Ο Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθετεί «Γιον Γκάμπριελ Μπόρκμαν» του Ίψεν, σε μετάφραση της Έρις Κύργια, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Το αριστούργημα του Ίψεν «Γιον Γκάμπριελ Μπόρκμαν», γραμμένο το 1896, είναι το τρίτο έργο του σπουδαίου νορβηγού συγγραφέα που ανεβάζει ο σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς, σε νέα μετάφραση που υπογράφει η Έρι Κύργια, ειδική παραγγελία για την παράσταση που θα δούμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Ο Γιάννης Χουβαρδάς, με τη βοήθεια των εξαιρετικών συνεργατών του (τα σκηνικά είναι της Εύας Μανιδάκη, τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη, η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου και οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου) θέλει να αναδείξει τα λανθάνοντα στοιχεία του ονειρικού κόσμου που συνθέτει ο συγγραφέας: το ερωτικό μελόδραμα, το έργο τρόμου, τον αναρχικό συμβολικό ρεαλισμό, τη μαύρη κωμωδία, το ειρωνικό γκροτέσκο, την καλπάζουσα φαντασία, με άλλα λόγια ολόκληρη τη χρωματική παλέτα στο πρωτοποριακό πανόραμα ενός ασυμβίβαστα ποιητικού σύμπαντος.
Το σημείωμα του σκηνοθέτη: «Γραμμένο το 1896, μέσα στη καρδιά της ακμαίας περιόδου του καπιταλισμού, το αριστούργημα του Ίψεν περιγράφει με προφητικά ρεαλιστικό τρόπο τα υπερμεγέθη οράματα και την καταστροφική δύναμη ενός στυγνού οικονομικού συστήματος, που, στο απόγειο της παντοδυναμίας του, ισοπεδώνει οικονομικά και υπαρξιακά τους αδύναμους, αλλά αποξενώνει και τους φαινομενικά ισχυρούς από τα θεμελιώδη ανθρώπινα συναισθήματα και τους εξορίζει σε μια παγωμένη ψυχική έρημο. Στη συνταρακτική ποιητική δυστοπία που χτίζει ο μεγάλος Νορβηγός, δίνονται ανάμεσα στα μέλη της παλιάς γενιάς αδυσώπητες μάχες ζωής και θανάτου για την κατίσχυση πάνω στο νέο αίμα. Ένα νέο αίμα χωρίς αξίες και προσανατολισμό, που αγωνίζεται απεγνωσμένα να αποδράσει από τον απάνθρωπο κόσμο του άκρατου εγωϊσμού που έχουν χτίσει οι μεγάλοι και να “ζήσει, μόνο να ζήσει!”.
Όταν όμως το μίσος, η άκρατη φιλοδοξία, η υποκρισία και η φιλαυτία φτάσουν στο τέλος τους, όταν οι ψευδαισθήσεις καταρρεύσουν και η Νέμεσις έχει αποδοθεί, θα ξημερώσει η μέρα μιας λυτρωτικής, αλλά και –όσο παράδοξο και να ακούγεται αυτό– αμφιλεγόμενης αλήθειας. Το μέλλον χαμογελά, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν το χαμόγελο κρύβει μια ευοίωνη υπόσχεση ή μια δυσοίωνη απειλή».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
