Συνέντευξη της Ειρήνης Βιανέλλη για το πρωτότυπο animation της παράστασης το «Αηδόνι του Αυτοκράτορα» που ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή
Φαντασμαγορία. Άντερσεν. Και πάλι φαντασμαγορία. Μέσα στο όλο σκηνικό, μεταξύ animation και παραμυθιού, η Λένα Πλάτωνος. Με την ιδιαίτερη, ταξιδιάρικη μουσική της. Η περσινή σεζόν έκλεισε με το «Αηδόνι του Αυτοκράτορα», την πρωτότυπη animated όπερα για παιδιά και νέους, να τερματίζει μεταξύ των καλύτερων παραστάσεων της χρονιάς. Φέτος, επέστρεψε για μερικές ακόμη υποκλίσεις στους μικρούς και τους μεγάλους της φίλους.
Με αφορμή την εν λόγω επιστροφή, ζητήσαμε από την Ειρήνη Βιανέλλη, τη γυναίκα που εμπνεύστηκε το animation και κατάφερε να το ταιριάξει άψογα με την όπερα σαν αυτά τα δύο είδη καλλιτεχνικής έκφρασης να έκαναν παρέα από πάντα, να μας μιλήσει για την επιτυχία της παράστασης. Και όχι μόνο.
Το «στήσιμο» της επιτυχίας. «Είναι δύσκολο για μένα να καταλάβω τι κάνει κάτι μια επιτυχία, αλλά πιστεύω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι συγκυρία πολλών γεγονότων, καθώς πέρα από την απαράμιλλη μουσική της Λένας Πλάτωνος που από μόνη της σε ταξιδεύει, η συνεργασία μεταξύ της Κατερίνας Πετσατώδη (σ.σ. σκηνοθέτρια), της Ευαγγελία Θεριανού (σ.σ. σκηνογράφου) κι εμού υπήρξε άψογη και το έργο δουλεύτηκε με πολλή αγάπη από την πρώτη στιγμή που ανταλλάσσαμε ιδέες. Έπειτα στα χέρια των υπερτάλαντων ερμηνευτών το έργο πήρε νέα διάσταση και το πάντρεμα μεταξύ του ζωντανού και του animation αναδείχθηκε αναπάντεχα. Αυτή η επιτυχία βέβαια οφείλεται στην άρτια συνεργασία τόσο των καλλιτεχνών όσο και των ανθρώπων της παραγωγής της ΕΛΣ».
Μια ερώτηση: «Τελικά, η όπερα στην Ελλάδα σε ποιους απευθύνεται;» «Νομίζω θα έλεγα ότι είναι για όλους, όπως έχει αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Βασίλης Καραμητσάνης (σ.σ. Πρόεδρος του ΔΣ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής). Ιδιαίτερα όταν βρίσκεται σε έναν τόσο προσιτό χώρο, όπως το ΚΠΙΣΝ. Ίσως ακούγεται ουτοπικό, αλλά ένα θέαμα που συνδυάζει τόσο πολλές τέχνες και πια παρουσιάζεται με τόσο διαφορετικές μορφές και ύφη, είναι πραγματικά δύσκολο να μην αγγίξει κάποιον. Για παράδειγμα μπορεί κάποιος να μην έχει κανένα ενδιαφέρον για τη μουσική αλλά να εντυπωσιαστεί από τα φώτα ή τα σκηνικά. Από την Πλάτωνος ως τον Μπελίνι σίγουρα υπάρχει κάτι για όλους».
Animation της Ειρήνης Βιαννέλη για «Το αηδόνι του αυτοκράτορα»
Animation της Ειρήνης Βιαννέλη για «Το αηδόνι του αυτοκράτορα»
Τα παιδιά, ως κοινό. «Προσωπικά δεν προσεγγίζω ένα έργο διαφορετικά, αν απευθύνεται σε παιδιά. Έχοντας γίνει πρόσφατα μαμά, αντιμετωπίζω την κόρη μου και τους φίλους της σαν ίσους. Μου φαίνεται παράλογο να προσπαθήσω να της μιλήσω διαφορετικά. Αντιθέτως προσπαθώ να την ακούω όσο περισσότερο γίνεται και να βλέπω τον κόσμο με τη φρέσκια ματιά που τον βλέπει εκείνη. Γι’ αυτό θα έλεγα ότι μια όπερα για παιδιά έχει τις ίδιες ευκολίες και δυσκολίες με μια όπερα για ενήλικες. Θέλει προσοχή να κρατήσεις το ενδιαφέρον και να δημιουργήσεις κάτι που αναδεικνύει όλες τις τέχνες στο μέγιστο και τότε ο κάθε ακροατής θα βρει κάτι που θα τον κεντρίσει – είτε είναι το animation, η μουσική, η ερμηνεία. Το θετικό με τα παιδιά είναι ότι μπορεί κάτι απ’ όλα αυτά να τους δώσει ένα ερέθισμα για το τι τους αρέσει ή δεν τους αρέσει να κάνουν».
Εξελίξεις στον Πολιτισμό. «Βλέπω συνεχώς νέους ανθρώπους να δημιουργούν με δικούς τους όρους και ο κόπος και το ταλέντο τους να αναγνωρίζεται παγκοσμίως. Έχω την τύχη να είμαι fellow της ArtWorks και έχω έρθει σε άμεση επαφή με νέους καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές που η δημιουργικότητά τους ξεχειλίζει! Είμαστε τυχεροί που τους έχουμε και πρέπει να τους στηρίξουμε. Αλλά πέρα από τον χώρο των εικαστικών και του κινηματογράφου, όπου και να κοιτάξει κανείς βλέπει όμορφα πράγματα να συμβαίνουν συνέχεια, είτε στη μουσική όπως οι the boy, bloody hawk, aubade, είτε με τα φεστιβάλ που φέρνουν τόσο κόσμο με κοινά ενδιαφέροντα μαζί όπως είναι οι Νύχτες Πρεμιέρας, το AnimaSyros».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
