Ο Τάκης Τζαμαργιάς έρχεται στη Μετακίνηση 7 του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με «Το μινόρε της αυγής»
Λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου, οι συνεργαζόμενοι με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά δημιουργοί, ανάμεσα σε μια ιδιάζουσα κατάσταση αναμονής και προετοιμασίας, βγαίνουν στην πόλη, συνομιλούν μαζί της και μοιράζονται μαζί μας την αγωνία του δημιουργικού μυαλού, που ευτυχώς δεν αναπαύεται ποτέ.
Πώς αντιπαρέρχεται κανείς τα εμπόδια; Πώς συνεχίζει να δημιουργεί σε αυτήν την ιδιάζουσα συνθήκη που αποκλείει τα σύνολα, την ομαδική δουλειά και βασικά τη συνάθροιση για λόγους Τέχνης;
Οεικαστικός και video designer Παντελής Μάκκαςσυνεχίζει να ακολουθεί και παρακολουθεί τους επτά δημιουργούς των φετινών παραστάσεων του ΔΘΠ. Μετά τoυς Σίμο Κακάλα («Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι») και Λευτέρη Γιοβανίδη («Λουκής Λάρας»), έρχεται στη Μετακίνηση 7 ο Τάκης Τζαμαργιάς («Το μινόρε της αυγής»).
Πώς προετοιμάζονται, πώς δουλεύουν, πώς εμπνέονται οι καλλιτέχνες, ενώ τα θέατρα παραμένουν κλειστά;
Έξι βιντεοσκοπημένες αιωρήσεις ανάμεσα στην Ιστορία και το αλλόκοτο παρόν, ανάμεσα στο προσωρινό πάγωμα του χρόνου και την αδιάκοπη ροή της σκέψης, της τέχνης, του θεάτρου. Εφτά καλλιτέχνες προτείνουν μια εναλλακτική διαδρομή που αποτελείται από πολλές τυχαίες, ή και όχι, διαδρομές με τελικό προορισμό τη θεατρική σκηνή.
Ο Τάκης Τζαμαργιάς μιλάει για την Μετακίνηση 7 του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά
«Η Μετακίνηση 7 μου έδωσε την ευκαιρία να δω τον Πειραιά με άλλα μάτια. Αγαπώ την πόλη μου κι ας θυμώνω κάποιες φορές μαζί της. Η περιπλάνηση της Μετακίνησης 7 και των εμπνευστών της σε τόπους οικείους και συνάμα θαμπούς όπως η Φίλωνος της Τρούμπας, τα λιπάσματα και το τσιμεντάδικο της Δραπετσώνας, το φουγάρο και το πάρκο Κερατσινίου με τα σφαγεία που δούλεψε ως εκδορέας ο Βαμβακάρης, με ταξίδεψαν ισχυρά στο παρελθόν μου σε παλιούς καιρούς, σε πρόσωπα και συμβάντα οικεία, βιώματα που με σημάδεψαν και με καθόρισαν.
Τα είδα όλα μπροστά μου.
Είδα την πόλη αλλά και το Μινόρε της αυγής με φίλτρα τρυφερότητας και πόνου. Το Μινόρε δεν είναι μια ακόμη παράσταση στο ΔΘΠ αλλά το νήμα που μας συνδέει με την ιστορία της πόλης. Τώρα πια έχω άλλα σήματα για την ανάδυση και εδραίωση του Πειραιώτικου ρεμπέτικου. Στο video των 9 λεπτών τρέχει το βίωμα μιας γενιάς που μεγάλωσε στις παρυφές της πόλης του Πειραιά»
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
© ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΟΥΛΗΣ
