απευθείας από μια ακόμα εξαντλητική πρόβα, αλλά η αύρα και η παρουσία της εκπέμπει ηρεμία και συνάμα ανυπομονησία. Παρατηρώ την πλαστικότητα στις κινήσεις των χεριών της και τις σπίθες που πετούν τα μάτια της καθώς μου μιλά για τη μεγάλη της αγάπη, το θέατρο. Η Κίττυ Παϊταζόγλου, ένα πλάσμα με καθηλωτική ευγένεια, μιλά με λαχτάρα για την παράσταση Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου, στο θέατρο Ζίνα, σε σκηνοθεσία της Δήμητρας Δερμιτζάκη, στην οποία πρωταγωνιστεί.

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη φορά που συστήθηκε η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. στο αθηναϊκό κοινό, με μια οικονομική κρίση και πολλά κύματα να μεσολαβούν. «Δεν είμαστε οι ίδιοι, οπότε ούτε η παράσταση θα μπορούσε να είναι η ίδια. Η ηρωίδα είναι μια γυναίκα στα early 30s που έχει λαχτάρα για ζωή, αλλά συνεχώς έρχεται αντιμέτωπη με αυτή τη «σαπίλα» που κυκλοφορεί γύρω της και μέσα της… Διψάει για το απόλυτο, αλλά δεν το βρίσκει. Δεν μπορεί να συνδεθεί με τίποτα αληθινά, ενώ ψάχνει απεγνωσμένα ένα νόημα» μου λέει η Κίττυ, σκιαγραφώντας τον ρόλο που υποδύεται. Μια ηρωίδα της σύγχρονης εποχής, μια σκοτεινή εκδοχή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, με χιουμοριστικά στοιχεία, συνεχείς πετάγματα και πτώσεις.

Στιγμιότυπο από την παράσταση Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.
© Ελίνα Γιουνανλή

Ο μονόλογος είναι μια πρόκληση που καλείται για πρώτη φορά στην καριέρα της να αντιμετωπίσει. Πέρα από τη δυναμική του, έχει μια φοβερή μοναξιά λέει γελώντας. Ωστόσο, το κείμενο της Λ. Κιτσοπούλου και η γλώσσα που χρησιμοποιεί έχει κάτι τόσο ποιητικό, που «σε οδηγεί και δεν μπορείς να μην αφεθείς σε αυτό τον ίλιγγο που σου δημιουργεί. Η γλώσσα της με ταράζει. Έχει κάτι το επείγον. Μου θυμίζει αυτό που λέει ο Βύρων Λεοντάρης, πως η γλώσσα του Έλληνα είναι σε συνεχή κατάσταση ανάγκης. Έχει κάτι απερίγραπτα ελληνικό αυτό. Προϋποθέτει μια έλλειψη. Που τρέχουμε σαν τρελοί να την καλύψουμε».

Αυτό που την συγκινεί τόσο πολύ στο έργο, που την κάνει να νιώθει ότι μπορεί να υπάρχει και ένα κομμάτι της στον ρόλο, είναι πως ακόμα και στις στιγμές που η πρωταγωνίστρια βρίσκεται στον πάτο, δεν υπάρχει καμία αυτολύπηση.

«Θα δαγκώσεις τα χείλη, θα βρεις τη δύναμη και θα ξανανέβεις. Δεν έχει μιζέρια, έχει κάτι γνήσια δυνατό. Και αν δεν ξανασηκωθείς, κάτι θα βρεις εκεί. Αυτό δείχνει φοβερή λαχτάρα για ζωή».

Στιγμιότυπο από την παράσταση Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.
© Ελίνα Γιουνανλή

Κίττυ Παϊταζόγλου: Από τη Νομική στο θεατρικό σανίδι

Η κουβέντα κυλάει αβίαστα, αναπολώντας τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια στην Άνδρο από όπου κατάγεται και αγαπά βαθιά, τα παιχνίδια στις πυλωτές με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς στην οποία μεγάλωσε στην Πεύκη και φτάνει στις πρώτες παραστάσεις που ανέβασε στη θεατρική ομάδα που συμμετείχε στο γυμνάσιο. «Ένιωθα ένα καταφύγιο εκεί, ένιωθα ότι ένας άλλος κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου. Ένας κόσμος με ποίηση, που αισθανόμουν ότι θα μπορούσα να συναναστραφώ ουσιαστικά με τους ανθρώπους». 

Ωστόσο, πέρασε στη Νομική, μια σχολή που επέλεξε λόγω της αναζήτηση που είχε πάντα μέσα της για το δίκαιο και τον θυμό προς το άδικο. Πρακτικά, δεν ένιωθε όμως ότι της ταίριαζε. Έτσι, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη συνέχεια, έκανε Master στο Λονδίνο, στην κλασσική τέχνη, με πολύ Σαίξπηρ, που λατρεύει «γιατί συνδυάζει το σημαντικό, το απλό και το πρόχειρο, όλα όσα είναι μέσα στη ζωή». 

Η Κίττυ Παϊταζόγλου.
© Θανάσης Καρατζάς

Μου μιλά για το θέατρο, τον  κινηματογράφο και την τέχνη με τρυφερότητα και συνάμα με δυναμική. «Το θέατρο για μένα είναι ένα ομαδικό παιχνίδι. Έχει να κάνει με ανθρώπους. Τελεία και παύλα. Αν δεν μπορείς ή δε θέλεις να συνυπάρχεις με άλλους, με σεβασμό, κάτσε σπίτι σου».

