Ο Αργύρης Ξάφης δεν καπνίζει, δεν πίνει, ενίοτε δεν κοιμάται

Δεν καπνίζει. Δεν πίνει. Ενίοτε, δεν κοιμάται. Θα μπορούσε να είναι το θαύμα της φύσης αλλά προς το παρόν «βολεύεται» με το «Θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών», την καινούργια ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα όπου και πρωταγωνιστεί. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Της φιλοσοφίας.

Ηθοποιός σημαίνει (Ρίττερ, Ντένε) Φος
«Όλοι ήξεραν ότι ο Βιτγκενστάιν είχε δίκιο αλλά κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει ακριβώς τι εννοούσε». Κάθε βράδυ, από Τετάρτη μέχρι Κυριακή, στο γεμάτο από κόσμο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης ο Λούντβιχ του Αργύρη ανεβαίνει στη σκηνή. Περιφέρεται ασκόπως σε αυτήν και κατακεραυνώνει ατάραχα τις συνθήκες που ο κόσμος πείστηκε να ζει. Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για μία από τις πιο ώριμες ερμηνείες του ενώ «είναι από τα πιο δύσκολα έργα που μπορείς να καταπιαστείς ως ηθοποιός. Το χαρακτηριστικό του Μπέρνχαρντ είναι το διεστραμμένο του χιούμορ το οποίο σε ταράζει, σχεδόν σοκάρεσαι».

Το συγκρότημα που θα ζωντάνευε για να παρακολουθήσει live: «Μη γελιόμαστε, θα ήθελα τους Beetles».

Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος
Χαμηλώνει την ένταση στο κινητό που χτυπά ακριβώς αριστερά του και επιστρέφει για λίγο στην παράσταση: «Η οικογένεια Βίτγκενσταϊν είναι πλούσιοι, επιπέδου Ρότσιλντ. Απορείς ώρες ώρες πώς είναι η φάτσα τους. Ούτε ξέρουν αυτά τα παιδιά πόσα χρήματα έχουν». Κάπου εδώ η ερώτηση του εκατομμυρίου πήρε την πιο κυριολεκτική της μορφή: Αλήθεια, τι θα έκανε αν είχε πάρα πολλά λεφτά;

Δεν έχει σκεφτεί και ούτε θέλει να το κάνει. «Για να το πετύχεις αυτό πρέπει να στοχεύσεις σε πράγματα που δεν με αφορούν ιδιαίτερα. Δεν με αφορά να πατήσω το πόδι μου εξουσιαστικά στον πλανήτη». Τζόκερ έχει παίξει μια φορά στη ζωή του, όταν βγήκε. «Στα 14-15 μου. Όλοι τότε βλέπαμε τα μηχανήματα και ενθουσιαζόμασταν με τελίτσες. Δεν έχω ξαναπαίξει τίποτα μετά τα 17».

Ύστερα, ήρθε στο τραπέζι το bitcoin. Παρήγγειλε έναν καφέ και πλήρωσε χωρίς χρήματα. «Ασχολούμαι με το bitcoin, ένα χώρο που πολύ τον θεωρούν κερδοσκοπικό αλλά εγώ τον αντιμετωπίζω ιδεολογικά. Μου αρέσει πολύ η αποκέντρωση της εξουσίας. Τη θεωρώ ως τη μοναδική σοβαρή λύση σε πολλά προβλήματα που έχουμε».

Κανένα γραμματόσημο, μόνο bitcoin
Η ποπ κουλτούρα φέρνει σε αυτό το σημείο τη θρυλική ατάκα «επικίνδυνο χόμπι το σαφάρι αλλά τι να κάνεις; Να μαζεύεις γραμματόσημα;» και ο Αργύρης συνεχίζει τη συλλογή εξηγώντας ότι το bitcoin πια βρίσκεται σε εκατοντάδες μαγαζιά στην Ελλάδα. «Μετά το 2015 καταλάβαμε με πολύ σκληρό τρόπο ότι τα χρήματά μας δεν μας ανήκουν. Έτσι, ενώ στην αρχή ήμασταν είκοσι άτομα, σήμερα μιλάμε για 700-800 και χιλιάδες άλλους που δεν ασχολούνται με κοινότητες».

Μάνα, θα γίνω χάκερ
«Ασχολούμαι με υπολογιστές και χάκινγκ. Οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε την τεχνολογία όπως τρέχει και να την καταλάβουμε ή να την αξιοποιήσουμε σωστά, είμαστε απλώς θύματα εκείνων που την καταλαβαίνουν λίγο καλύτερα».

