O Γιώργος Χρυσοστόμου αποφάσισε να σταματήσει να μιλάει
Αλλά σε μας μίλησε και για το Mute και για την έχθρα μεταξύ τηλεοπτικών και θεατρικών ηθοποιών και για την εμπειρία του από blind date. Διαβάστε και ακούστε!
Ακούστε live τον Γιώργο Χρυσοστόμου που παίζει, γράφει και σκηνοθετεί μαζί με τη Σοφία Πάσχου το «Mute» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
1.100 κομμάτια μισοτελειωμένου παζλ βρίσκονται σκονισμένα και επιμελώς κρυμμένα σε ένα πεντακάθαρο σπίτι. Η μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στο κουτί με τα υπόλοιπα 900 κομμάτια ήρθε αφότου ο ιδιοκτήτης του κατάλαβε ότι το να παθαίνεις κρίσεις άγχους για τέτοια ζητήματα δεν είναι το πλέον σοφό.
Σε μια γενική εικόνα του προφίλ του, θα λέγαμε ότι ο εν λόγω ιδιοκτήτης δεν τα πάει καλά με το άγχος τέτοιων ζητημάτων, πολλώ δε μάλλον συνθηκών που τον πιέζουν και που κατά κάποιον τρόπο τον δεσμεύουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Όπως συμβαίνει με τα social media, για παράδειγμα.
Την πρώτη φορά που συνάντησα τον Γιώργο Χρυσοστόμου δεν είχε προφίλ στο Facebook ή το Instagram, έφτιαχνε το παραπάνω παζλ, ξεκινούσε να παίζει στο κομβικό για την καριέρα του «Πέτρες στις τσέπες του» μαζί με τον Μάκη Παπαδημητρίου και έκανε γιόγκα την οποία συνεχίζει με απόλυτη προσήλωση αφού «Η ελαστικότητα είναι πολύ πιο σημαντική από το να είσαι “φέτες”».
Στη δεύτερη συνάντησή μας στο καφενείο της γνωστής και μη εξαιρετέας «Γωγώς» στον Νέο Κόσμο που θα εμφανιστεί σαν το Τζίνι τις πιο ακατάλληλες στιγμές για να του πει «πόσο καλό παιδί είναι» ή «ποια σειρά βλέπει στο Νέτφλιξ αυτήν την περίοδο» ο Γιώργος είναι φανερά πιο ήρεμος, έχει «χωρίσει» συναινετικά με τη νύχτα και ανεβάζει μια παράσταση που είχε απωθημένο τα τελευταία πολλά χρόνια.
«Mute» ή σιωπή τώρα, μιλάμε για τη μοναξιά (του) «Η παράσταση είναι ένα μυστήριο και το βασικό της στοιχείο είναι ότι δεν έχει λόγια. Το βασικό της λοιπόν κείμενο είναι η μουσική. Όλο αυτό ξεκίνησε με τη μοναξιά και τη σχέση μου με τη μουσική όχι ως τέχνη, γιατί δυστυχώς δεν έμαθα ποτέ μου κάποιο όργανο ούτε ως τραγούδι γιατί δεν έχω τόσο καλή φωνή».
Ένα «το δοκίμασες;», πρόλαβα να αφήσω στο τραπέζι και εκείνος το άρπαξε πριν πέσει κάτω. «Τραγουδάω σωστά, αν χρειαστεί σε κάποια παράσταση, αλλά δεν είμαι από αυτούς που αγαπούν να τραγουδάνε. Γι’ αυτό και αποφεύγω τα μιούζικαλ. Αυτός είναι ο μεγάλος μου φόβος ως ηθοποιός». Αλλάζει χρώμα στη φωνή. Τώρα, η φωνή 2 παίρνει αργά και σιγανά τη θέση της. «Στην κίνηση, από την άλλη, είμαι πάρα πολύ καλός».