Την ρωτάω πώς νιώθει όταν ανεβαίνει στην σκηνή. Θυμάται τα πρωτόγνωρα συναισθήματα της πρώτης φοράς και την ανυπομονησία που συνεχίζει να νιώθει ακόμα. «Πάντα νιώθω μια φοβερή λαχτάρα όταν ανεβαίνω στην σκηνή, οπότε αυτό επισκιάζει πάρα πολύ και τον πανικό της έκθεσης και το άγχος. Η λαχτάρα που είχες όταν πρωτοανέβηκες ή στα πρώτα χρόνια που έπαιζες μόνο με τον αυθορμητισμό, τη συγκίνηση και με μια φοβερή αθωότητα, είναι χαρακτηριστικά που ελπίζω να μην χάσω».

Η Κίττυ Παϊταζόγλου.
© Θανάσης Καρατζάς

Η καραντίνα, η μετά την πανδημία εποχή και το MeToo

Μετά από περισσότερο από ένα χρόνο που λόγω της πανδημίας οι παραστάσεις είχαν ακυρωθεί, η Κίττυ επέστρεψε το καλοκαίρι στην Επίδαυρο συμμετέχοντας στο «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη. Μου περιγράφει ζωηρά την ανάγκη που ένιωθε να ξαναβρεθεί στην σκηνή και να αλληλεπιδράσει με το κοινό.

«Νομίζω μετά από αυτό που περάσαμε, το μόνο που είχε σημασία ήταν να ξαναβρεθείς με ανθρώπους, που συγκινούνται και μόνο από το γεγονός ότι είστε και οι δυο εκεί. Το θέατρο χωρίς ανθρώπους, δεν υπάρχει. Τα live streaming ήταν ένα αποκούμπι σε μια περίοδο που δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς το πράγμα. Αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με την live εμπειρία, που έχεις τον άλλον απέναντι σου και δημιουργείται παλμός, ρυθμός, νιώθεις ότι κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις».

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το κίνημα MeToo γιγαντώθηκε, με καταιγισμό καταγγελιών και αποκαλύψεων για διάφορες μορφές βίας και κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο της Τέχνης. Για την Κίττυ μόνο καλό μπορεί να κάνει αυτό στον χώρο, να τιμωρηθούν οι κακοποιητές και να αποτραπούν τέτοιες συμπεριφορές μελλοντικά.

«Πρέπει να αμφισβητήσουμε επί της ουσίας και όλο το προηγούμενο  μοντέλο-πρότυπο του «πατριάρχη» σκηνοθέτη, που στο βωμό μιας καλής παράστασης μπορούσε να κάνει ό,τι γουστάρει. Είναι κάτι που έρχεται από το παρελθόν αυτό, και έχει σημασία γιατί ειδικά εμείς οι νέοι γαλουχηθήκαμε στις μνήμες του. Η για χρόνια στρεβλή πεποίθηση πως μόνο αν φτύσεις αίμα, αν σε ξεφτιλίσουν, αν κοπεί η περίοδός σου και διαταραχθεί όλο το νευρικό σου σύστημα, τότε «πραγματικά» χάνεις τον έλεγχο και γίνεσαι καλός ηθοποιός. Ήρθε η ώρα να χειραφετηθούμε λοιπόν από αυτά τα τοτέμ, τα ιερά τέρατα του παρελθόντος, που «τα έκαναν όλα τέλεια» (και μπορεί και να ισχύει) αλλά κακά τα ψέματα, σε αρκετές περιπτώσεις χανόταν η ανθρωπιά».

ΙΝΦΟ: « Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» στο Θέατρο Ζίνα (Λεωφόρος Αλεξάνδρας 74) κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 έως τις 28/12

Η αφίσα της παράστασης  Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.
Η αφίσα της παράστασης Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Γυάλινος κόσμος: μια ενδιαφέρουσα και εν μέρει ανατρεπτική πρόταση από τον Αντόνιο Λατέλα
Γυάλινος κόσμος: μια ενδιαφέρουσα και εν μέρει ανατρεπτική πρόταση από τον Αντόνιο Λατέλα

Ο γνωστός Ιταλός σκηνοθέτης αναλαμβάνει για πρώτη φορά να σκηνοθετήσει Έλληνες ηθοποιούς, προσεγγίζοντας τον «Γυάλινο κόσμο» μέσα από μια δική του, «πειραγμένη», και γι’ αυτό καλοδεχούμενη, οπτική

Δημήτρης Φιλιππίδης: Συνέντευξη με τον νέο ηθοποιό
Δημήτρης Φιλιππίδης: «Το χιούμορ είναι το πιο αποτελεσματικό κοινωνικό εργαλείο. Μιλάω και προσωπικά»

Μιλήσαμε για όλα: τη νέα παράσταση «Ήρωες», το θέατρο, τα όρια της σάτιρας, τη σύγκριση με τον πατέρα του και πώς αντιμετωπίζει την κατάσταση σήμερα

Θοδωρής Αμπαζής: Στο μουσικό θέατρο όλοι συντονίζονται, έχουν κοινή αναπνοή
Θοδωρής Αμπαζής: Στο μουσικό θέατρο όλοι συντονίζονται, έχουν κοινή αναπνοή

Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.