Τέλος αϋπνίας
«Όταν είσαι 20 μπορείς να περάσεις και τέσσερις μέρες άυπνος, εγώ μπορούσα». Την περίοδο εκείνη, περνούσε ατελείωτες ώρες να αναζητά τι είναι ασφαλές και τι όχι. «Ήταν πολύ κουραστικό όλο αυτό, μου έτρωγε πολύ χρόνο και συγκέντρωση, αλλά ήταν μια πολύ δημιουργική εποχή που μετά από καιρό καταλαβαίνω πόσα μου έδωσε».

Πέρα από cyber αναζητήσεις τότε, έπαιζε μουσική ως dj μέχρι τις 5 το πρωί, «μετά πηγαίναμε για ένα ποτό σε κάποιο ροκάδικο και μετά πήγαινα στις 10 στη σχολή για μάθημα». Το 2004 διέγραψε τα πάντα. «Σκληροί δίσκοι κάηκαν, τέλος. Δεν μπορώ να δηλώσω τον λόγο που το έκανα αλλά το έκανα». Το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει ξανά να φτιάχνει κάποιες λίστες στο Spotify. «Έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις άμα κλείσει το Spotify;» με ρώτησε και στο «όχι» μου απάντησε: «Πρέπει να το σκεφτείς. Εγώ σώζω κάθε εβδομάδα τις λίστες μου γιατί, αν γίνει κάτι, θα κλαίω πέντε μέρες».

God save the νηστειοθεραπεία!
Μια γνωστή του πλησιάζει ενθουσιασμένη το τραπέζι μας. Τον αγκαλιάζει, τον φιλάει και πιστή στο τρίτο σκέλος του εθιμοτυπικού τού λέει πόσο αδυνάτισε και πόσο ομόρφυνε. Η διαφορά είναι ότι εν αντιθέσει με τους συγγενείς που είθισται να ακολουθούν την παραπάνω διαδικασία μόλις μας δουν, ανεξαρτήτως αν αυτό που λένε έχει βάση ή όχι, είναι ότι η ξανθιά κυρία έλεγε την αλήθεια. Πράγματι, ο Αργύρης έχεις χάσει 14 κιλά μέσα σε ένα μήνα και μία εβδομάδα. Νιώθει πολύ πιο ανάλαφρος χωρίς τους συνήθεις πόνους στη μέση ενώ η γυναίκα του υποστηρίζει ότι έχει σταματήσει να ροχαλίζει. «Κάνω νηστειοθεραπεία» θα της πει και θα κοιτάξει και προς το μέρος μου. «Είναι ένας διαφορετικός τρόπος διατροφής που σε μαθαίνει λίγο πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι με το φαγητό. Θα πάθεις σοκ με το τι χρειάζεσαι πραγματικά».

Η μουσική δεκαετία όπου ανήκει:Δεν υπάρχει. «Μπορεί να κάθομαι ένα βράδυ και να ακούω μπαρόκ μουσική και ένα άλλο τις ίδιες ώρες να ακούω indie brit συγκρότημα».

Ποιος είδε (στον Κοκκινόπουλο) τον Αργύρη και δεν τον φοβήθηκε
Χαμογελάει σαν παιδί που του κάνουν σχόλιο για το ωραίο τσουλούφι που μόλις έφτιαξε μόνος χύνοντας πολλά λίτρα gel στο πάτωμα. «Ο κόσμος δεν με φοβόταν. Αυτό που συνέβαινε ήταν ότι με κοιτούσαν και κάπως γελούσαν και φοβόντουσαν μαζί. Μου άρεσε αυτό, ερχόντουσαν και μου έλεγαν “α, είσαι τελείως κανονικός εσύ”». Τώρα, γελάει. «Ο Κοκκινόπουλος δεν θα συνεχίσει του χρόνου, δεν υπάρχουν άλλα χρήματα, δεν ξέρω πώς γίνεται. Ίσως διανύουμε την περίοδο των υπερπαραγωγών».

Για επτά χρόνια θα πήγαινε φυλακή... «Ούτε για δύο δις. Και θα έβγαινα νομίζεις μετά από επτά χρόνια; Θα με σκότωναν, δεν υπάρχει περίπτωση. Με κάποιον θα τσακωνόμουν ή θα μου έσπαγε τα νεύρα γιατί θα το έπαιζε αυθεντία εκεί και θα γινόταν ο χαμός».