Επιστροφή στη φωνή 1. «Στο σπίτι μας δεν υπήρχε πολύς χώρος, όταν ήμουν μικρός. Με θυμάμαι λοιπόν να φοράω τα ακουστικά και να φτιάχνω το δικό του κόσμο μέσα σε αυτά. Άκουγα συναυλίες, κωμικούς, ραδιόφωνο. Μπορούσα να φύγω από το σπίτι χωρίς να μετακινώ το σώμα μου. Όλη αυτή η διαδικασία “απομόνωσης” γιγαντώθηκε στη σχολή όπου άκουγα εμμονικά μουσική όλη μέρα. Όπως και τώρα, όλη μέρα με αυτά είμαι». Βγάζει τα ακουστικά που βρίσκονται επιμελώς κρυμμένα στην τσάντα του και τα φοράει.
«Κάπως έτσι άρχισα να ανακαλύπτω ότι πάρα πολύς κόσμος εθελοτυφλεί τοποθετώντας πράγματα στα αυτιά του». Ξανά φωνή 2: «Με την παράσταση δεν θέλω να “χτυπήσω” ούτε τα social media ούτε το Playstation».
Η ιστορία μιας παιχνιδομηχανής: «Playstation απέκτησα το 2002. Δεν ήξερα και πολλά τότε, άρχισα λοιπόν να παίζω ένα παιχνίδι με αυτοκίνητα. Μετά από λίγο καιρό, συνειδητοποίησα ότι τον ίδιο εκνευρισμό που είχα όταν έπαιζα και δεν τα πήγαινα καλά, είχα και στον δρόμο όταν οδηγούσα. Εκεί λοιπόν είπα το πρώτο “ωπ”.
Το δεύτερο (σ.σ. “ωπ”) ήρθε όταν πήγα να σπάσω την τηλεόραση γιατί δεν μου έβγαιναν οι χρόνοι που ήθελα. Ε, δεν περίμενα να δω το το τρίτο, το πήρα και το έκανα δώρο στο Νοσοκομείο Παίδων».
Το σοσιαλάιζινγκ σε μικρές και μεγάλες οθόνες «Αυτό που βλέπω περπατώντας στους δρόμους είναι ότι όλοι οι άνθρωποι δεν κοιτάνε ευθεία. Δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας. Έχεις πάρει χαμπάρι ποιο ήταν το πρώτο από τα social media;» Δεν ήταν το MSN, δεν ήταν το My Space, ήταν: «Συνήθως σε “β” κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης, και μια γραμμή που περνούσε στο κάτω μέρος της οθόνης. Εκεί μπορούσες να στείλεις σε ένα πενταψήφιο νούμερο, να πεις ξέρω γω “Σούλα” και να περιμένεις μέχρι να το δεις να εμφανίζεται. Μετά η “Σούλα” να πει “Εσύ ‘Μαχητή 2’ πού είσαι” και κάπως έτσι άρχισαν να επικοινωνούν οι άνθρωποι μέσα από την οθόνη».
Φυσικά, είχε στείλει μήνυμα. «Θυμάμαι γύρω στα 13-14 μου όλο αυτό το ένιωθα σαν μια αμαρτωλή ενοχή. Δεν θυμάμαι το ψευδώνυμό μου, νομίζω ότι ήταν “Giorgi”. Τότε ήταν 150 δραχμές το μήνυμα οπότε η κάρτα τελείωνε στα τρία μηνύματα και έτσι δεν ασχολήθηκα πολύ. Το έκανα γιατί μου άρεσε να βλέπω πώς είναι αυτό που έγραψα πάνω στην οθόνη».
Αυτή ήταν μάλλον και η τελευταία προσπάθεια του Γιώργου να κοινωνικοποιηθεί πίσω από μια οθόνη, μεγάλη ή μικρή. «Δεν έχω social media γιατί δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Είχα κάνει ένα My Space μια φορά, μου ήρθαν απανωτά 25 προσκλήσεις, αγχώθηκα, δεν ήξερα πώς να βγω, πήρα ένα φίλο να μου το κλείσει».
Η απάντηση στην ερώτηση του εκατομμυρίου (followers):«Αν χρειαστεί, μπορεί να γίνω και ινφλουένσερ».
Οδηγίες σε ραντεβού και κοινωνικές συναθροίσεις
«Μην κάνεις blind date μέσα από φωτογραφία, είναι λάθος». Χτυπάει τα χέρια σαν παλαμάκια, παίρνει την ανηφόρα των μαλλιών του με το δεξί, τα στρώνει λίγο και συνεχίζει: «Και την έχουν πατήσει όλοι».
Και «βέβαια» έχει κάνει blind date. «Και έχω κάνει και κάτι χειρότερο: Έχω κάνει blind date με χαρτάκι που δεν ξέρω ποιος μου το έδωσε. Μιλάμε για βουρ καταστροφή. Ευτυχώς ήταν κοπέλα, σε πρώτη φάση».
Σε φωνή 2 (δηλαδή σε χαμηλό τόνο) θα πει ότι «Οι πιο αληθινές στιγμές των ανθρώπων είναι οι αμήχανες» και εγώ θα υποθέσω ότι στο ασανσέρ θα πρέπει να περνάει φανταστικά. Σαν σπίρτο δίπλα σε βενζίνη, τινάχτηκε. «Το ασανσέρ είναι φριχτό. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα μην τυχόν και μυρίσεις τον δίπλα σου, οπότε σκας. Λες ένα “καλημέρα” με κατεβασμένο το κεφάλι. Σε όλη τη διαδρομή απειλείς μέσα σου το ασανσέρ “μην τολμήσεις και πάθεις καμιά βλάβη”».
Για το τέλος, έφερε το γνωστό σε όλους σχολείο της νύχτας, να πιστοποιήσει τα λεγόμενά του: «Δούλεψα 22 χρόνια νύχτα και ως μπάρμαν και ως Dj και παρατηρούσα αυτές τις στιγμές κάθε βράδυ. Μέχρι να έρθει η κολλητή, να γίνουν τα τρία πρώτα ποτά, η αμηχανία είναι φριχτή. Οι άνθρωποι προσπαθούν να επικοινωνήσουν με έναν τρόπο χωρίς να εκτεθούν».
Μια δεκαετία που θα ήθελε να ζει:«Το ’70, glam rock και τα λοιπά».
Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού -από τη νύχτα- μυαλού Από τα δεκαέξι του δούλευε βράδυ. Άνοιξε τα δάχτυλα σε βεντάλια και άρχισε να μετράει. «Στη Ρόδο, δούλευα σε σπαστά ωράρια σε φαρμακείο, τη σχολή την είχα νύχτα, εδώ θέατρο πάντα νύχτα, dj νύχτα, παραστάσεις με τους Άγαμους Θύτες, νύχτα». Και κάπως έτσι μια ωραία μέρα και όχι νύχτα, πριν δύο χρόνια είπε «Στοπ. Πέταξα cds, τα χαρτάκια με τα τραγούδια τα μάζεψα και τα έκανα ένα ωραίο κολάζ για τον τοίχο». Πια, δεν βγαίνει ούτε για ποτό πιστός στην αντικοινωνικότητα που σε διάφορα σημεία της συζήτησης θυμάται να υπερτονίσει. Άσε που «Τώρα πια δεν βρίσκω κανένα λόγο να βρίσκομαι σφηνωμένος σε ένα μπαρ που λογικά, δεν μου αρέσει η μουσική για να πιω ως επί το πλείστον, πετρέλαιο».
Μια υπερδύναμη:«Time traveller και θα πήγαινα έναν Μεσαίωνα μια βόλτα. Μου αρέσει η darkiλα του».
Η φάση ήταν «Εξάρχεια» «Επτά χρόνια έμενα στην οδό Βουλγαροκτόνου ακριβώς δίπλα από το σπίτι του Φλαμπουράρη στα Εξάρχεια. Η περιοχή τότε ήταν ας την πούμε “εναλλακτικά ροκ”, ενώ τώρα είναι στενάχωρη και γραφική». Ξαναχαμηλώνει τον τόνο του και η φωνή 2 έρχεται να κονταροχτυπηθεί με φωνή 3 αφού τα ντεσιμπέλ είναι ακόμα πιο ισχνά στο: «Τα Εξάρχεια συγνώμη που το λέω αλλά είναι για φοιτητές που λένε “θέλω να μείνω Εξάρχεια να ζήσω λίγο τη φάση”. Είναι “η φάση πια” και είναι και τρομερά επικίνδυνα. Δούλευα στην πλατεία σε μαγαζί, σε δευτερόλεπτα θυμάμαι να κατεβάζουμε μπάρες και να περιμένουμε ούτε ξέρω πόση ώρα. Τώρα, περπατώντας με ακουστικά στα αυτιά, συνέλαβα τον εαυτό μου να κοιτάω κάτω για να μην κοιτάξω στα μάτια κάποιον από αυτούς τους αρκετούς που πουλούσαν ναρκωτικά στην πλατεία. Που πουλούσαν, όχι που έπιναν» και τείνει το χέρι του διδακτικά προς το μέρος μου.
«Και πάνω εκεί πατάει το δεξιό κόμμα για να σου πει “θα τους διώξω αυτούς”, θα συμφωνήσεις και ταυτόχρονα ότι θα ξέρεις ότι πρέπει να τρομάζεις με άνθρωπο ο οποίος έχει άλλο χρώμα. Και εγώ δεν μπορώ να ζω έτσι γιατί μεγάλωσα σε ένα πολυπολιτισμικό σχολείο. Στην τάξη μου ήταν Τούρκοι, Σουηδοί, Νορβηγοί, Γερμανοί και Έλληνες. Ένας από τους καλύτερους φίλους ήταν ένας Πακιστανός, η πρώτη κοπέλα που φίλησα ήταν η Νεσμιγιέ και πάει λέγοντας».
Μια ιστορία για αγρίους «μπάτσους» (σ.σ. με την έννοια του ξύλου): «Όταν έκανα το LAPD όπου υποδυόμουν έναν αστυνομικό έμενα Εξάρχεια. Περπατούσα λοιπόν στην πλατεία και τα παιδιά εκεί με έκραζαν νομίζοντας ότι είμαι όντως αστυνομικός. Έφευγα και πήγαινα Χαριλάου Τρικούπη όπου και πάλι μου την έπεφταν, αυτήν τη φορά οι αστυνομικοί του ΠΑΣΟΚ επειδή και καλά τους κορόιδευα. Ε, δεν μπορούσα να περπατήσω τελικά. Όταν δεν υπάρχει νοημοσύνη, ή υπάρχει αλλά καίγεται, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν από βλακεία, επικίνδυνα».
Ο Γιώργος στην τηλεόραση «Περίμενα πώς και πώς το “Λόγω Τιμής”. Μου αρέσει να μην κάνω τα ίδια και τα ίδια. Με πονάει οικονομικά όλο αυτό αλλά χαίρομαι». Ένας ακόμη λόγος να χαίρεται είναι η άνοδος των σίριαλ γιατί «ανέβασαν τον πήχη». Δηλώνει μεγάλος θαυμαστής των “Άγριων Μελισσών” και ότι είναι με το μέρος των ηθοποιών. «Παλαιότερα θα ζήλευα αλλά τώρα είναι σαν να παίζω εγώ».
Μια συνεργασία και μια Επίδαυρος: «Φέτος έχω τη μεγάλη χαρά να ξαναδουλεύω με τη Μαρία Κίτσου το καλοκαίρι. Εκείνη θα κάνει Μήδεια, εγώ Ιάσωνας, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Με τη Μαρία επικοινωνώ πολύ με την παλαβομάρα της. Ένα χαρακτηριστικό που το αγαπώ σε γυναίκα ηθοποιό που είναι όμορφη και κάνει και καραγκιοζηλίκια και “σπάει” την εικόνα της».
Ο Χρυσοστόμου που καθαρίζει το πάρκο στου Παπάγου
«Δεν έχω ούτε αυτοκίνητο ούτε μηχανή για οικολογικούς λόγους. Κάνω ό,τι μπορώ για να μαζεύω ό,τι σκουπίδι υπάρχει σε παραλίες και έχει πολλή πλάκα γιατί υπάρχουν φορές που με πλησιάζουν και μου λένε “μπράβο σας, για να σας βλέπουν τα νέα παιδιά που μαζεύετε τις γόπες να πάρουν παράδειγμα”».
Το «μπράβο» το λέει παχύ σε στυλ Αυλωνίτη, ύστερα, επιστρέφει στην κανονικότητα του: «Εγώ βέβαια το κάνω από ψυχαναγκασμό γιατί θέλω να βλέπω την παραλία καθαρή. Μια φορά που δεν ήμουν καλά, ζήτησα μια σακούλα και μάζεψα ένα πάρκο στου Παπάγου».
Πολιτική και ευαισθησία «Από το “Fuck Trump” του Ντε Νίρο μέχρι την πιτσιρίκα που μιλάει για το οικολογικό ζήτημα, δεν θα πω ότι είναι “πιόνια” αλλά ότι πρόκειται για ένα σύστημα που δεν το ελέγχουμε εμείς. Δεν ελέγχω τίποτα, εγώ μπορώ μόνο να αποκρούω και να είμαι υγιής».
Μια ανάσα μετά, θα πει: «Γεννήθηκα σε ένα νεόπλουτο νησί, πολύτεκνος. Πάντοτε θυμάμαι ότι, προεκλογικά, μας έταζαν μεγάλα επιδόματα. Θυμάμαι λοιπόν ότι ερχόταν ένας ταχυδρόμος και έδινε στη μάνα μου για επτά παιδιά από 300 δραχμές τον μήνα. Μιλάμε ήταν για να ψωνίσει εκείνη την ημέρα. Από μικρός λοιπόν έμαθα ότι οτιδήποτε μου τάζει κάποιος δεν θα γίνει παρά μόνο για λίγο».
Το «κακό» που μας ενώνει: «Η ευπιστία. Αν πεις σε κάποιον “αυτό είναι το πιο ωραίο τσάι που υπάρχει”, θα ησυχάσει. Θα ξέρει ότι δεν είναι αλλά επειδή του το είπαν, θα ηρεμήσει. Αυτό είναι στοιχείο των μαζών γενικότερα. Τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τον έκανε ένας άνθρωπος που μιλούσε σε ένα μικρόφωνο. Αν το σκεφτούμε, είναι τραγικό».
George Xrisostomou stars «Να φύγω να πάω πού; Δεν με γοητεύει καθόλου το αμερικάνικο όνειρο του Βέγκας και της Καλιφόρνια. Τους βλέπω όλους εκεί πέρα πόσο ταλαιπωρημένοι είναι. Πολύ πλούσιοι ναι, αλλά και πολύ ταλαιπωρημένοι. Αν διαβάσεις συνέντευξη του Λεονάρντο Ντι Κάπριο λέει ότι έχει βάλει τοίχους στο σπίτι του για να γλιτώσει από τους παπαράτσι. Όλα αυτά είναι πακέτα τα οποία δεν διαχειρίζεται εύκολα ένας άνθρωπος».
Σκέφτεται σαν να ξύνει το κεφάλι με τα δάχτυλα αλλά δεν το ξύνει. «Να σου πω την αλήθεια τώρα πια και με τον κινηματογράφο είναι πολύ απογοητευμένος. Χαίρομαι που γεννήθηκα εδώ ηθοποιός. Αν έχω ένα όνειρο είναι ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Λονδίνο, Ιρλανδία».
Θέατρο; Σειρά; «Σειρά στη Βρετανία θα ήταν λουκούμι» είπε και έγλειψε νοητά τα δάχτυλά του.
«Αγαπάω τη θεατρική Ελλάδα πάρα πολύ και μου αρέσει τώρα που η κρίση ανακάτεψε τους ηθοποιούς και χάθηκε λίγο αυτό το ξεχωρισμένο πράγμα των “εμπορικών” και των μη. Αυτή η αηδία που κληρονομήσαμε από τους προηγούμενους. Πολύ νωρίτερα από τα 90s. Είχα ρωτήσει τον Σπύρο Παπαδόπουλου πώς δούλευε τότε το “κουλτουριάρης” και μη, και μου είπε ότι ήταν ο Κουν ενώ όλοι οι άλλοι, Ηλιόπουλοι κτλ ήταν οι κινηματογραφικοί και δεν έπαιζαν μαζί. Εμένα τον πρώτο καιρό μου έλεγαν “Α, έχεις κάνει σίριαλ; Λυπάμαι”».
Ο καλλιτέχνης που θα ζωντάνευε για να δει live: «Φρέντι Μέρκιουρι». Η πρώτη του κασέτα ήταν η συναυλία των Queen από το Wembley το 1986 και «την ήξερα όλη απέξω. Με ένα φίλο παίρναμε όλες τις κασέτες που βρίσκαμε στα πανηγύρια και κυκλοφορούσαν με ψεύτικα εξώφυλλα».
Ένας σύντομος διάλογος: - Αφού έχεις τόσο θέμα με τη μουσική γιατί δεν ασχολήθηκες με αυτήν;
- Γιατί δεν είχαμε λεφτά. Είναι ακριβό άθλημα.
Για επτά χρόνια θα έμπαινε φυλακή με: «Με τι κατηγορία; μισό, γιατί είναι και το τι θα κουβαλάς μετά. Και σε ποια φυλακή;»
Γελάει και απαντά με σοβαρή φωνή 4: «Με κανένα ποσό δεν θα έμπαινα».
Ελεύθερος χρόνος, αλέρτ! Στον ελεύθερό του χρόνο προσπαθεί να κοιμάται, εκπαιδεύεται στο διάβασμα με μια-δύο σελίδες την ημέρα και -ω του θαύματος- ακούει πολλή μουσική. Α! Κάνει και πολλή φασίνα γιατί «του αρέσει, τον ηρεμεί». Και σπίτι του, όχι μόνο στα πάρκα.
Η ιστορία του με τη νύχτα σε 49":
[[{"fid":"723925","view_mode":"default","fields":{"format":"default","alignment":""},"type":"media","field_deltas":{"13":{"format":"default","alignment":""}},"link_text":null,"attributes":{"class":"media-element file-default","data-delta":"13"}}]]
Υστερόγραφο με δύο απωθημένα:Ο Γιώργος δεν σκάει να παίξει τον Άμλετ, δεν έχει τέτοια θέματα. Θέλει όμως «ένα σπίτι με τζάκι και να κάνει μια ταινία που θα μιλάει για την ηλεκτρονική μουσική». Η συζήτηση, κάπου εδώ, κλείνει.
Και αφήνει στον αέρα να πλανάται το εξής ηθικό δίδαγμα: Μπορεί να μην είμαστε αυτό που φαινόμαστε αλλά μπορούμε εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία μας να γίνουμε αυτό που είμαστε. Και ο Γιώργος Χρυσοστόμου είναι ένας ακοινώνητος -όπως λέει- άνθρωπος με βαθιά κοινωνική συνείδηση.
Ίνφο Ο Γιώργος Χρυσοστόμου παίζει, γράφει και σκηνοθετεί μαζί με τη Μαρία Πάσχου την παράσταση «Mute».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
© Θανάσης Καρατζάς
© Θανάσης Καρατζάς
© Θανάσης Καρατζάς
© Θανάσης Καρατζάς