Ο άνθρωπος που κατάλαβε πως οι τηλεοπτικές σειρές ξαναέγιναν must
«Με το cash rebate έχει δοθεί μια δυνατότητα στους παραγωγούς να βάζουν χρήματα και όσο πιο πολλά βάζουν να τα παίρνουν με πίστωση. Αυτό γίνεται σε όλο τον πλανήτη, όπου υπάρχει σοβαρή βιομηχανία κινηματογράφου. Όσο μεγαλύτερο είναι το cash rebate τόσο πιο πολλοί πηγαίνουν στην εκάστοτε χώρα για να γυρίσουν σειρές και ταινίες. Οι “Άγριες μέλισσες” δεν θα γίνονταν ποτέ, αν δεν υπήρχε αυτό. Κανείς δεν θα έδινε ποτέ τα χρήματα να φτιάξει ένα ολόκληρο χωριό».

Κάποτε στο Εθνικό
«Στο πρώτο έτος της σχολής στο Εθνικό αυτά που μάθαινα συγκρουόντουσταν με εκείνα που έβλεπα. Ήμουν μπερδεμένος αλλά είπα να δώσω χώρο και χρόνο. Στο δεύτερο έτος κάπου ξεχείλισε όλο αυτό που ένιωθα και έτσι αποφάσισα ότι πρέπει να σταματήσω από εκεί και ίσως να κάνω κάτι άλλο». Τότε, στον δρόμο του βρέθηκε ο Διαγόρας Χρονόπουλος «ο οποίος για τα ζητούμενα του Εθνικού ήταν κάτι το εντελώς προχωρημένο. Ήταν ο άνθρωπος που μας είπε ότι επιτρέπεται να πεις ανθρώπινα “καλημέρα” ενώ μέχρι τότε μας δίδασκαν να λέμε το “καλημέρα” με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όπως το έλεγε κάποιος το 1930, ασχέτως αν εσύ την προκειμένη στιγμή ήσουν 18 χρονών, άσπρος, μαύρος, μπλε». Άρχισε να προφέρει τη λέξη σαν τροβαδούρος ή ψυχοπαθής αρλεκίνος. «Όταν έχεις μεγαλώσει με τον Πατσίνο και τον Ντε Νίρο δεν σου κολλάει όλο αυτό». Μετά τη συνάντησή τους, γύρισε πίσω στη σχολή και τελείωσε νιώθοντας ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα. «Έπειτα, βρέθηκα με τον Θωμά (σ.σ. Μοσχόπουλο) και ψάχνοντας αρχίσαμε να το βρίσκουμε».

Μια υπερδύναμη: «Θα μου άρεσε πάρα πολύ να είμαι αόρατος. Να παρατηρώ πιο εύκολα χωρίς να είμαι αδιάκριτος, να έχω την ησυχία μου και την προσωπική μου γαλήνη». 

4 παραστάσεις και μια ταινία
«Είναι μία από τις πιο γεμάτες χρονιές που είχα ever. Θα είμαι με τον Γιάννη Καλαβριανό στο Εθνικό. Παράλληλα ξεκινάμε πρόβες με τους ΠΥΡ για το “Μάκιναλ” το οποίο είναι μια εργάρα του προηγούμενου αιώνα και θεωρείται ένα από τα 25 καλύτερα έργα όλων των εποχών». Ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης σχηματίζεται σε ένα στόμα που σχεδόν ψιθυριστά λέει: «Δεν το δίνουν πολύ εύκολα να παιχτεί». Ταυτόχρονα, θα ασχοληθεί με το «Έτσι πεθαίνουμε», «που θέλω εδώ και δύο χρόνια να το κάνω και είναι ένα ποτάμι κειμένου χωρίς πρόσωπα. Η δική μου σκέψη γι’ αυτόν τον τρελό ταραντινικό ποιητικό μονόλογο είναι να φτιάξω ένα τρελό χορικό με οκτώ μαθητές μου». Μετά, εκεί κοντά στον Ιούνιο έρχεται η σχολή. «Μαζί με τη Σοφία Πάσχου ετοιμάζουμε για τα παιδιά που είναι στο τρίτο έτος μια παράσταση που θα παρουσιαστεί στο Υποσκήνιο του Παπαϊωάννου».

«Δεν μου είπες για “Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών”» είπα πριν σηκωθεί από το τραπέζι. «Είναι ταινιάρα, νομίζω ότι είναι η κορυφαία του Σύλλα».

Υ.Γ. Ως φαν του Αργύρη, ξέρω ότι ίσως χάνω την αξιοπιστία μου λέγοντας ότι η παράσταση στο Τέχνης είναι άχαστη. Παρόλα αυτά, όποιος τη δει, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα συμφωνήσει μαζί μου.

*Ευχαριστούμε το καφέ Αερόστατο για τη φιλοξενία

Info
Ο Αργύρης εμφανίζεται στην παράσταση «Ρίττερ, Ντένε, Φος» που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα στο Θέατρο Τέχνης και πρωταγωνιστεί στην καινούρια ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα «Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών».